Columns en andere verhalen is op verzoek weer terug!

 

Columns en andere verhalen

Dit is geen ADO maar columns die ik in de periode SWZ geschreven heb.

 

Columns en andere verhalen. 

 

Ongeneeslijk ziek zijn is nog zo slecht niet!

Ik werd op een vrije middag in 2001, geconfronteerd met een deel van mijn lichaam wat ineens gevoelloos was. De volgende dag werd dat in het been en daarna de voet. Na enkele dagen dit aangekeken te hebben, toch maar de huisarts geraadpleegd. Die wist het niet en waar ik bij zat, de neuroloog gebeld. Ik moest het tot de volgende week maar aanzien en anders naar hem voor onderzoek.
Deze man wist het, na enige testjes gedaan te hebben, niet vertelde ik hem dat ik bij de Sociale Werkvoorziening Zeist werk en daar niet alleen veel werksoorten zijn maar ook veel mensen met een handicap en toevallig hebben twee medewerkers ook zo iets en dan heet het M.S. Hij keek wat verlegen en gaf toe dat hij dat ook wel dacht maar niet zo wilde zeggen. Ik kom bij u om te weten wat er aan de hand is of niet.

Gelijk alles onderzocht,en uitsluiten wat het niet was. Uiteindelijk de MRI scan in het UMC en daar waren in de hersenen 12 plekken en een groot litteken te zien wat duidelijk primair progressieve MS bleek te zijn.
Dit werd bevestigd door de neuroloog in Nijmegen die ik ook geraadpleegd had. Vanaf die tijd elke tien weken vijf dagen infuuskuren, van 2002 tot 2009.Mijn neuroloog in Amersfoort, waar ik al snel naar toe gegaan ben, daar Zeist niet zo geweldig was in neurologie, heeft mij uitstekend begeleid en in 2009 bleek dit medicijn niets meer te doen, dus ben je uitbehandeld en in mijn ziektebeeld laatste fase want er is niets meer aan te doen.

In 2006 was ik door de ziekte nog 50% "actief" en dit zou nog minder gaan worden. In goed overleg en mede daar de SWZ onder curatele van het Rijk zou komen te staan, werd mij door de P&O leiding geadviseerd, na bijna dertig jaar dienstverband een nette regeling te krijgen.
Met het UWV werd dit overeengekomen, met de nodige strubbelingen, maar als het werkt moet je er niets meer aan doen, dan blijft het goed gaan!

In deze tijd, 2013, van recessie en toenemende werkeloosheid, failliete bedrijven, huisverkopen e.d. voelde ik mij gerust en zeker in deze positie. Zat ik eerst bij Philips en later als ambtenaar bij de Gemeente Zeist, twee werkgevers die toch nooit stuk zouden kunnen, beide zijn drastisch gesaneerd!
Volgens mijn neuroloog waar ik nog twee keer per jaar voor controle kom, kan het niet dat ik nog loop en "zoveel" doe/kan. Verantwoord eigenwijs noemt hij dat, en ik dat moet ik vooral zo blijven!

Ik doe nog wat ik kan en het vooruitzicht is natuurlijk niet om vrolijk van te worden, maar ik heb een redelijk bestaan, heb het naar mijn zin, zie er nog steeds goed uit en ben verder nog nooit zo gezond geweest! Dus, elk nadeel heb zijn voordeel, alhoewel niemand met mij zou willen ruilen.
De afbraak gaat systematisch door in geleidelijke zin. Dat weten wij,en hebben samen hierover ook afspraken gemaakt. Lijkt hard en zakelijk maar ik weet waar ik aan toe ben en mijn vrouw ook.
De familie en vrienden en bekenden informeer ik wat mijn status is, daar ik er goed uit zie en toch ziek ben! Een aantal mensen zullen het echter nooit begrijpen.

Doelen, doorzettingsvermogen, plannen, grenzen verleggen, vaak naar beneden bijstellen, maar doorgaan.
Wel hebben wij samen via de N.V.V.E. een aantal afspraken vastgelegd i.v.m. levenseinde beslissing. Ik wil niet naar het plafond liggen te staren en dat ik niets meer weet. De kwaliteit van leven is voor mij heilig en ik weet ook wanneer ik stop met leven. Of mijn wens uit komt weet ik niet maar wij gaan ervoor.Ik heb wel een codicil voor de hersenbank dat na overlijden de hersenen en ruggemerg ter beschikking aan het VU Amsterdan, de hersenbank.

Tot die tijd hebben we nog plannen en wensen en doelen, al ben ik wel wat aan het saneren met verder weg liggende zaken.
Ik heb, vind ik, mijn hele leven vijf kwartier in een uur geleefd, bewust genoten, zonder dat ik toen wist dat ik ziek zou worden. Ik wil ook niet oud worden, zoals vele mensen nu worden, lijkt mij niets aan. Door mijn levenswijze denk ik dat ik zeker nu ruim 80 jaar zou kunnen zijn. Dus een mooie score.

Who wants to live forever (Queen) , ik dus niet.

Herman

 

 

Speciaal voor 30 april 2013 heb ik toch nog weer eens een column geschreven.(Voor koningsgezinde lezers minder geschikt!, maar de lezer zal ook wel democratisch zijn)

Column, Ik Willem niet !

Een duidelijke en goede tekst: Ik Willem niet   Mijn idee ! Ik hoopte nu eens van de Monarchie af te kunnen komen en in het kabinet is er al wel over gesproken. Dit hoort niet meer in deze tijd en vooral hebben we iemand die niet democratisch gekozen is maar omdat zijn moeder te oud wordt, hij haar maar opvolgt, want zo hoort het in dit systeem!

Hoe is het allemaal ontstaan! Van 14-09-1547 tot 13-05-1619 leefde Johan van Oldenbarnevelt, hij was landadvocaat van de Repubkiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Ook was hij raadspensionaris van de Staten Generaal tijdens de tachtigjarige oorlog. Hij werkte lange tijd samen met Maurits van Oranje, zoon van Willem van Oranje. In 1609 waren er godsdienst twisten, Maurits was de grote militaire man en hij stelde een rechtbank in waardoor Johan van Oldenbarnevelt op 72 jarige leeftijd werd geexecuteerd. Dit werd het einde van de Republiek der Nederlanden. En nu !

Willem, hoeft niet eens te solliciteren en heeft hier ook geen opleiding voor, ja waterkundige. Hoe is zijn algemene kunde en kennis van o.a politiek, zakelijkheid, economie, talen? Hij doet volgens mij gewoon het kunstje wat zijn moeder hem leerde. Zijn vader had tenminste nog Duits in zijn pakket gehad en was een gewone frivole man!

Ik zag, deze week nog een terugblik van het huwelijk van Beatrix en Claus, ging ook al niet vlekkeloos.Wat de familie betreft is er regelmatig wat in het nieuws geweest, smullen voor de roddelbladen. De huwelijken, de scheve schaatsen van Bernhard, Irene met de Spaanse echtgenoot, Beatrix met een Duitse man, Christine met vervalsing, dochter met een foute man. Onbenullige zaken zult u zeggen, maar toch.

Ik moest als kind op Koninginnedag met de lagere school bij de aubade zingen, waar ik alleen maar aanwezig was, mee zingen deed ik niet. Toen had ik al zoiets, hier hoor ik niet bij en dat is tot nu toe mijn mening. Dan daarna op TV het verplichte meekijken thuis van wat er op het bordes en in de tuin zich afspeelde! Menig Nederlander en buitenlander zal zeker gedacht hebben, zijn die mensen wel goed snik?

Zaklopen, koekhappen, W.C. werpen en oud Hollandse spelletjes? En dan natuurlijk de kosten van de Monarchie.In het kabinet is er ook over gesproken zeker nu met de recessie ! Plus de kosten van de paleizen, reisjes, toelages, “de Draek”  die voor veel geld opgeknapt is, de gouden koets met alle pracht en praal? Bewaking, personeel, auto’s, festiviteiten!

En dan moeten de bewindslieden de eed afleggen aan de koning. Wat een onzin, die man heeft totaal niets te vertellen, het kabinet is de baas. Hij mag lintjes knippen en lintjes opspelden en aanzitten aan banketten met andere hotemetoten.

Alleen al in Amsterdam zijn de kosten voor 30 april, 12 miljoen en dan de miljoenen die elders gemaakt worden, ongewenst. Was een mooi cadeau geweest voor de ouderen en de mensen die zorg nodig hebben.

Voor mij is dit een oubollige vertoning en niet meer van deze eeuw en de enorme orders die onze Monarchie binnenhaalt zou een goede en democratische gekozen president zeker ook binnenslepen. Net is bekend geworden dat het koningslied, door de componist teruggetrokken is. Prachtig ! Het was ook helemaal niks een wanvertoning en veel mensen hebben hier nog aan meegedaan! Kassa.

Ik zing nooit het achterhaalde volkslied mee en vlag ook nooit. Op Koninginnedag ben ik waarschijnlijk in Duitsland en zal blij zijn als deze gekte weer achter ons ligt. Was er maar een kabinet Willem, dan konden we het laten vallen en opnieuw kiezen wat we wel willen. Mijns inziens zal er binnen tien jaar een ander beleid gevoerd moeten worden. We hebben ca. 130 culturen in Nederland en ik kan mij als Humanist voorstellen dat dan de tweede Paasdag,Pinksterdag, Kerstdag ingelost zullen worden door offerfeest, suikerfeest, ramadan en misschien nog andere feesten. Verdraagzaamheid, gelijkheid en sociaal denken en zijn in Europees Nederland. Tevens voorzie ik een splitsing in Europa. De Euro zal Neuro en Zeuro kunnen worden. De noordelijke landen in de EU doen het stukken beter dan de Zuidelijke landen. Dus het zal niet onwaarschijnlijk zijn dat er een splitsing komt. 

Het zal voor enkele groepen slikken zijn maar iedereen moet een kans hebben en samen moeten we er een verdraagzaam volk van maken. Het zou nog best eens een klein, voorbeeldig en gezellig land kunnen worden. En misschien heet het dan geen Nederland maar Mederland !. En wie weet is er tegen die tijd ook wel een democratisch gekozen president (m/v).

Helaas zal ik door ongeneeslijke ziekte dit niet meer meemaken  maar u ziet ik blijf nog aan de gang !!!

De meeste lezers zullen wel met kromme tenen zitten na dit gelezen te hebben. Gelukkig hebben we een democratisch land met nog vrijheid van meningsuiting. Door de instroom van meerdere culturen zou het wel eens een andere leider kunnen worden, dus wie weet kan dit kabinet zich hierover nog eens buigen.

Veel sterkte allemaal en volgens premier Rutte moeten we meer lachen en positief denken.

 

 

Nu volgen de columns die te maken hebben met de Sociale Werkvoorziening.

 Ik heb in de dertig jaar dat ik bij de SWZ Zeist werkte, waar o.a. ADO is gemaakt, naast mijn werk als leidinggevende ook redactioneel werk verricht voor het personeelsblad. Ik was vijftien jaar redacteur, columnist, eindredacteur en hoofdredacteur. De oplage was 700 bladen per 2 maanden. Met de kerst (2006) verscheen mijn laatste column .Ik ben wegens (ongeneeslijke) ziekte thuis. De nieuwe generatie moet het nu overnemen. SWZ bestaat niet meer en is nu overgegaan in BIGA B.V., welke gelukkig ook een personeelsblad hebben.

Probleem is dat de eerste columns geschreven zijn in Word 1990 en hoger en nu in Vista niet meer zijn te openen. Gelukkig heb ik 95% uitgeprint liggen en dus moet ik deze gewoon weer intypen. Later werd het Windows 7.

Er kan dus wel een onregelmatigheid zijn in de reeks columns en verhalen. Ik ben het met u eens als u zegt, wat heeft dit met ADO te maken?  Niets, maar de organisatie waar ik werkte was zo specifiek dat ik vond dat ik hierover moest schrijven en dit publiceren. De Sociale Werkvoorziening moet met andere ogen gezien worden.

Ik hoop dat u ook dit kunt waarderen!

De eerste columns 1 t/m 10 staan in een andere tijd geschreven. Het kan van het begin zijn maar ook van vier jaar geleden, of dit jaar. Er zijn ook columns verloren gegaan dus de allerlaatste zijn opnieuw geschreven.

Deze columns zijn geplaatst in het personeelsblad van SWZ toen ik te maken kreeg met het UWV traject in 2006, wat het begin was van mijn einde dienstverband na bijna 30 jaar SWZ. 

 

UWV......zucht!deel1

Zoals de meesten weten ben ik vanaf 15 december 2006 helemaal thuis. Dit wegens mijn ziekte.

Vanaf half november begonnen met de afdeling P&O met formulieren in te vullen en voor de kerst waren de meeste formulieren verstuurt, dacht ik.

Alles naar het UWV want die behartigd de afkeuring en uitkering. Ik zat al vier jaar in de molen in Utrecht waar ik al een paar keer bij een keuringarts en arbeidskundige geweest ben. Wat schetst mijn verbazing, ik moet mij bij het CWI melden als werkzoekende en WW aanvragen. Nu wordt bij mij de verbinding verbroken!

De uitleg is als ik mij hier ingeschreven heb ik dan zit in de computer van UWV Groningen en Heerlen. Het blijkt dat in die kantoren ook het ABP huist en dan kunnen zij mij ook zien!  Dus weer een stapeltje formulieren ingevuld, eerst via de eigen PC. Na het invullen mag je hen opbellen, dan wordt gekeken of ik het goed gedaan heb en dan mag ik een afspraak maken!

Inmiddels al nieuwjaar en een aardige mevrouw begint al met zuchten dat ze ook nog eens een stapeltje formulieren in moet vullen. U bent eigenlijk een bijzonder geval, zegt ze. Ja, dat ben ik altijd al geweest,mevrouw. Nee, zo bedoel ik het niet maar ik moet u inschrijven als werkzoekende maar u zoekt helemaal geen werk.Ik probeer rustig toe te lichten dat ik begrepen had dat ik anders niet in twee computers zit!  Na een uur ga ik weer naar huis in de veronderstelling dat dit nu echt de laatste papieren waren.

De volgende dag toch weer een envelop van de UWV in de bus. Er blijkt nog een werkgeversverklaring ingevuld te moeten worden. Ik eerst bij alle papieren kijken of die er niet bij zit en nee hoor, toch nog drie A4 tjes dubbelzijdig. SWZ heeft dit snel geregeld en nu heb ik toch alles wel gehad?

Maandag weer een envelop van UWV. Ik moet een werkbriefje invullen over de maand december. Wat ik gedaan heb, hoe lang, of ik gesolliciteerd heb en waar enz. Blik op oneindig en maar invullen. Twee weken terug, weer een envelop met werkbriefje invullen over begin november toen ik nog “gewoon” werkte. Hadden ze misschien nog ergens over denk je dan maar!

Vorige week moest ik weer opgenomen worden voor de vijfdaagse infuuskuur en dan moet ik mij officieel ziekmelden. Ging heel soepel en geheel volgens de regels. Na de kuur belde een mevrouw uit Heerlen om alles over mij en mijn ziekmelding te kunnen noteren, ik zat zeker daar nog niet in de computer!

Na tien dagen dacht ik, ik moet mij ook weer beter melden dus in de loop van de ochtend maar eens bellen. De koffie is dan genuttigd, de TV, kinderen en kleinkinderen zijn doorgenomen dus de meeste kans. Eerst krijg je een computerstem die vraagt het achtcijferig burgerservicenummer (sofienummer) in te toetsen, daarna volgt een stem met de opmerking: “uw jaaroverzicht wordt deze maand verstuurd”. Hierna kunt u de verbinding verbreken! Maar ik heb nog niemand gesproken en om deze informatie heb ik niet gevraagd, dus even wachten en ja hoor een echt mens aan de lijn.

Met Eveline de Boer wat kan ik voor u doen? Ik leg uit waarom ik bel en zij zegt:”hoe bent u bij mij binnengekomen?”. Nu kan ik een lullige opmerking maken maar ik zeg, gewoon door te bellen.               “U moet mij helemaal niet hebben ik zet u door”. Met Marian Vos, wat kan ik voor u doen? Ik weer mijn verhaal gedaan en ook zij zegt, “dat is een andere afdeling, ik ga over de ziekmeldingen, ik zet u even door”.

Met Wilma de Vries, wat kan ik voor u doen? Ik weer uitgelegd en nog steeds rustig gebleven. “Ja meneer ik kan hier niet bij u gegevens komen ik geeft u mijn collega even”. Mery van Dam, wat kan ik voor u doen. Ik zeg, u bent nummer vier in vijf minuten maar nog steeds de goede niet of wel?

Wonder boven wonder ik zit bij haar in de computer maar nu. “Nee meneer u moet u niet beter melden hoor want dan moet u weer solliciteren”. Ze kon zien waar ik gewerkt had maar verder niet. Toen ik begon te vertellen dat ik vanaf 15 december 2006 nog geen euro gebeurd had en ik toch al een gedeeltelijke uitkering had werd het ook haar te moeilijk. “Ik ga even met een collega overleggen”.

Met Astrid Bokhorst, ik neem het gesprek over van mijn collega want hier gaat iets niet goed. Rustig blijven werkt er komt begrip. “Bent u voor 6 februari ook ziek geweest”? Mevrouw ik ben al vier jaar ongeneeslijk ziek en ben 65 tot 80% afgekeurd maar moest mij in jullie systeem ziekmelden en ook weer beter. “Ja dat is formeel wel zo maar in uw geval bent u al een ziektegeval”.

Ik word heel goed geholpen en binnen twee dagen krijg ik telefonisch antwoord over een betaling en misschien een oproep voor afkeuring.

Na twintig minuten bellen ben ik hopelijk, toch wat wijzer geworden, zucht!

UWV.......zucht, deel2 en slot?

Nog steeds in de race om antwoord te krijgen en betaling van de UWV sinds 15 december 2006. Je zal maar minima zijn en drie maanden geen inkomsten ontvangen en dat zullen er veel zijn. De UWV heeft daar geen boodschap aan, zit je niet in het systeem ergens in Nederland dan heb je gewoon dikke pech. Afwachten tot wij je gevonden hebben en het ons, het UWV, behaagt om je te helpen.

Ik was 36 jaar werkzaam zonder noemenswaardig ziekteverzuim, maar nu zeg ik, “je moet er wat voor over hebben om ongeneeslijk ziek te zijn!” Alle jaren keurig alle premies betaald en nu smeken of je a.u.b. geholpen mag worden.  Ik ben sinds twee jaar over gestapt, na 28 jaar lidmaatschap van de PvdA naar de SP. Dit voorval ligt nu bij de SP om Kamervragen te gaan stellen aan dit geld verslindende fenomeen en deze inefficiënte organisatie zich noemende UWV.  Uitkering Wachten Vergeten!

Ik had in mijn vorige verslag nog hoop. Zou binnen 24 uur terug gebeld worden, zou binnen twee werkdagen een schriftelijk antwoord krijgen, maar wegens ziekenhuisopname, heb ik na twee weken weer zelf gebeld daar ik nog steeds niets vernomen had van het UWV. Ze hadden mij telefonisch benadert maar er werd niet opgenomen. Het antwoordapparaat is door hen niet ingesproken dus bewijs is er niet. Opnieuw uitgelegd dat ik vanaf 15 december niets aan geldelijke bijdrage ontvangen heb en dat 15 maart 2007 de deadline is daar dan ons spaargeld op is na drie maanden!

Ja, alle begrip voor en deze mevrouw zou direct een mail naar het hoofdkantoor in Heerlen sturen dat dit binnen 24 uur geregeld was en ik een telefoontje hierover zou krijgen.

Na ruim een dag een Limburg accent uit Heerlen aan de lijn. Met spoed zou mijn zaak de volgende week behandeld worden en kreeg ik een voorlopige uitkering of een definitief besluit.Maar ja, dat gaf wel weer problemen met de verrekening! Daar moest ik wel rekening mee houden.

Ik probeerde nog uit te leggen dat ik al vanaf 15 december geen inkomsten had ontvangen maar ,”ja meneer daar zat de kerst en oud en nieuw tussen en de afsluiting van het boekjaar, dus daar zijn zo maar twee weken verloren”. Echte Limburgers, gastvrij maar geen verantwoordelijksheidgevoel. Maar voor 15 maart zou ik de beschikking en inkomsten tegemoet kunnen zien. Nog even het gironummer gecontroleerd en betrokkenheid leek aanwezig. Maar op 15 maart was er nog geen teken van leven van het UWV dus maar weer eens gebeld.

Weer een aardige meneer met alle begrip en die zag in het scherm (PC) dat mijn zaak klaar was dus gehonoreerd zou moeten zijn en ging nu zijn hoogste baas mailen in Heerlen waarom er nog steeds niets gebeurt is. Alle begrip dat ik door mijn spaargeld was en dat ik mij zorgen maakte over het vervolgtraject.

Hij ging gelijk actie ondernemen en binnen 24 uur moest ik gebeld worden door Heerlen anders mag ik hem daar over bellen en dan neemt hij opnieuw actie! Zowaar werd ik de volgende dag gebeld uit Heerlen. Het voorschot was geregeld en ik zou de komende week € 2500,00 tegemoet kunnen zien wat later wel verrekend zou worden. Het was toch triest dat het zo lang moest duren vond de UWV medewerker! Op mijn vraag of er nu gelijk een beschikking komt, was het antwoord: waarschijnlijk half april, dat alles duidelijk is.

Zal ik na vier maanden eindelijk weten waar ik aan toe ben. Inmiddels was de postbode geweest en zowaar, weer een envelop van de UWV. Ik dacht hier zul je “een bevestiging” hebben.

Helaas, het was een oproep voor een arts daar ik mij onlangs ziek gemeld had. Ik dacht gelijk. Dat is weer verkeerd gegaan dus nog maar eens bellen. Ik zal u het voortraject van het telefoneren met het UWV besparen maar uiteindelijk had ik de mevrouw aan de lijn die ik moest hebben.

Ik legde haar uit dat ik om de tien weken een vijfdaagse infuuskuur onderga en dat ik mij onlangs voor de 25e keer in vier jaar ziek gemeld heb. Volgens de richtlijnen van het UWV moet je jezelf, als de werkgever het niet meer doet, ziek melden. Ik haar weer de hele UWV procedure uitgelegd en dat daar wel het probleem zal zitten. Ik ben dus niet opnieuw ernstiger ziek maar onderga weer een infuuskuur.

Het lijkt mij zonde van beide onze tijd en energie om hiervoor naar Utrecht te komen. Een antwoord moest zij mij schuldig blijven en ik word a.s. maandag als de arts weer zitting heeft terug gebeld om de zaak nog eens uit te leggen. Maandags een aardige vrouwelijke arts gesproken, zij had nog een maagdelijk dossier van mij, onbegrijpelijk als je als arts een patiënt gaat bellen,dus haar ik het kort uitgelegd wat er met mij en het UWV aan de hand is.

Alle begrip en zij trok gelijk de conclusie om gezien mijn ziekte voor te stellen aan het medisch team om mij niet meer lastig te vallen en ik moet mijn rest energie voor leuke dingen gaan gebruiken. Dat was ook het doel,maar..........

Ik doe nu mee aan het UWV belspel, legde ik haar uit maar heb nog steeds geen prijs! Ook hier ging zij achteraan. Dezelfde dag nog uitsluitsel, mijn ziekengeld zou overgemaakt worden. Na bijna twee weken werd er gebeld uit Heerlen dat zij het geld naar een fout rekening nummer hadden overgemaakt en wat het goede nummer van mij was? En ja hoor, 31 maart is er een klein deel binnen!

Gelijk maar een brief gestuurd naar de bezwarencommissie van het UWV met de vraag of ze eens na willen denken over mijn zogenaamde ziek zijn en niet beter kunnen melden na een infuuskuur, want dit gaat dus niet goed. In mijn idee heb ik geen recht op ziekengeld voor elke keer tien dagen. En ben ik naast ziek vanaf 2002 ook nog extra ziek vanaf 6 februari tot ooit.

Ik heb de moed opgegeven en hoop dat eind april het verlossende woord en geld komt!    Verveel je je nog niet? Nee ik heb het UWV als hobby erbij!!!!!!!!

 

UWV.....zucht,deel 3, misschien slot?

Beste lezers, er lijkt een einde in zicht. Na de vorige keuringsarts waar ik een goed gevoel bij had, hoorde ik zes weken niets meer.

Totdat er weer een envelop van de UWV in de brievenbus verscheen. Een oproep voor de keuringsarts, daar ik meer dan de vorige afkeurperiode, ziek was geworden. Gelukkig voor mij een bekende naam van de keuringsarts, maar toch weer even bellen of dit echt wel de bedoeling was.

Jazeker, de vorige arts was een arts van de ziektewet en geen keuringsarts van het UWV! Ik wist niet dat daar verschil in was daar zij mij de indruk gaf dat het nu eindelijk geregeld was. Maar goed nu een afspraak op het moeder Theresaplein ergens in Utrecht. De vorige vestiging is inmiddels afgestoten wegens te hoge kosten inclusief de mensen die daar werkten.

Enfin ik daar weer op af. Een prima beschrijving meegestuurd bij de uitnodiging ontvangen maar toch nog een afslag gemist. Dus midden in de stad beland na de volgende afslag genomen te hebben. Gelukkig volgde ik ringweg centrum, Amsterdam en zag op een gegeven moment een gebouw met het UWV logo. Weliswaar 11 verdiepingen hoog maar hoe kom je daar nu?

Gewoon links houden en maar zien dat je die straat vind. De minuten tikken weg en je bent er zo vlak in de buurt. Eindelijk zie ik een straatnaam die ik moet hebben alleen nummer 14 i.p.v. 200. Er is één parkeerplaats en ik parkeer in en zie wel hoe ik daar kom. Ik was gewaarschuwd in de brief dat er in de buurt slecht te parkeren was. Dus wat doe je als invalide, het zekere voor het onzekere bij een UWV, op tijd komen, dus maar zien hoe je binnen komt!

Het viel allemaal nogal mee. Eenmaal binnen werd ik door een suppoost naar de verdieping gebracht waar ik moest zijn. Er was een koffieautomaat en kranten zodat ik de wachttijd kon overbruggen. Na tien minuten na de afgesproken tijd kwam mijn keuringsarts mij ophalen.

We kenden elkaar van de vorige keer en hij wist exact wie ik was en wat mijn ziekteprognose was. Alleen wist hij niet hoe ik eervol ontslag had gekregen en daar wrong hem de schoen bij UWV. SWZ had verzuimd een formulier in te sturen met verzoek tot ontslag zowel van P&O als bedrijfsarts en dan was er niets mis gegaan. Telefonisch werkt niet bij UWV dus mis ik de eerste maand inkomen! Ik vond het al zo vreemd dat men niets wist over mij nadat ik toch de indruk had, en mijn advocaat ook dat SWZ de papieren op tijd had ingeleverd bij UWD en ABP. Helaas toch een foutje van SWZ.

Nadat ik op woensdag een gesprek had met de keuringsarts zou er misschien nog een gesprek volgen met een arbeidskundige. De keuringsarts ging met mij mee naar de uitgang en zou gelijk met mij een gesprek hebben met degene die mijn zaak af kon handelen daar er al zoveel mis was gegaan.

Na een plezierig gesprek van drie kwartier was alles duidelijk volgens hem, keuren hoeft niet daar dit geen zin heeft in deze fase. Ik krijg hierover zo snel mogelijk bericht! Dat heb ik al zovaak gehoord maar met hemelvaartdag ertussen, ontvang ik toch zaterdags bericht van de keuringsarts en de arbeidskundige dat alles geregeld is.

Een keurig rapport van beide heren en ik ben 80% tot 100% afgekeurd en niet meer plaatsbaar in een baan van minder dan 2 uur per dag. Ik begin weer hoop te krijgen in het instituut UWV. Totdat ik de berekening van hen zie wat mijn uitkering wordt. SWZ had mij voorgespiegeld dat als ik per 15 december 2006 zou vertrekken ik minimaal 75% zou krijgen van het laatst verdiende loon. Dit stond nu op 60%.

Maar daar ik ook nog per week een ziektewet toelage ontvang en als ik deze bruto mee- reken kom ik bruto op € 9,00 minder dan 70% van mijn bruto maandsalaris uit. Helaas weet het UWV nog niet of dit allemaal wel goed verrekend wordt.

SWZ gaat uitzoeken door wie de maand van 15 december 2006 tot 15 januari 2007 betaald moet en gaat worden. We wachten weer af, maar zeker voor iemand die zijn hoop heeft gevestigd op een organisatie waar hij maar 30 jaar gewerkt heeft en zonder zijn schuld ongeneeslijk ziek wordt een triest verloop.

Misschien in deel 4 een positief einde van dit verhaal na dan 8 maanden zelf vechten voor je recht!!!!    Toch nog een positief einde, ik mag nu 4 weken met vakantie in plaats van twee! Volgens mijn vrouw heb ik de rest van mijn leven vakantie.

 

UWV.....zucht,deel 4, het slot?.

Beste lezers, er lijkt een einde in zicht. Na de vorige keuringsarts waar ik de dag voor hemelvaart dag geweest ben en welke woord hield en zaterdags had ik de beschikking al in de brievenbus! Deze arts is er al geruime tijd in dienst en dat kunnen er niet veel zeggen naar mijn mening.

Ik zou officieel ook nog naar een arbeidskundige moeten maar deze keuringsarts kende mij en mijn vooruitzichten van deze vorm van MS dus die ging, nadat ik wegging, gelijk alles met deze persoon regelen.En zijn beschikking zat in dezelfde envelop. Nou dat is toch een positief bericht zo dicht bij de eindstreep. Op grond van mijn huidige beperkingen heeft hij geen algemeen geaccepteerde functies op de vrije arbeidsmarkt kunnen vinden. Mooie zin. Het baantje bestaat niet maar je zit te fantaseren van, misschien een baantje als dodenbewaker op een klein geheel overdekte begraafplaats met verharde paden en in de aula een invalidentoilet en een koffieautomaat. Dan 2 uurtjes per dag rondrijden met de scootmobiel, misschien wat konijnen wegjagen die aan de bloemstukken zitten te knagen. De o.a meest extraverte doden zijn door de dood teruggeroepen dus daar heb je geen werk aan.

De realiteit is dat ik mij in de acht maanden dat ik thuis ben nog geen minuut verveeld heb. Ik doe nu alles in mijn eigen tempo, wat ik al veel eerder had moeten doen.

Ik ben huisman, wat ik volgens mijn vrouw, met enige correctie, goed blijk te doen. En 350 LP’s op cd aan het zetten, de tweede druk van het inmiddels 85 jaar ADO aan het herschrijven en nog wel de nodige briefwisseling met het UWV en executeur testementair van mijn tante.

Want er gaat toch weer iets mis met de uitbetaling daar mijn ZW-uitkering per 14 juni is gestopt. Dus maar weer om een toelichting gevraagd. Ik moest gaan genieten van het laatste stuk nog enigzins mobiliteit. Nu geniet ik wel en ben ook nog met vakantie geweest. Ja, ik mag nu vier weken weg in plaats van twee maar ja nu de uitkering zo laag blijkt te zijn, op dit moment 50%) zal daar als eerste op bezuinigd gaan worden.

En wat ik u ook nog moet vertellen, ik krijg elke maand nog wel werkbriefjes die ik in moet vullen. Ik heb er nu voor de derde keer opgezet dat ik voor 80-100% afgekeurd ben en niet meer bemiddelbaar ben en kopieën van de keuringsarts en arbeidskundige bijgevoegd. Zal “het kwartje” nu vallen? Die afdeling moet waarschijnlijk nog naar de communicatie cursus.

Daarna als alles geregeld is zal ik toekomen aan het Zeister Historisch Genootschap. Het museum zal pas op zijn vroegst, in 2010 gerealiseerd kunnen worden daar het pand nu in gebruik is door monumentenzorg op het Broederplein. Een mooi en geschikt pand, alleen parkeren is niet mogelijk. Op de Zinzendorflaan is een enorm parkeerterrein maar dat is nogwel een aantal minuten lopen.

En de Gemeente is nog niet accoord wie er nu naast ADO in dit pand mogen gehuisvest worden. Er moet eerst nog een nieuw Gemeentehuis komen wat 10 miljoen gaat kosten en voor het museum zal de gemeente ook een bijdrage op de begroting moeten hebben Dus maar weer afwachten wat het gaat worden. Voorlopig is het ZHG gehuisvest op de hoek Antonlaan – Middellaan maar te klein behuisd voor alle spullen die er inmiddels opgeslagen moeten worden.  Wel ben ik inmiddels een bijdrage aan het schrijven voor het blad Seijst van het ZHG.

Beste lezers, ik hoop dat dit toch echt het laatste bericht was over de UWV story maar het UWV kennende verwacht ik dat er nog een vervolg komt.

Ik heb begin augustus maar weer een brief geschreven naar UWV Heerlen over geld dat bij SWZ gevordert is door het UWV maar wat ik nog nooit ontvangen heb. SWZ houdt gelukkig contact met mij om ze de procedure te volgen.

Dus tot de volgende SWZETTER maar weer!

 

UWV.....zucht,deel 5, echt het slot ?.

Beste lezers. Je zou er als lezer toch niet meer in geloven dat dit echt is. Schreef ik de vorige keer dat mijn uitkering aan SWZ teruggevorderd was van SWZ naar UWV, na navraag bleek dit in april dit jaar aan mij uitgekeerd te zijn. Er was inderdaad een bijschrijving maar of dit april betrof was niet duidelijk.

Ik oktober kreeg ik een bijschrijving van de maand april. Gezien het het UWV is word ik achterdochtig. Twee keer april, maar het kan kloppen als de ene uitkering van december zou kunnen zijn, kan deze toch van april zijn.Voor de veiligheid maar even parkeren want, de aan mij uitgekeerde ziektekosten vanaf maart dit jaar, van € 1699.20 werden ook nu teruggevorderd.

Ik had in februari al gemeld dat dit niet goed kon zijn maar dit kwam allemaal goed zij men. UWV was er in juni achter gekomen en in september ontving ik de brief dat dit bedrag ten onrechte was uitgekeerd. Nu heb ik alles aardig op een rijtje maar de doorsnee burger zal toch denken en verwachten dat als het UWV dit aan je uitbetaald dit echt van en voor jou is, dus uitgeven maar!

In het vorige bericht had ik jullie ook al vertelt over de werkbriefjes. Na nog een telefoontje met de teamondersteunster is deze, door mijn gestuurde brieven, op gaan zoeken.

Tot de vierde brief toe was er geen een gelezen of behandeld. De laatste, en mijn pittigste, heeft ze uitgedraaid en bij de procesbegeleider op zijn bureau gelegd. Zij bevestigd mij dat ik geen werkbriefjes meer zal krijgen en krijg ik deze toch dan moet ik haar bellen. Gelukkig een contactpersoon die er iets van zegt te begrijpen! Maar, het kon niet uit blijven zaterdagmorgen twee brieven van het UWV, waaronder..........het werkbriefje voor de komende maand.

Maandag in de loop van de ochtend maar weer eens gebeld met “mijn contactpersoon”. Nee toch, zegt zij en probeert mij door te verbinden met de procesbegeleider. Is niet op zijn plek maar zij zegt mij toe dat hij binnen twee uur terug zal bellen.

De telefoon blijft stil, dus maar weer zelf bellen. Weer de aardige mevrouw aan de telefoon en hij is nog niet op zijn werkplek maar hij komt er net aanlopen. Gelukkig, ik hoop meer te horen. Hij staat mij keurig te woord en heeft vanochtend contact gehad met UWV/ABP te Heerlen en ik had deze briefjes al vanaf mei dit jaar niet meer moeten ontvangen. Ik zit daar nog steeds ongewijzigd in de computer. Hij verzekerd mij dat ik nu geen werkbriefjes meer zal ontvangen. Op mijn vraag of ik deze nog in moet sturen, geeft hij mij als antwoord, dat dit niet meer hoeft.Als ik hem zeg dat volgens hun regelement een niet ingestuurd werkbriefje zal leiden tot korting op de uitkering, zegt hij mij toe dat dit bij mij niet het geval zal zijn.

Achterdochtig als ik ga worden stuur ik deze toch maar in met een schrijven wie en wanneer wat toegezegd heeft! Ik heb geen zin om hierover misschien ook weer maanden te moeten discussiëren.       Ik wacht nu maar rustig af welke brieven er nu nog gaan komen. Het eind lijkt in zicht na tien maanden vechten voor een duidelijk antwoord, waar je als WAO-er aan toe bent.

Je hebt er niet om gevraagd om ziek te worden en in mijn geval zes en dertig jaar altijd keurig alle premies betaald hebt. Dan gebeurt er iets in je leven waardoor je aangewezen ben op het uitkerings lichaam, UWV. Misschien dat het kabinet deze organisatie eens onder de loupe kan nemen en zorgen dat deze organisatie eens efficiënter gaat werken, of misschien in een andere vorm terug kan komen. Kan misschien miljoenen gemeenschapsgeld schelen. Het lijkt een ziekte te worden in Nederland. Bel je een organisatie (o.a. UWV ), dan krijg je een computer aan de lijn met diverse keuzes. Deze zegt vrolijk dat het jou tijd bespaart om zo de juiste persoon aan de lijn te krijgen.

Bij o.a. het UWV is de juiste keuze er niet bij en probeer je na twee keer bellen maar iets wat er op lijkt. Dan begint het oeverloos doorverbinden met als antwoord dat diegene die je aan de lijn krijgt net niet de persoon is die een antwoord weet en weer word je doorverbonden.Reken eens uit wat dit aan mensen kost en tijd! Zo kan ik ook een bedrijf beginnen. Het is eigenlijk geen wonder dat Nederland ziek word van zijn eigen beleid en bureaucratie. We gaan, als we niet uitkijken tenonder aan de regelgeving.

Ik kan er niets aan doen maar mijn positieve karakter schijnt in mijn genen te zitten en zelfs het UWV krijgt die er niet onder.

Einde UWV story !!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

Column 101 maart 2010 

 (H)Out(d)en nieuw.

Hoezo oud en nieuw het is net voorjaar! Het slaat op de sluiting van de houtafdeling per december 2009.

Voor veel mensen was de aankondiging eerder in 2009 een zeer pijnlijk moment. Al ben ik al ruim drie jaar weg, ik wist ervan. Ik vond het ook moeilijk voor de medewerkers maar het is een terechte beslissing. Na jaren modderen en veel inspanning om werk aan te trekken moeten we toegeven dat het niet lukt.

Ik zie de houtafdeling als een patiënt die hersendood in coma ligt maar door de hart-longmachine in “leven” wordt gehouden. En dat is jezelf voor de gek houden.

Gelukkig zijn er houtbewerkers die al eerder een teleurstelling gekend hebben en toch, ondanks de bijna pensioengerechtigde leeftijd, weer een nieuwe start maken. Adrie Visser heeft ondanks zijn vele pijn toch altijd actief en met plezier zijn werk gedaan. Net als bij mij is humor zijn drijfveer.

Adrie zegt gekscherend, al lig je bij SWZ in coma en kunnen ze niks meer met je, dan kan de altijd nog ballonnen opblazen voor de BATA!!!

Na zo’n opmerking en uitgelachen te zijn, kun je er weer tegen. Adrie begint dan te vertellen over zijn kiespijn en dat de tandarts hem twee weken met een kapotte kies heeft laten lopen. Ik luister aandachtig en hoor dat de kies op Adrie zijn verzoek er toch maar uitgetrokken is. Maar hij heeft nu nog meer pijn.

Hij zegt, weet je dat mijn tandarts trekt met zijn linker been?

Dit soort medewerkers moet je koesteren en zien de BIGA nieuwe stijl met volle zin weer te gemoed!            

Er zijn en komen kansen genoeg voor de oud hout medewerkers. Ik weet ook dat het jullie aan je hart gaat. Maar ik ben ervan overtuigd dat alles is gedaan om de hout open te houden. De recessie speelt BIGA parten maar ook het vertrek van alle hout en speelgoedproductie naar China en andere Oostblok landen. Ik was in februari 2010 met twee zwagers weer op de Spielwarenmesse  in Neurenberg en daar zie en hoor je dat in Nederland bijna alleen nog maar import en handel financieel zinvol is.

Ik volg langs de zijlijn de BIGAgroep en heb al wat resultaten gezien. Ik hoop en verwacht dat de nieuwe leiding de kennis en kunde heeft om ook deze keer weer positief uit de opbouw te komen.

Ook heb ik al wat sippe gezichten zien ombuigen in een glimlachend gezicht. Wouw, een nieuwe ruimte, eigenlijk veel logischer!  Blijf positief denken en geef vernieuwing een kans. Het is ook jouw kans, pak hem!

Ik wens niet alleen de hout en stoffeermedewerkers een mooie toekomst maar ook de hele BIGA groep met alle medewerkers.

 

Column100 december 2009

Van het begin tot dit einde.

In 1977 wees mijn schoonvader mij op een advertentie in de Zeister Nieuwsbode. De Gemeente Zeist zocht voor de stichting sociale werkvoorziening Zeist en omstreken een assistent werkmeester. Toen ik de advertentie gelezen had kreeg ik een raar gevoel bij de slot zin. De sollicitatie kon men richten p.a. Brinkhove (een bejaarden tehuis) flat 15. Ik dacht, wat is dat voor een “stoffige club?”.Deze nieuwe directeur, had gezien hij ver weg woonde, tijdelijk onderkomen gevonden bij Brinkhove.                      Maar wat bleek, de eerste directeur, Cor van Nieuwenhoven, pionier en grondlegger van de latere SWZ, was eruit gewerkt door het bestuur want er moest nu iemand uit het bedrijfsleven komen.

Dus toen ik op sollicitatiegesprek kwam ontmoette ik daar ing. Teun Blind, oud Philips N.V. Peter Agterberg en ik hadden onze leerschool en werkervaring gehad bij Philips, dus het klikte gelijk met de heer Blind.

Na de pioniersfase gingen we over van – open eind financiering- naar budget financiering. Het geitenwollen tijdperk werd er een van budgetteren, dus omzet en minder verlies maken. Kortom, cursussen voor ambtenaren en SW, ontwikkelen en doorgroeien. Op zich ook een leerzame en leuke fase, uitdagingen en creatief worden.

Ook Teun Blind werd weggewerkt want Ton Roelofs wilde algemeen directeur worden, vanuit zijn functie op de boekhouding en doorgroeien. Het is hem gelukt maar niet zonder slag of stoot heeft hij in 2004 het veld moeten ruimen na 15 jaar “aan het bewind” geweest te zijn.

Die functie, assistent werkmeester was nog niet zo'n verkeerde titel. Werken leren aan mensen en meester zijn, dus mensen van alles leren. Later werd dit werkleider, afdelingschef, manager,teamleider.  Met een beetje titel moest je op een verjaardag wel voor de dag kunnen komen want werken bij een sociale werkvoorziening had en heeft helaas nog steeds een verkeerd stempel.

Een groot aantal medewerkers zeiden, toen ik al even Productie Manager Techniek was, tegen mij, “jij bent altijd jezelf gebleven!”. Dat deed me goed en bevestigde dat ik nog steeds op koers zat. Vertrouwen, waardering, respect, dat dwing je niet af maar verdien je.  Nu ik, helaas al drie jaar weg ben, is dit mijn laatste column. Ik had al eerder aangegeven dat iemand het stokje al over genomen had moeten nemen maar laten we zeggen dat de vele veranderingen hiertoe bij gedragen hebben. En ik vind het leuk en heb toch de tijd, alhoewel ik mij nog geen minuut verveeld heb.

BIGA-SWZ zitten ook nu weer in een leerproces. Ontwikkelen wat de sterke werk soorten zijn, zien wat de ontwikkel mogelijkheden zijn. Ondanks de recessie creatief zijn en gaten ontdekken waar de medewerkers mogelijk in kunnen springen.

Ik ga in februari 2010 ongetwijfeld weer naar de Spielwarenmesse in Neurenberg. Daar staan niet alleen drie hallen met houtproducten maar ook een aantal Duitse SW bedrijven. Wat ik tot nu toe in die jaren gezien heb kunnen de Nederlandse SW bedrijven hier nog wat van leren. Commerciële producten door de medewerkers gemaakt, vernieuwend en toch professioneel en verkoopbaar, zonder China nodig te hebben.

BIGA-SWZ kijk over de muur, wees creatief, sla nieuwe wegen in. Jullie hebben de kennis,de kunde en de mensen.

Ik wens jullie niet alleen een gezond en goed 2010 toe maar ook veel mooi werk,werkplekken en een goede toekomst. Ik kijk uit naar de volgende column van mijn opvolger! Mijn columns staan inmiddels al grotendeels op mijn site:www.adospeelgoed.eu bij colums en verhalen.

 

Column 99  december 2009

De slopers zijn helaas volop aan het werk

Zie je dit ook wel eens. Er wordt een container gebracht in de straat. Waarschijnlijk nieuwe bewoners of een verbouwing die gaat beginnen. Ik heb dit zelf twee keer meegemaakt. Zelf plannen maken, verbouwing plannen en regelen en een container bestellen.

Alles in detail plannen zodat de verbouwing op tijd klaar is en een nieuwe start mogelijk wordt. De laatste verbouwing was niet gepland, die kwam geheel onverwacht. Na een klusje op een ADV dag deed een deel van mijn lichaam het niet meer. Eerst denk je, o zeker wat verdraaid. Na zes maanden onderzoeken wist ik wat het was, een zenuwslopende en ongeneeslijke ziekte, primair progressieve MS. Op een radioreclame hoor je wel eens, als dingen uitvallen waarvan je niet weet wat de gevolgen zijn.....!

Je ziet niets aan mij, Hollands welvaren maar toch zit “de rot” van binnen.Een nog niet te stoppen ongeneeslijke ziekte en in mijn geval de rottigste vorm.  De denkbeeldige container staat voor, elke keer weer een kruiwagen van mijzelf erin rijden van wat niet meer werkt of wat ik niet meer kan. Elke keer afscheid nemen van wat ik wel kon, maar zoals ik ben, leren en waarderen welke dingen ik nog wel kan en daar samen van genieten met mijn vrouw.

Werken, daar had ik zelf andere plannen over. Doorgaan tot het niet meer zou gaan. Zowel SWZ als de neuroloog trokken de conclusie dat ik in vier jaar tijd 50% achteruit gegaan ben. Ja, ik kan nog steeds lopen maar vraag soms niet hoe. Ik ben en blijf een gedreven mens vol optimisme maar soms even niet.

De slopers doen hun werk, afbreken nu in iets hoger tempo, van het centraal zenuwstelsel. Ze rijden de container kruiwagen voor kruiwagen vol. Nog steeds rem ik hun enthousiasme af. Ik heb, eind 2006,  helaas na 30 jaar de SWZ moeten verlaten. Mijn lust en mijn leven, omgaan en werken met mensen, techniek, klanten, collega’s en leiding.

Heel veel meegemaakt, altijd opnieuw begonnen vol enthousiasme.Veel leiderschapsstijlen geleerd en toegepast, drie directeuren meegemaakt met alle drie een verhaal en gebruiksaanwijzing.

SWZ heeft de nodige stormen meegemaakt na mijn vertrek. Maar nu is er zo goed als duidelijkheid, dankzij Gerhard – de nieuwe algemeen directeur - en jullie een plan, een visie, een C.A.O.Maar zo als een goede verbouwing vaak is, bijstellen van de begroting, planning en soms het bestemmingsplan.

Ik neem afscheid van een deel van mijn werkzame leven, met Philips mee, zes en dertig jaar.

De slopers gaan door maar ik houd de regie. Ik heb zelf alles geregeld met de hoofdopzichter als Humanist. Ik weet wanneer de laatste container wordt weggehaald.Ik laat het jullie weten, hoe moeilijk het ook is! Mijn neuroloog zegt, dan is je reserve van je benzinemeter op je dashboard ook leeg!

Ik dank iedereen voor deze mooie tijd en ik mis jullie nog steeds

 

Column 98 juni 2008

Ambitie.

Ambitie, een moeilijk woord met welke lading. In een woordenboek van Koenen en de Pols, vond ik bij ambitie: eerzuchtig,leergierigheid, ijver, streven en lust. Ik denk dat dit een goede omschrijving is.

Wetend dat SWZ weer een nieuwe weg in gaat slaan is ambitie onmisbaar. Zonder ambitie zal dit plan niet slagen. De SWZ, dus jullie allemaal moeten er naar streven en de ijver tonen om dit plan te laten slagen. Zonder ieders ijver en resultaat gericht werken is eigenlijk ieder plan gedoemd te sterven. Maar ik heb lang genoeg gewerkt bij SWZ om te weten dat wij, en dan bedoel ik leiding en medewerkers, zware stormen hebben doorstaan. Samenwerken lijkt een groot woord maar zonder dat er samengewerkt wordt kan geen enkele organisatie stand houden!.

Gaat een groep rustig af zitten wachten of zelfs tegenwerken dan kun je het als organisatie wel vergeten.Dwangmatig alle neuzen dezelfde kant op werkt ook averechts. Overtuiging en motivatie van directie en leiding is de beste drijfveer om het doel te laten slagen. Dit is weer een kans om weer jaren lang er tegen te kunnen als organisatie. Nieuwe uitdagingen, nieuwe collega’s, andere werksoorten enz.

Voor veel mensen misschien een bedreiging maar mijn ervaring is dat je achteraf zeker 90% blije gezichten ziet.Veel mensen zullen dan zeggen, wat ik ook in interviews voor de SWZETTER hoorde, had ik deze stap maar eerder gezet. Ik weet dat veel medewerkers de ambitie hebben om wat anders te gaan proberen. Alleen de begeleiding daarbij is van groot belang. En geef de medewerker het vertrouwen.

Vertrouwen moet je verdienen maar het is net vliegeren, laten vieren en soms als de vlieger duikt, weer even de lijn aantrekken. De vlieger zal best een keer helemaal duiken en dan moet je opnieuw beginnen. Helemaal geen schande, niemand kan dit in een keer goed! Leren van je fouten en horen waarom en waar het fout ging.

Niet moeten horen, dat deed je fout! Maar het ging fout, op dat punt, hoe zou je/we dit op kunnen lossen en hoe zou je dit volgende keer doen. Dan ben je een leidinggevende en een coach. Dan ga je resultaat bereiken en krijg je vertrouwen in en van je werknemer.

Hebben jullie de ambitie om dit bedrijf te laten groeien en wil jij mee profiteren van de groei? Zorg dan dat je je mondje roert via de SWZETTER, de OR of via je chef. Laat weten dat jij ambitie hebt, om verder te komen.

Ambitie alleen is mooi maar niet genoeg, maak het samen waar!.

Column 97   2009

Kubussen.

Ik was bezig om een replica te maken van de negen kubussen (acht) van ADO artikel 856 uit 1934, 15x15x15 cm. Ik deed dit zonder machines, dus ambachtelijk. Vele van jullie kennen dit woord niet eens meer. Gelukkig wordt er op dit moment, ministerieel (het kabinet) , Nederland wakker en ziet in dat de ambachtsmensen uitsterven als we ze niet opleiden.

Iedereen wil al jarenlang IT – er worden, en geen vuile handen krijgen, maar onlangs las ik dat mensen als loodgieter, elektricien e.d. meer verdienen als de H.B.O. er en IT-er. En we moeten zoeken naar een vakman! Dus de LTS – er, meester- gezel, gaan terugkomen, al heten ze zo meteen anders.

Ik ben ook begonnen op de LTS. Ik leerde hout, metaal, schilderen en electro, zelfs smeden al was het dat jaar voor het laatst. Dus de technieken om handmatig kubussen te maken ging mij redelijk goed af. Meten, met de hand zagen, schuren, timmeren, lijmen, gronden en afschilderen in acht ADO kleuren.

Tijdens dit “klussen” dacht ik aan SWZ, mijn hart ligt daar na 30 jaar nog steeds. Een leer – werkbedrijf, net zoals ADO bedoeld was, reïntegratie in het bedrijfsleven. Zou nu helemaal een topper kunnen worden!. Ik zag SWZ en BIGA voor mij als de kubussen. Je kunt mijn kubussen, hol van binnen, stapelen, naast elkaar zetten en in elkaar zetten.

Eigenlijk een organisatie in negen kleuren. Je kunt de kleuren van werksoorten maken, dus in het SWZ geval, Groen, Detacheringen, Schoonmaak, VERAS, Techniek, Grafimail. En BIGA zijn drie organisaties, dus zouden negen kubussen kunnen zijn. De grootte van de kubussen kunnen de grootte van de sectoren of bedrijf voorstellen. Je kunt ze naast elkaar of in elkaar zetten bij een organisatie model. Wat en wie past bij wie, wie leert wie wat?

Kennis is macht en kun je nooit afnemen. Ik was een gelukkig mens toen ik de kubussen klaar had. Ik was echter niet gelukkig met de wetenschap dat heel veel jongeren dit vak niet kennen en kunnen. Ik hoop dat er binnenkort weer vakmensen zijn die gelukkig worden als ze zo iets moois gemaakt hebben, een ambacht, kwaliteit, voldoening hebben van hun werk.

Ik ben geen Obama, maar ik hoop dat jullie eens zullen zeggen,: Yes we can!

Column 96   2009

Ik heb het hier niet meer zo naar mijn zin!

Klinkt heftig en negatief, als je zo iets hoort, als oud medewerker, tijdens het winkelen. Ik kom nogal eens SWZETTERS tegen en ik neem de tijd ook voor een praatje, zeker als ik merk dat er behoefte is aan een praatje. Het verhaal blijkt dan wat vaag, maar er schuilt onvrede en onrust in. Logische zaak, zeg ik. Ruim twee jaar veel onbekende medewerkers en leidinggevenden bij de SWZ.

Geruchten over overname of niet, wie gaat weg, wie blijft. Weer een directeur die weggaat en een nieuwe die komt. Waar gaat SWZ naar toe? Zekerheid is voor vele medewerkers belangrijk. Weten waar je aan toe bent, wat het op de langere termijn wordt.Wat is en blijft mijn werkplek, wie is mijn chef, wat ga ik doen en waar en met wie?

Nu zijn veel SW medewerkers al een stuk flexibeler geworden maar we weten gewoon dat een grote groep mensen het best functioneert als men zekerheid heeft. Er vallen nu steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats en ik weet, “gevoel”, dat dit een mooie puzzel wordt. Hij is ruim 500 stukjes groot, dus niet zo heel moeilijk. De maker van deze puzzel heeft veel verstand en ervaring voor het ontwerp. Hij kan en doet dit niet alleen. Ik heb er ook vertrouwen in dat hij samen met de OR een puzzel gaat maken die de meeste mensen kunnen maken en zal bevallen.

Ik zie nieuwe mogelijkheden, zelfs in deze recessie. Er is veel werk maar we moeten aanpakken en doorpakken, creatief zijn, andere dingen gaan oppakken, inspelen op de markt.Toen de SWZ opgericht werd in februari 1954, was dit in een pioniersfase. Nu is SWZ gegroeid tot een professioneel bedrijf met veel mogelijkheden. Je moet het zien als een stoomlocomotief in 1954 en nu, 2009, een hoge snelheids trein.

Voor sommige gaat hij veel te snel, maar daar is de SW voor om de snelheid aan te passen. Dan is er voor jou de stoptrein, die steeds even stopt, zodat als jij klaar bent voor het volgende station, weer verder kan. Dat moet ook het doel zijn van ontwikkelen. Wat wordt jou eindstation?

SWZ of welke naam het ook krijgen zal, heeft nu nog meer kansen en mogelijkheden binnen BIGA. Nog even geduld hebben, vragen stellen in het werkoverleg naar hoe het ermee staat. Duidelijkheid geeft rust, het is niet altijd mogelijk, maar iedereen wil weten waar de reis naar toe gaat.

Nu ik dit heb geschreven, heb ik er eigenlijk al weer zin in om machinist te worden op die trein. Helaas is mijn locomotief niet meer te repareren , maar hij loopt nog wel af en toe, op een zij-spoor. SWZ heeft goed materieel en ik zie een prima spoor. De seinen staan op groen, dus instappen en ga op reis naar de toekomst. Plezierige reis want ik vertrouw erop dat je er weer zin krijgt!

Column 95    2009

2009……..dat moet toch maar kunnen!

Onzekerheid voor veel mensen aan het begin van dit nieuwe jaar. Wij wensen iedereen voorspoed en gezondheid voor het nieuwe jaar, maar we beginnen met een bak ellende.

Resumerend hebben we de kredietcrisis,stagnatie in de woningbouw en huizenverkoop,problemen met hypotheekverstrekking,omgevallen banken, vrachtwagen en autoproductie en verkoop is ingestort,transportsector ligt op zijn gat, daar er minder handel is, en ga zo nog maar even door! Kortom,meer werkelozen, minder banen,meer problemen. Het kabinet doet zijn best om met daadkracht de sectoren er weer bovenop te helpen.

Hoe is dit toch gekomen? Was Nederland en de Nederlanders al niet geruime tijd ziek? We wisten het eigenlijk wel maar dit moest toch kunnen! Iedereen ging toch mee! Nu kopen en over ander halfjaar renteloos betalen. Doorlopende kredieten, meer dan 100% hypotheek verstrekt krijgen door de banken, doodgegooid worden met super leningen, wat mijn buurman heeft moet ik ook hebben en liever nog iets groter. Geen boodschappen auto meer maar de meest luxe SUV.

Kortom we hebben ons laten beduvelen, maar we zijn ook zelf schuldig en naïef geweest. De nuchtere en zakelijke Hollander heeft zich laten “naaien” en is er met open ogen ingetuind. Daarnaast hebben de banken en vele bedrijven zich aan ons verrijkt en spelen nu de onschuld.

Niets uitgeven wat je niet hebt, was mijn opvoeding. En dat is nu voor vele gelukkig hun redding. Die hebben “truttig” geleefd, maar zonder ooit iets tekort gekomen te zijn. Je kon niet met elke “grill” meedoen maar je zag zelf de gevolgen van hen die wel zo nodig moesten. En jij kunt nu rustig slapen en hebt geen zorgen over je spaargeld, je hypotheek of huurlasten, of al je aflossingen van je leningen. Orde op zaken blijven houden!

We moeten als nuchtere Nederlanders weer aan de wederopbouw gaan werken. Zijn we goed in is gebleken. Samen de schouders er weer onder zetten. Ik ben overtuigd en trots op Nederland, dat wij dit als klein land gaan realiseren! Wij zijn een klein land binnen Europa en erg bevolkt maar iedereen zal zijn steentje moeten bijdragen.

In tijd van nood zijn wij creatief, hoffelijk en behulpzaam voor elkaar, ook weer zo’n positieve eigenschap. De ikke, ikke, ikke cultuur is over! Zie je dit niet in dan ga jij bakzijl halen en ga je “op je bek”

Even een paar jaar doorbijten en we staan weer hoog in de Europese top vijf. Uithuilen en nuchter opnieuw beginnen. Huishoudboekje weer paraat, weten wat er aan geld binnenkomt en wat er dus uit mag gaan!Truttig misschien, maar jij weet waar je aan toe bent. Lukt het niet of begrijp je het niet helemaal, schaam je niet om hulp te vragen bij je chef of collega of vriend.

Ik geloof nog steeds in de Nederlandse mentaliteit en wens jullie een zichtbare her-opbouw in 2009.   En ik hoop dat het jullie dit jaar al lukt , vol vertrouwen iets opgebouwd te hebben zodat je kunt zeggen:” dit moet nu toch kunnen!”

Column 94   december 2008

Nooit meer alleen.

Het is weer bijna kerstmis. Een moment om terug te kijken op het afgelopen jaar. Nu ben ik iemand die liever vooruit kijkt naar wat we van plan zijn, of al plannen hebben gemaakt die we waar willen maken.     Ik ben nog steeds iemand van “voor denken” in plaats van “na denken” !

De “na denkers” kijken alleen terug op wat er fout is gegaan, de “voor denkers” bezien wat er fout zou kunnen gaan en wat we dus nu al kunnen voorkomen. Dankzij de teaminspanning van de gehele SWZ is er “ voor gedacht”, veel overleg gepleegd, afgewogen, ingelicht, cijfers en mogelijkheden zorgvuldig afgewogen. Veel overleg met Gemeenten en OR geweest.

Er is inmiddels een voorlopig bestuursbesluit genomen door het dagelijks bestuur. Er is nu een traject gestart waarin verschillend partijen iets moeten vinden.  

Hierbij moet je denken aan:

OR

De gemeenten

Het Algemeen Bestuur ( die uiteindelijk het echte besluit zal nemen)

De raden van toezicht van de beoogde partner organisaties

Gelukkig blijven de rechten van de SW medewerkers gewaarborgd in de wet WSW. Voor de ambtenaren komt er een sociaal plan.

Ik ben al, inmiddels, twee jaar uit dienst bij SWZ en mijn werkgever heeft toen ruim van tevoren besloten om mij met eervol ontslag op non-actief te stellen, wegens ongeneeslijke ziekte. Maar mijn leven is er niet minder op geworden, alleen je moet er zelf aan werken. Leren genieten van je afnemende restcapaciteiten! Klinkt makkelijk maar is de enige weg!

Terug naar SWZ. De opnieuw verbeterde kerstboom van mijn eerdere column, is nu een hele grote, met een enorme basis, nieuwe kerstboom geworden! Hij past zelfs niet meer in dit gebouw. Het mooie, vernieuwde, eigentijdse pand, klaar voor de toekomst, de organisatie klaar voor de toekomst.

Deze kerstboom heeft verschillende kleuren lichtjes, veel lichtjes, dus veel meer mogelijkheden. Jij kunt kiezen of wordt geholpen te kiezen, welke kleur lichtje jouw kleur is. Nog meer mogelijkheden voor meer mensen, collega’s. Aan jullie zal het niet liggen!

Als dit geen prachtige nieuwjaarswens is dan weet ik het niet meer!

Ik wens jullie allemaal een heel voorspoedig 2009 toe, gezondheid waar mogelijk, ontwikkeling naar kunnen en ga niet achterover leunen! Pak je kansen waar en hoe dan ook. Ook ik heb nog weinig mogelijkheden maar ben elke dag bezig nieuwe dingen te ontwikkelen.

Een nieuw jaar, nieuwe kansen, vuurwerk! Maak vuurwerk van 2009, knal,kleur,geen rotzooi, maar iets moois! Jij bent niet meer alleen, nooit meer alleen, maar wel samen, als jij wilt!

 

Colum 93  2008

Respect.

In de Zeister Nieuwsbode zag ik wethouder Gijs van Brenk staan voor het bord van SWZ bij de ingang.    Hij was trots op SWZ dat zij respect hebben voor het milieu en enthousiast over het personeelsblad.Maar wat is respect en moeten we dat alleen hebben voor het milieu?  Nee, zeg ik, wat denken jullie van respect voor elkaar, voor je ouders, vrienden en noem maar op.

Respect is eerbied, ontzag, achting, eerbiedigen. Allemaal woorden die jullie ergens wel bekend in de oren zullen klinken. Als kind had ik voor moederdag ooit eens een tekening gemaakt met de tekst “eert uw vader en uw moeder”.  Dat was in die tijd normaal. Nu, bijna vijftig jaar later, hoor ik hier de jeugd heel anders praten over hun ouders. Dus totaal geen respect voor hen.

Respect, vind ik, moet je ook verdienen, uitstralen en waarmaken. Maar bij de opvoeding moeten de ouders al uitstralen en bijbrengen wat respect is.

Bij de SWZ doet men elke dag, vaak ongemerkt, toch iets aan opvoeding. Kunnen jullie jezelf eens afvragen of je de waarde van het woord respect kent? Bijvoorbeeld, heb je respect voor je chef? Ik hoor er een paar al zeggen, “die eikel”!

Vraag je dan eens af waarom jij zo over hem of haar denkt en is het wel objectief of mag je hem of haar niet zo. Misschien heb je pas een standje gekregen en zit jou dit dwars. Maar als dit terecht was, dan zou je dus wel respect voor hem of haar moeten hebben want dit was om jou positief te corrigeren.

Dus misschien kun je je mening nog bijstellen! Praat er in ieder geval over.Dit is maar een onderdeel van ons maatschappelijk functioneren. En jullie moeten toch ook toegeven dat we er met zijn allen een rotzooitje van maken. De goede nagelaten. Kijk eens om je heen op straat wat we al gewoon vinden als je alles van je afgooit. De regels op straat in de buurt. Steeds meer cameratoezicht, politie, en controles op straat en je moet je kunnen identificeren, dit zegt ook iets van deze tijd.

Dus hier komt het woord respect ook weer terug. Respect voor de normen en waarden die we met z’n allen afspreken en nakomen. Opnieuw opvoeden elkaar, elkaar erop durven en kunnen wijzen. Dit wordt door de steeds kortere lontjes ook al een probleem.

Als ik kinderen bij mij voor vraag of ze hun blikjes niet op straat willen gooien maar in de afvalbak willen doen, krijg ik een grote bek van “ouwe lul doe het zelf maar”!

We zijn al te ver afgegleden en de basisschool alleen redt de opvoeding niet meer. Gewoon leren van je ouders wat respect is en de normen en waarden zijn! Ik denk dat het al vijf voor twaalf is maar als we nu aan een inhaalslag beginnen kan de volgende generatie misschien met terugwerkende kracht scoren!

Column 92  2008

Pijnstillers.

Als je hoofdpijn hebt of een beetje grieperig bent, pak je snel een pijnstiller!  Maar vaak is er meer aan de hand. Ik zit anders in elkaar en kijk vanuit mijn leven eerst naar, het gevolg,(pijn in het hoofd bijvoorbeeld) dan zoek ik de oorzaak, stress, een meningsverschil, ergernis e.d., daarna zoek ik de oplossing van “het probleem”. Vaak is er meer aan de hand wat de hoofdpijn of andere mogelijke ziekte veroorzaakt.

Pesten op de werkplek, jaloezie, ruzie met collega(s), discrimineren, thuis problemen. Ik noem er maar een paar op die ik herken als mogelijke oorzaken. Het kan ook een meningsverschil zijn met je chef. Praat hier over. Het is geen schande als je er zelf over begint en het lost vaak veel voor jezelf en de ander op.

Onze maatschappij wordt steeds meer, op zichzelf, gericht. Dus minder met elkaar praten, een oordeel hebben over een ander, zonder dat daar eigenlijk een reden toe is. Men veronderstelt dat een ander dat wel bedoelt zal hebben, en daar is een conflict geboren!

We mailen, SMS-en, MSN-nen, netwerken met elkaar maar gewoon praten met elkaar wordt steeds minder. En als we praten, dan praten we vaak, over elkaar. Weet je dit, heb je dat al gehoord?

De Farmaceutische industrie speelt daar graag op in, dus allerlei hulpmiddelen worden geboren. Waarom niet gewoon praten met je collega, vriend, partner, chef? Wees niet bang, wees gewoon jezelf, laat horen wat je te vertellen hebt en wat je dwars zit.

Zeg wat je van die ander vind, waarom jij dit zo ervaart. Vraag waarom hij of zij zo tegen jou doet. Zeg waarom jij dit niet leuk vind of waarom jij dit moeilijk vind. Praat hierover met je chef!

Ik weet dat het vaak moeilijk is, zeker als het je “meerdere” is. Maar tegenwoordig moet je toch alles kunnen bespreken. Kan en lukt het niet, dan is er vast wel een vertrouwenspersoon. Probeer ook zelf meer tijd te nemen om met iemand te praten. Iedereen heeft haast, moet van alles, leeft volgens zijn agenda.

Niemand heeft meer de tijd, wie heeft nog de tijd?

Ik heb al jaren de tijd. “Hard lopen heeft geen zin, men moet op tijd vertrekken”, zegt een oud Chinees spreekwoord. Daar ligt de basis. Bedenken, wat moet ik doen, wat heb ik afgesproken vandaag, en wat wil ik doen. Alles op een rijtje zetten en zien wat er kan en wat niet. En dan “de ander” inlichten dat er iets niet door kan gaan. Wees duidelijk, dat wordt op prijs gesteld. Is heus geen gezichtsverlies!

Het geeft een stuk rust in je leven en de kwaliteit van leven wordt een stuk hoger. De andere partij zal je ook waarderen om je duidelijkheid en pillen heb je niet meer nodig. Overzicht over je dag, avond, werk, vrije tijd, is ineens weer helder.

Geen pijnstillers meer nodig, je hebt de pijn vermeden, door logisch te denken en organiseren!

Column 91  2008

Onverwacht.

Dit woord roept vragen op. Youp van ’t Hek had ooit in zijn oude jaar conference een heel verhaal over overlijdens advertenties. Dan stond er “geheel onverwacht overleden”. Hij had zoiets, “niet onverwacht, nee ongelegen!” “Moet ik die mensen weer gaan bellen, waaraan en waarom die man/vrouw onverwacht overleden is?” Neem jij geen beslissingen of doe je dingen die onverwacht zijn? Zodat je chef tegen je zegt, dit had ik van jou nu helemaal niet verwacht.

Kan heel positief zijn, als jij iets presteert wat niet in de verwachting lag, maar het kan ook een tegenvaller zijn, als jij iets “flikt” wat je chef totaal niet verwacht had!. Hopelijk was het positief en blijk jij onverwacht toch gegroeid te zijn, waarover je chef verbaasd reageerde.

Soms zie je van mensen in functionerings of beoordelingsgesprekken, soms dingen waarvan je als chef denkt, droom ik nu of meent hij dit echt. Ik weet dat de laatste jaren jullie veel meer durven en willen en dus kunnen. De angst voor doorstromen is er bij velen af. Ik heb nog mee mogen maken dat het begin er kwam. Nog steeds hoor ik, als Hanneke en ik interviews doen bij gedetacheerde, had ik dit maar eerder gedaan. Wat heb ik het naar mijn zin, ik wil nooit meer terug.

Dan krijg ik zelfs kippenvel, en voel een warme gloed over mij komen en ben trots op de persoon. Voor mij is dan geheel onverwacht het “kwartje gevallen” en hebben we weer iemand gelukkiger kunnen maken, meer zelfvertrouwen kunnen geven en zich nog meer gewaardeerd voelen door “de grote boze wereld” die het vroeger was.

Ik moet weer even terug denken aan Ado, Arbeid Door Onvolwaardigen, zoals het in de beginperiode heette. Dan krijg ik weer kippenvel! SW medewerker zijn nooit onvolwaardig, tegenwoordig heet dit “mensen met een arbeidshandicap”. Ik kan jullie geruststellen, ik hoor sinds 2002 bij de club, ik heb een dermate handicap dat ik helemaal niet meet kan/mag werken. Ik zag daar vreselijk tegen op, maar ervaar nu dingen waar jullie al lang tegen aan liepen.

Wat ik geleerd heb is, om jezelf te blijven, lekker positief door te gaan, te blijven ontwikkelen, doelen te hebben, uitdagingen aan te gaan, dingen te gaan doen waarvan je niet weet of je ze kan waarmaken. Vraag soms raad aan je chef op vriend of partner. Wees niet bang om de falen, leer van je fouten en begin op nieuw. Ik heb onlangs iets gemaakt wat ik nog nooit gemaakt heb en kenners zijden mij, je bet gek, dit gaat je nooit lukken, zonde van je energie!

Het is na een paar keer opnieuw beginnen gelukt en wat voel je je dan lekker en word je gewaardeerd! We staan voor een nieuw jaar, ik begin daar wel onverwacht over, maar dit nieuwe jaar was niet verwacht maar is gewoon een feit! Wat mag ik van jullie verwachten? Onverwacht succes? Een gelukkig en zo gezond mogelijk nieuwjaar en een volwaardige arbeid toegewenst!

Column 90 2008

Een jaar later!

In 2006, zo in september had ik samen met mijn vrouw de beslissing genomen om definitief te stoppen, wegens gezondheids problemen, na dertig jaar SWZ. Een heel moeilijke beslissing welke je met je hoofd neemt en niet met je hart.

Het klinkt misschien vreemd, maar ik mis het werk niet meer. Een goed teken dat ik na ruim tien maanden nog steeds tijd tekort kom.

Een oorzaak is dat ik nu alles in het tempo doe wat mijn lichaam mij voorschrijft, dus om de zoveel tijd rusten en dat deed ik nooit. De aard van het beestje. Diverse invullingen in tijd gevonden, zoal huisman zijn, als hobby’s de PC, dus LP’s op CD gezet (ca. 350 stuks) en daarna begonnen de video’s op DVD te zetten. Volgend jaar ga ik me bekwamen in het monteren.

Daarnaast nog schrijven en voor andere familieleden wat administratief werk verrichten. De cadeaubonnen die ik met mijn afscheid mocht ontvangen zijn zoals jullie begrijpen, goed besteedt.

Daarnaast vind ik het fijn de SWZETTER nog te mogen ontvangen. Mijn hart ligt nog steeds bij deze organisatie en er ontstaan toch weer kansen en nieuwe mogelijkheden, ondanks zwaar weer.

De organisatie is als het goed is altijd in beweging en ontwikkeld zich voortdurend. Stilstand is achteruitgang, en de huidige directie is zich daar wel degelijk van bewust.

De kerstboom staat alweer. Weer een jaar voorbij met terugkijken op wat geweest is.

Vorig jaar zag ik er tegenop daar er nog zoveel onbekende factoren waren maar als je blijft vechten blijkt het toch niet zo zwaar te zijn als je verwacht had.

Deze kerst is een heel andere kerst voor ons beiden. Nieuwe kansen, nieuwe uitdagingen, een nieuw jaar.

In november heb ik ook nog deelgenomen aan een onderzoek van de VU (Vrije Universiteit) Amsterdam. Zij doen een onderzoek naar MS patiënten en kijken specifiek naar de werkgever en de ARBO dienst. Hoe gaan zij met de werknemer om en de regels.

Er wordt nogal wat gerommeld met de medewerker als je niet meer bent zoals je was toen men je aannam!  Voor mij was dit een positief onderzoek, het zou eigenlijk ook niet kunnen als je als SW bedrijf niet zorgvuldig omging met zieke medewerkers, die hier zelf niets aan kunnen doen!

Ik kan naast de kerstboom ook terugkijken op mijn “gevecht” met de UWV. Het is eindelijk geregeld na tien maanden spanning en onzekerheid.

Beste lezers, ik wens jullie allemaal een zo gezond mogelijk 2008 toe. Voorspoed, gezelligheid, verdraagzaamheid en een leuke uitdagende baan bij SWZ.

 

Column.89   2008

Spanning.

Het afgelopen jaar was een spannend jaar voor SWZ. Onder curatele van de Provincie en er viel veel uit te leggen en te realiseren in 2007.Petje af voor directie, Gemeenten en alle medewerkers.

Toch weer een prachtig resultaat neergezet met z’n allen. Samen staan jullie sterk, dat blijkt ook nu weer. Veel lof voor de regisseur, Jan van den Hooff en zijn medewerkers. Er speelt veel in SW Nederland en politiek den Haag maakt het er ook niet gemakkelijker en inzichtelijker op.

Er moet steeds meer en er mag steeds minder. Regelgeving is een sterk veranderend item in Nederland. Regels worden aan gescherpt en veranderen met enige regelmaat. Voor veel mensen is het niet meer te snappen. Was ik net bekend met de regels, nu moet het weer anders. Best wel vervelend!

Ook de op handen zijnde fusie of overname, geeft de nodige spanning. Wie wordt het, wat zal het worden, is mijn baan nog wel zeker. Er lopen steeds meer vreemde mensen in dit pand.

Via de SWZETTER worden we wel op de hoogte gehouden maar wie zijn het en wat komt men doen?Best wel spannend voor onze mensen die “binnen” werken. Vertrouwde gezichten verdwijnen en nieuwe gezichten komen ervoor in de plaats. Soms een verbetering voor velen een bedreiging.

Ik moet wel gelijk zeggen dat als iemand ontslag neemt of krijgt dit wel weer een kans is op verandering en verbetering. Stel, je hebt iemand die helemaal niet goed functioneert en die vindt een andere baan buiten SWZ en er komt een nieuwe “toffe peer” voor terug, dan is dat toch winst.

Niet alleen voor jou als medewerker maar ook voor de SWZ. Zo zie je maar, elke verandering kan ook een verbetering zijn.

Als oud-medewerker kom ik nog wel eens binnen wippen en zie de laatste vernieuwingen van o.a. de kantine, de afdelingen. Prachtig, na dertien jaar de gehele facelift klaar te zien. Het was gewoon nodig op alle gebied en ook hier is een enorme berg werk verzet. Gelukkig heeft deze directie en bestuur ingezien dat stilstand, achteruitgang is en dat deze investeringen van twee kanten werken.Een fusiepartner heeft geen zin in een stoffig, oud uitziend bedrijf met schulden maar wil wel een partner met toekomstvisie en een beetje smoel.

Jij wil toch ook een partner die er tof uitziet en leuke plannen heeft die realiseerbaar zijn?

Al ben ik niet meer actief bij SWZ, ik heb er alle vertrouwen in dat de gezondheid van dit bedrijf staat als een huis.

Column 88  2007

Gezondheid!

Dat zeggen we automatisch als iemand één of meerdere keren moet niezen. Simpel om dan te zeggen, gezondheid, maar wat is gezondheid? Als je nooit iets mankeert of zelden ziek ben, dan mag je zeggen dat je gezond bent. Maar in onze huidige cultuur doen we onszelf dingen aan, om niet gezond bij te blijven. Denk aan stress, verkeerde voeding, snoepen, drinken, roken weinig bewegen!

Nee, dit wordt geen lesje in “normen en waarden”, zoals sommigen van jullie mij wel eens zien. Bij SWZ werken heel veel mensen die geen goede gezondheid hebben, buiten hun wil om en ondanks die mindere gezondheid toch een zo normaal leven willen en kunnen leiden.

Ikzelf hoor sinds twee jaar bij deze groep, maar ik heb al die 27 jaar dat ik bij SWZ werk, veel bewondering gehad voor het doorzettingsvermogen en de inzet van deze mensen. Het is zo makkelijk om te zeggen, ik heb een handicap, dus ik kan dat niet. Ik heb in korte tijd geleerd om te kijken naar de dingen die je nog wel kunt doen en dat voorbeeld hebben jullie mij gegeven.

Toen ik terug kwam van vakantie, las ik in een mailtje dat Gerard Vrij Peerdeman onverwacht geopereerd was, één dag voor zijn vakantie Galblaas verwijdert en kort daarop nog een keer geopereerd. Dan denk je dus, zo’n gezonde man, loopt diverse marathons per jaar, geen gram vet teveel en een ijzeren conditie!

Maar je ziet maar, ieder mens, al leeft hij nog zo gezond, kan toch iets krijgen. Erfelijkheid, in de genen of toeval, ik geloof in deze drie. Waar het in het leven eigenlijk om draait, is wat mijn opoe ooit zei:”wie zijn lichaam bewaart, bewaart geen rotte appelen”. Zij is nooit ziek geweest en 97 jaar geworden.

Ik zou zeggen, geniet van het leven, het duurt soms maar even, maar probeer hier zoveel mogelijk jaren van te maken. Geniet van elke dag, dus zet je in, ga niet af zitten wachten op morgen. Pak iedere kans om iets nieuws te beginnen, binnen of buiten SWZ. Voor iedere handicap is wel een passende oplossing te vinden.. Wees zelf creatief en ondernemend, blijf vragen, blijf vechten voor jezelf.

Als je een vacature ziet hangen waarbij je twijfelt of je dat wel aan zal kunnen, raadpleeg je chef of Ton of Jessica. Ik zou zeggen, gezondheid en dit kan dus ook zijn, rest-gezondheid. Misschien loop jij dan ook de marathon nog, als is het op de Paralympics. Daar worden net zulke prestaties geleverd en soms nog betere!

VERHAAL1991

De tomaten zijn er weer!

Tijdens onze laatste wintersportvakantie in 1998 waren er uiteraard ook Nederlanders in het hotel waar wij waren in Oostenrijk.Ik mag graag mensen observeren en al snel viel mijn oog op de volgende mensen.   Het betrof een echtpaar en een alleenstaande vrouw van middelbare leeftijd. De tweede avond hoorde ik dat de man Gijs heette, zijn vrouw Rie en de alleenstaande vrouw bleek de zuster van Rie te zijn en heette Greet.

Ze kwamen net als wij, uit het midden avn het land. Gijs moet ik jullie even beschrijven. Een man van gemiddelde lengte, met een iets kromme rug. Zijn haar bestond nog slechts uit een smal, dun, grijs randje van oor tot oor. Daar het de eerste dagen zonnig was had de zon een gewillig object aan Gijs, want alles boven de schouders van Gijs begon al aardig rood te verkleuren. Wat Gijs nog komischer maakte was de combinatie huidskleur, bril en gezichtsuitdrukking!

De bril van Gijs, moet de opticien wel de nodige hoofdbrekens gekost hebben. Een paar forse, dikke glazen, ook nog voorzien va dubbel focus en dit allemaal samengevat in een stevig zwart kunststof montuur. Als Gijs je aan keek ging zijn kin iets omhoog, het hoofd wat achterover, want een bril van dit kaliber neigt tot afzakken, en dan keken twee uitvergrootte ogen je aan. Soms ging de knik beweging in twee fasen, al naar gelang de gast waar hij mee sprak veraf of dichtbij zat, zodat de tegen partij uit gefocust werd.

Gijs was een liefhebber van salade. Dat trof, want dagelijks was er naast een drie gangen keuzen menu een zeer uitgebreid salade buffet. Dit bevatte zeker acht soorten rauwkost met verschillende soorten oliën. De daarvoor bestemde bordjes hadden het formaat van ontbijtbordjes. De meeste gasten namen van een paar soorten een klein beetje. Gijs had een bepaalde voorliefde ,voor onder andere, tomaten! Zijn hoofd had na drie dagen al exact dezelfde kleur.

Riet viel op komkommer en voor Greet hoefde rauwkost niet zo nodig, die had liever warme groente en een kruimige pieper. Als Gijs terugkwam met zijn bordje van het salade buffet, hield hij dit ver vooruit om naar zijn voeten te kunnen kijken. De ruimte waar het salade buffet stond en waar Gijs en wij onder andere aten had hoogteverschil.

Dit werd door één trede opgevangen, maar voor Gijs met een vol bord en dubbel focus was elke keer weer afwachten hoe Gijs binnen kwam! Elke keer deed hij ons weer versteld staan door het feit dat hij het presteerde zoveel salade op een bordje te kunnen stapelen en vervoeren, en om dit naast het uitgebreide diner toch nog in zijn geheel te kunnen verorberen.

Ik vroeg mij de eerste avond nog af of de opticien toch een foutje had gemaakt, maar elke daar op volgende avond was het raak! Dus nam ik maar aan dat het toch de goede glazen in dit montuur terecht waren gekomen. Op een avond waren wij met het dessert bezig toen Gijs, Rie en Greet pas binnen kwamen. Net als iedereen brachten zij de salade gelijk mee naar hun tafel, je kwam immers langs het buffet. Ik zag Gijs al beteuterd focussend binnenkomen met zijn bordje, wat weliswaar toch nog scoorde wat stapelhoogte betrof, maar de tomaten waren op!

Gijs had reeds geïnformeerd bij de kelner, en ze zouden zo aangevuld worden. Gijs begon graag voor zijn eten met salade, maar dat was nu niet compleet. Over het feit dat niet alle salade bakken meer compleet waren werd met de andere tafelgenoten toch nog wel even van gedachten gewisseld. Gijs zat op een hoekbank, en als hij links opzij keek en dan iets achterom dan kon hij het salade buffet precies in de gaten houden. Ik hoef jullie geen uitleg te geven welk effect deze manoeuvres op de bril van Gijs hadden.

Een mooiere avond kon ik niet hebben, alles aan het gezicht van Gijs was constant in beweging en de kleur werd nog iets voller daar zijn nek enigszins gedraaid moest worden. Wij waren allang uitgegeten maar het uitzicht op Gijs was voor mij als een goede sigaar na het diner.

Gijs signaleerde de kelner bij de salade bakken en kon het niet langer uithouden. Hij pakte zijn bordje op en stevende op het salade buffet af. Na enkele minuten kwam er een opgelucht gezicht de toog door, en hij meldde zijn tafelgenoten met een zucht van blijdschap’’ de tomaten zijn er weer’’.

Nu konden we met een gerust hart aan de koffie beginnen. Wij liepen na de koffie weg en wenste hen nog een smakelijke voortzetting.

Column 87   2007

Kwaliteit (tijd) van leven.

Het begin, de opvoeding.

Door mijn ouders kreeg ik de Christelijke lagere school als basis. In de laatste klassen kregen wij bijbelse geschiedenis en ik had al snel door dat dit prachtige verhalen waren, maar deze konden niet. Ik zat dus veelal uit het raam te kijken waar de werkelijke wereld zich afspeelde.

Na deze school mocht ik gelukkig de openbare LTS volgen, de realiteit.

Geen geloof maar een levensovertuiging. Humanisten vinden dat jezelf bepaald en kiest voor je invulling van leven. Niet verschuilen achter een God of geloof maar zelf de verantwoording nemen voor wat je doet en denkt. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat niet God de mens schiep maar de mens God. Geloof heeft al zoveel ellende veroorzaakt en is nog steeds de bron van oorlogen. Oorlogen kennen alleen maar verliezers.

M.S.

In augustus 2002 kreeg ik de mededeling van een neuroloog, na zes maanden van onderzoeken, dat ik de meest rottige vorm van MS heb. Hij wist niet wat hij er verder mee aan moest en een collega van mij, die al lang MS heeft, zorgde dat ik snel in Nijmegen terecht kon. Direct daarop volgden behandelingen vanuit Nijmegen met Methyl Prednisolon, vijf daagse kuren om de tien weken.Mijn vooruitzicht was om na vijftien tot vijfentwintig jaar geheel hulpbehoevend in een verpleeghuis te liggen vegeteren.

Acties.

Ons huis, een rijtjes huis uit begin jaren dertig, was moeilijk aan te passen, dus een appartement gekocht. Alles gelijkvloers, brede deuren, lift, eigen inpandige parkeerplaats en boven een supermarkt en midden in het centrum.

Na drie maanden verhuisd en fantastisch wonen. Na negen en veertig jaar in een heel huis gewoond te hebben verhuizen naar een appartement.Op het werk met de werkgever alles kunnen regelen en ik kon zes uur per dag werken in een aangepaste baan. Met het UWV heb ik alles goed kunnen regelen, en alle wild west verhalen, die men hoort heb ik niet kunnen ontdekken.

Belangrijk ik hoe je er zelf tegenover staat en hoe je je presenteert en dat je zolang mogelijk mobiel wilt blijven Het arbeidsproces is daar een goede therapie voor. MS is geen vage klacht maar een bekende ongeneselijke ziekte! Hier valt niets te simuleren.

RIO.

Via het RIO (Regionaal Indicatie Orgaan) een gesprek gehad over invalide parkeerkaart en hulpmiddelen. Het leek wel of ik jarig was, men probeerde mij gelijk een scootmobiel aan te praten. Dit was voor mij een brug te ver, een gewone goede rolstoel leek mij al perfect. Nu bijna vier jaar later, las ik een onderzoek, dat ruim veertig procent van deze “Boosters” ongebruikt in de schuur of berging staan. Zelf heb ik bij een bedrijf in Katwijk Practiform, uit vijf en dertig types een mij passende scootmobiel gekocht.

Wel zelf betalen, maar deze kan in vier delen in de auto, is zeer wendbaar en ik kan er zelf binnen zeer wendbaar mee rijden. Niet zo comfortabel als de “Booster” maar overal inzetbaar en een heel stuk voordeliger. En samen kun je weer veel meer doen.

Kuren.

Na inmiddels twee en twintig vijf daagse infuuskuren kan ik nog wat zelfstandig lopen. De achteruitgang is doorgegaan en door emotionelen oorzaken, vooral door mijn vorige algemeen directeur en twee terugvallen, is mijn vooruitzicht teruggebracht naar tien tot vijftien jaar.

Het zal algemeen bekend zijn dat collega’s en vrienden meer maals zeggen,”je ziet er zo goed uit, je ziet niets aan je”. Nee, zeg ik dan, de rot zit van binnen! Gelukkig is bij veel mensen wel het begrip dat ik korter werk, zelfs toch nog vier uur per dag werk, s’avonds dus niets meer kan en visites regel in de weekeinden. Tijdens een van de kuren kwam ik in gesprek met een mede kuurster. Ik kreeg complimenten dat ik zo positief in het leven sta terwijl ik naast MS ook nog diabetespatiënt ben.. Of ik mij niet afgevraagd had waarom ik dit allemaal kreeg en of ik geloofde? Nee, dit overkomt je en maak ervan wat je ervan kunt maken. Zie wat je nog wel kan en geniet van die kleiner wordende dingen.

Regelen.

Wat mij wel is opgevallen is dat je zelf alles moet regelen en dingen zelf moet ondernemen. Misschien is dit ook wat je actief en scherp houdt. Doelen hebben, zolang mogelijk willen en kunnen werken. Vaak creatief zijn met ideeën over werk en hulpmiddelen.

Ook samen alles regelen als ik er niet meer ben, dus uitvaart, testament en daar wij geen kinderen hebben, een executair testementair aangewezen. Het klinkt gek maar dat geeft een stuk rust! Ook samen besproken waar in mijn ogen de kwaliteit van leven eindigt. Via codesil bepaald, dat de hersenen en ruggemerg naar de hersenbank voor MS research gaan en de rest voor donoren.

Bepaald dat ik niet hulpbehoevend in een bed wil liggen, niet meer kunnen poepen, piesen, slikken en praten. Niet meer weet wie mijn naasten zijn, alleen maar naar het plafond lig te staren en in leven gehouden wordt tot het een keer ophoud! Een liefhebbende die mij over mijn wang streelt, terwijl ik het misschien niet meer voel of niet weet wie het is. Dan is het al te ver en wil ik er niet meer zijn.

Ik kan dat leven op tijd beëindigen, alleen hoever verleg ik mijn grenzen, zal ik nog op tijd kunnen zijn.

Voorlopig zal ik er nog zijn en blijf vechten maar het is goed om je kwaliteit(tijd) wel goed op een rijtje te hebben. Niet alleen voor jezelf maar ook voor je naasten.

Column 86   2007

Mentaliteit, kijk eens vaker in de spiegel!

De nieuwe organisatie, dus SWZ, begint behoorlijk vorm te krijgen. Intern waren het eerst de kleuren en de organisatiestructuur die dringend aanpassing behoefden, extern waren het vooral de middelen.        Dus zoals bij de groen en schoonmaak, vervoermiddelen,machines en opleidingen en veel meer mankracht.

Intern was het ook een goede eenduidige leiding, calculatie en werkmethodes en ook de middelen en opleidingen.Dit was even een samenvatting wat er nodig was. Er is al veel gerealiseerd. De kleuren, de nieuwe indeling en de organisatiestructuur met intern drie clusters.Dit zijn de clusters, Veras (verpakken en assemblage) Grafimail,(grafisch en mailing) en Techniek (hout en metaal).

Bij groen en schoonmaak hebben we het wagenpark fors zien uitbreiden en een inventarisatie voor opleidingen. Maar onlangs kwam ik er achter dat he belangrijkste ontbrak. De spiegels! Wat is het geval?

Ik zag ineens vreemde schoonmakers in ons gebouw bezig, Pouw bedrijven (Ijsselstein en Breukelen) en uit Amersfoort schoonmakers. Dus bij Gerard Vrij Peerdeman even verhaal gehaald wat dit te beteken had. Mij was inmiddels, al lopend door de gangen, al wel opgevallen dat deze medewerkers een geheel andere mentaliteit ( houding ten op zichtte van werken) hadden. Niet om de haverklap het rookhok induiken en als een klus klaar is dit bij de chef melden en vragen, wat kan ik nu gaan doen?

Dit gedrag missen veel SWZETTERS. Navraag bij Gerard leerde mij dat dit volgens hem nog steeds “de Pampercultuur” is! Kortom, wat ik in de zeventigerjaren , de geitenwollensokkencultuur noemde. Gewoon lekker bezig zijn, niks hoeft, de bomen groeide tot in de hemel en het kon niet op.

Nu,anno 2006, kan dit al lang niet meer en willen en moeten wij allemaal overleven. Een toekomst en werk en inkomen houden, dus wordt het hoog tijd dat we weer eens in de spiegel gaan kijken. Geen inkomsten uit werk (omzet), is geen mogelijkheden om salaris uit te betalen!

Wat wil ik, wat kan ik, wie ben ik? Geen Talpa programma met een happy end maar de realiteit. Besef nu zelf wat je wil, wat je kunt en wie je bent! Nu krijg je de kans om te laten zien wat je kan en wat je wil worden.

Kijk in de spiegel en denk je, het zal mijn tijd wel duren, dan vrees ik dat jouw spiegel beslaat en jouw beeld vervaagt en verdwijnt uit beeld.

SWZ wil en kan verder met hen die willen. Kunnen is voor iedereen een persoonlijk verhaal en je chef of personeels adviseur kunnen je daarbij helpen en adviseren. Kun je wel maar wil je echt niet en ga je lekker achterover in je stoel leunen, dan bepaal jezelf je toekomst. Wij willen juist de mensen die de spiegel juist schoon houden zodat het beeld voor beide partijen helder blijft.

Blijf jij mee poetsen of denk je ons een poets te bakken?

Column 85    2007

Moeten de mongooltjes weer naar zolder?

Een gewaagde kop voor een column. Ik neem u terug vaar de zeventiger jaren toen ik bij “de Zeister Werkplaats” begon als assistent werkmeester. Het was toen nog de “geitenwollensokken cultuur”. Maar ik werd al snel wijzer dat er in de sociale kant van Nederland iets mis was.

Bijvoorbeeld proffesoren die een mongoolse dochter of zoon hadden verzwegen dit voor familie en collega’s. Zo’n gestudeerd iemand krijgt toch geen mongools kind? Dus die werd weg gehouden op zolder en pas als het bezoek weg was mocht het kind weer naar beneden. Dit kan niet zul je als lezer zeggen!

Weet je nog dat ik in mijn boek 80 jaar ADO schreef dat ADO vroeger stond voor: Arbeid Door Onvolwaardigen.

Toen ik ging werken bij “de Zeister Werkplaats” en later nog oud collega’s van Philips tegen kwam in Zeist en vertelde waar ik werkte, viel het gesprek gelijk stil en je zag hen denken: hij was toch normaal toen hij bij ons werkte? Of zou hij een ongeluk gehad hebben? Men durfde niet te vragen hoe het zit. Je zou tegenwoordig voor de rechter gedaagd worden om zo’n uitspraak. Maar dat was een andere tijd.

Gelukkig is de Sociale Werkvoorziening en onze gedachte hierover behoorlijk vernieuwd en socialer geworden. Tenminste dat denken en vinden velen. Helaas is er nog een Sociale Werkvoorziening nodig in Nederland. Het blijkt niet mogelijk een modes te vinden voor de grotere werkgevers om mensen met een arbeidshandicap te integreren binnen een bedrijf.

Ik weet zeker dat dit nieuwe kabinet de sociale kant niet in hun beleid heeft zitten maar het volgende kabinet geeft mij meer hoop. Het zal hooguit een jaar duren want er moet nu toch eindelijk eens duidelijkheid komen van onze rijke Westerse cultuur wat wij met de groeiende groep arbeidsgehandicapten, kansarmen, daklozen, sociaal gehandicapten, allochonen met leer problemen gaat ondernemen.

Vroeger werden mongooltjes hooguit 30 jaar oud. Tegenwoordig kan men voor de geboorte al vaststellen of het een kind wordt met een handicap. Dan is het de vraag waar de ouders voor kiezen. Ik heb twee mongolen, Max 30 jaar en Tina 43 jaar in mijn kenissenkring. Max kan echt niets en is nog thuis en overdag bij een dagopvang. Communiceert via een ontwikkeld pictogrammensysteem. Tina werkt met kleuren en is uit huis geplaatst. Tina is beter ontwikkeld in een groepspoces wat de hele week is dan Max die maar 6 uur per dag uit huis geplaatst is.

Dus er is ontwikkeling mogelijk bij deze groep mensen. Iedereen kan een mongool krijgen, (ziekte van Down genoemd met een mooie naam). Het is maar een chromosoom verschil maar het kan iedereen gebeuren. Gelukkig kunnen de mongooltjes soms niets maar ik ken er ook een aantal die zelfs toneel kunnen spelen of redelijk zelfstandig kunnen wonen, werken en fietsen. Dus laten we deze groep niet over een kam scheren en waarderen voor wat zij kunnen en zijn. Geef de mensen met elke vorm van handicap een kans en veroordeel niemand op herkomst, afkomst.

Sinds vier jaar ben ik ook gehandicapt en krijg regelmatig de opmerking, je ziet niets aan jou! Bewoners waar wij vier jaar geleden zijn gaan wonen zeggen, maar toen jij hier kwam wonen zij je toch, dat je in een rolstoel zou komen? Ik heb hem wel voor de langere afstanden maar wil zolag het kan blijven lopen.

Zo zie je maar wat de buitenwereld voor een beeld heeft over mensen met een handicap!

De mongooltjes hoeven toch niet weer naar zolder?

Column 84  februari 2007

Het kabinet en “de dikke lippen bus”.

We krijgen weer een nieuw kabinet. De koningin verzuchtte al, “ krijgen we nu eindelijk eens een kabinet Balkenende dat vier jaar zit?”.  Ik denk van niet. Onze nieuwe voorzitster, Joke Leenders, heeft na zes maanden, het stokje alweer door gegeven.

Deze keer aan een VVD raadslid, waarvan collega’s tijdens de bijeenkomsten van de openbare vergaderingen van de Gemeente Zeist, te horen kregen dat de uitspraak is gedaan:” SWZ, kost alleen maar geld, zo snel mogelijk opdoeken!”. Alleen de afgevaardigden van de SP wisten van de hoed en de rand en konden op detail vertellen waar de schoen knelde.

Helaas is dit ook politiek waar SWZ de dupe van is. Zou het niet normaal zijn als er helemaal geen Sociale Werkvoorziening nodig zou zijn? Een maatschappij die er is voor de sterke en de zwakkere?  Werkgevers die de winst omzetten in zorg voor diegene die niet zo snel mee kunnen?

Toen ik ruim dertig jaar geleden, bij Philips werkte, was de werkgever wettelijk verplicht 1% mensen met een handicap in dienst te nemen. Helaas heb ik deze mensen weg zien kwijnen, te veel tijd nodig om met de rolstoel naar de WC te gaan of naar de koffieautomaat. Vaker ziek en minder productief.

Mensen, waar zijn we in Nederland mee bezig. Het in stand houden van het instituut SW kost miljarden. Waarom niet gewoon accepteren dat er een groeiende groep is in Nederland en Europa die niet de 100% productie halen? Opleiden, begeleiden, trainen, het lijkt mooi, maar gewoon doen!

Bedrijven, kunnen dit gezien mijn opleiding een andere vorm geven aan de vorm van “bedrijfsschool”.   Wat meer tijd en aandacht en het resultaat is er naar. Voor de echt zwakkere is altijd werk te vinden, of hier toch een speciale voorziening in het leven roepen?. Zorg dat iedereen een menswaardig bestaan krijgt, met voldoening, met zinnige arbeid op ieders niveau!.

Zo ben je als Christelijk, Sociaal kabinet goed bezig!

De “dikke lippenbus” kan volgens mij in de remise blijven!

Column 83 dec 2006

Afscheid nemen.

Een moeilijk moment, afscheid nemen van iemand of van SWZ. Wij, Nederlanders zwaaien iemand uit die 30 km. verder woont uit, alsof die persoon heel ver weg woont.

Deze keer ligt het anders. Niet iemand die met de VUT,FPU of pensioen gaat, maar iemand die na bijna dertig jaar SWZ door ongeneeslijke en zenuwslopende ziekte (primair progressieve MS) weg gaat. Dit omdat in vier jaar tijd de gezondheid al met 50% achteruit gegaan is.

Mijn hobby was werken met mensen, werken met techniek, werken met opdrachtgevers,collega’s mijn chefs en mijn vrouw als klankbord. Mijn eerste “baas” was Wim Willekes, hij gaf mij als raad mee, je moet privé en werk gescheiden kunnen houden. Het is mij altijd gelukt maar niet altijd in dank afgenomen door mijn medewerkers.

Werken bij SWZ was een feest, een uitdaging tussen de sociale en commerciële doelstellingen welke tegenstellingen lijken te zijn maar heel goed samen kunnen gaan. Verschillende stromingen mee gemaakt, van zeer soft, tot budgetfinanciering, tot weer terug tot de roots. Uitvoering geven aan waar het ooit voor bedoeld was en nu een leer en werkbedrijf is geworden.

Mijn afkomst was een “rood nest” met een vader als vakbonds bons. Ik heb dit nooit onder stoelen of banken gestoken en ben mezelf gebleven en ben op blijven komen voor de mens. Wel eens een felle strijd maar er altijd weer uit gekomen.

Ik heb natuurlijk ups en downs gekend. Leiders die mij tegen vielen en slechts enkele die mij mee vielen. Veel wisseling in chefs, veel ideeen hoe het zou moeten. Bestuurders die vier jaar zaten en het niet overzagen, de nadelen/voordelen van een stichting, schap of B.V / N.V.

Het onnodige vertrek van de kundige en mensgerichte algemeen directeur ing. T. Blind in 1989 doordat A.J. Roelofs zijn plek in wilde nemen met goedkeuring van het bestuur. Een wijze raad van veel commerciële directeuren als opdrachtgever zegt, maak nooit een boekhouder directeur!. SWZ en ik hebben dit geweten tot 21 november 2004.

Veel veranderingen in organisatiestructuur meegemaakt, veel bijscholingen, veel vernieuwingen maar altijd weer enthousiast om verder te gaan. Er is in die dertig jaar nog niet echt veel bereikt, wij hebben overleefd. Het bedrijfsleven heeft ons nodig als de markt krap is, anders kan men als gedetacheerde weer vertrekken richting SWZ, en zie je het werkaanbod slinken.

Niets sociaals, maar liberaal denken voert de boventoon, eigen gewin telt eerst, dit was al voordat ik bij SWZ werkte en bij Philips werkte!  De mentaliteit van de chefs is ook sterk verandert. Voorheen kon men als chef nog wel eens iets regelen voor een medewerker. Tegenwoordig zijn daar personeelsadviseurs voor die volgens de regeltjes iemand helpen. De smeermiddelen zijn er niet meer! Helaas is de rek uit het elastiek. Sterker nog, men kent geen elastiek meer.

Strakke touwtjes waaraan men gedirigeerd wordt, verharding en verzakelijking van de landelijke SW en maatschappij. Ik hoop dat het niet weer zo wordt als voordat ik bij SWZ kwam werken dat de mongooltjes op zolder “weggestopt” werden. Het klinkt als een extreem voorbeeld, maar toen was dit gewoon en als we niet ingrijpen gaan we weer deze kant op.

Ik bedank iedereen voor de tijd dat we samen hebben mogen werken. Niet voor niets blijft iemand zolang bij een bedrijf. Het was geen roeping maar een drijfveer van een Humanist, de mensen voorop en ondanks de vele hervormingen altijd weer positief doorgaan en er weer van maken wat we samen konden.

Samen met jullie is dit altijd nog gelukt. Ik zal altijd met plezier terugdenken aan jullie, zoveel verschillende karakters en mooie mensen.

Het gaat jullie goed en blijf in jezelf geloven! Er zijn nu meer kansen en toekomstmogelijkheden. Ik zal jullie missen.

Column 82 2006

Tijd.

Wat is tijd. Ooit hebben we afgesproken wat tijd is, hoe lang een minuut duurt en hoeveel minuten er in een uur zitten.

Nu, 2006, gaat tijd ons vaak opbreken. We komen tijd te kort. We hebben en willen meer vrije tijd.      Zijn we nog wel zo gelukkig met de tijd? Of gaan we er niet goed mee om.

Wie heeft nog de tijd, ik heb de tijd., zeg ik wel eens. Ik weet ongeveer welke tijd ik nog heb, en ga er daardoor zo goed mogelijk mee om.

Mensen, gebruik je tijd nuttig en maak een afweging waarvoor je je tijd gebruikt. Maak keuzes, bepaal je grenzen, leer nee zeggen of maak duidelijke afspraken over tijd.  Het geeft een stuk rust, organiseer je leven en je baan. Laat je niet leven door de tijd. Makkelijk gezegd, maar als je dit eenmaal beheerst maakt het je leven een stuk duidelijker en georganiseerder.

In de zuidelijke landen, en dit begint al in Limburg, is men gemoedelijker en heeft men de tijd, lijkt het.  Voor ons ‘westerlingen’ lijkt dit soms irritant en gemakzuchtig. Maar zij zijn nog zo dom niet. Levensgenieters, weinig hartinfarcten e.d. maar gewoon leven!

Tijd is een eenheid, wij calculeren ermee om een offerte uit te kunnen brengen naar klanten. Wij kunnen niet meer zonder uren,minuten en seconden.

In gezinnen zie je een toenemende stress. Meer moeten, meer willen, mee kunnen met je buren, familie, vrienden,de klasgenootjes van je kinderen. We moeten vanalles, willen vanalles om mee te kunnen met de maatschappij!

Probeer jezelf te zijn, dwing af dit jouw keuze is, leg uit waarom je hiervoor kiest, schaam je niet. Wees trots op het feit dat jij jou minuten zelf besteed aan waar je ze echt aan besteden wil. Jij hebt nu de tijd, jij gaat ermee om zoals jezelf goed dunkt, laat je niet gek maken door de norm van de maatschappij.

Jij hebt de tijd, wat is tijd. Gewoon hoe je er zelf mee omgaat.

Maar, tijd is tijd.

Column 81 2006

Rechten en plichten!

Iedereen kent wel iemand die in zijn familie of kennissenkring rechten studeert. Vaak volgt er later een studierichting waar rechten gewoon belangrijk zijn en een goede basis is op de vervolgstudie. Een studierichting plichten bestaat helaas niet.

We zouden dit bij onze opvoeding mee moeten krijgen, maar vaak worden we meer gewezen op onze rechten. Neem nou, rechten van de mens, een dikker en wijzer boek dan de Bijbel., denk ik. Autochtoon, of allochtoon, wij kennen wel veel rechten en weinig plichten.

Wat zijn onze rechten bij SWZ?  Wij hebben als wij aangenomen zijn, recht op beloning, op passend werk, ontwikkeling, pauzes en in de CAO geregelde rechten.

Zou ik jullie vragen wat je plichten zijn, dan weet ik bijna zeker dat het een poosje stil blijft, zo niet helemaal geen antwoord volgt! Als je rechten hebt is dat een gevolg van plichten. Heb je werk dan wordt er wat van je verwacht. Je bent het eens geworden, toen je aangenomen werd, over een salaris en de uren die je per dag werkt. Of je recht hebt op pauzes en wat je mag en wat niet.

Helaas is dit laatste behoorlijk verwatert bij een groep medewerkers! Worden we ooit wakker en komen we dus te laat op het werk, jammer baas, ik heb me verslapen!

Pauze? Ach die paar minuten extra, naar huis om half vijf. Om kwart over vier maar vast opruimen, onze jas halen en wachten op half vijf, zodat we exact om half vijf in de startblokken staan voor de sprint naar de auto, bus, fietsenstalling.

Verplaats jezelf eens in de werkgever, diegene die je salaris betaald. Zou jij het accepteren als jij werkgever was, dat je dit goed zou vinden? Ik geloof er niets van en jijzelf ook niet. Jij wil als volwassen en volwaardig mens gezien worden. Ik zal de laatste zijn die dit ook wil!

Maar helaas moet ik toegeven dat de plichten sterk verwatert zijn. Om over de rookpauzes nog maar te zwijgen. Is het vreemd dat de niet-rokers zich benadeeld vinden in “hun rechten”door jullie rokers.  Moeten wij de niet-rokers extra verlof geven omdat zij niet roken en de baas dus minder in-actieve werktijd kosten, of de rokers op hun verlof dagen gaan inhouden omdat zij extra pauze tijd nemen?

Bedwing die lust om te roken tot de pauze tijden zoals die afgesproken zijn. Kom op tijd op je werkplek, dus om 08.00 uur beginnen en om 16.30 uur stoppen. Ik weet dat bij extern andere regels gelden, maar we betrekken dit op Industrie. Dit zijn de plichten die je ooit hebt afgesproken met je werkgever.

Een goed voornemen voor het nieuwe jaar of zoals ik verwacht gelijk beginnen?

Ken je plicht!

Column 80    2006

Kraaltjes en spiegeltjes.

Tegenwoordig is het in, om kijkers te trekken, via de pretnetten door een inboorlingenstam naar Nederland te halen en andersom. Dit schijnt genieten te zijn, de ellende van een ander.Commercieel verantwoord!

Wat ik nog weet van mijn lagere schooltijd is dat die mensen als betaalmiddel kraaltjes en spiegeltjes hadden. Ik moet er wel bijvertellen dat ik toen op een Christelijke lagereschool zat en die hadden meer fantastische verhalen over de schepping, zendelingen en wonderen e.d. Maar al was ik toen nog jong ik was daar al snel klaar mee voor de rest van mijn leven en werd Humanist.

Die mensen uit het programma leven bij de dag. Eten, drinken en daarna veiligheid zijn hun belangrijkste beginselen, zoals ik leerde in een managementcursus over de pyramide van Maslow. Men loopt niet even naar de supermarkt, draait de kraan open of doet de voordeur op slot! Vechten voor je bestaan, 24 uur per dag.

Wij betalen niet met kraaltjes en spiegeltjes maar met euro's. Ik moet de eerste Europeaan nog tegenkomen die niet verlangt naar zijn oude munteenheid. De vakantielanden die wij bezochten hadden en hebben nog steeds geen euro's behalve Oostenrijk en Duitsland.

Even terug naar de kraaltjes en spiegeltjes. Wij “SWZETTERS”, leven in de westerse wereld hebben alles wat ons hartje begeert, verzorgt van de wieg tot het graf. Wij hebben de luxe dat bij SWZ opleidingen voor veel mensen mogelijk zijn. Veel collega's maken al gebruik van de mogelijkheid voor taal,rekenen, lezen en ook een grote groep volgt vakgerichte opleidingen.  Daarnaast biedt SWZ ook gelegenheid aan mensen met een taakstraf, en groepen van “de Engh” welke bij ons hun leven gaan re-socialiseren en tevens een kans krijgen om wat geld te verdienen. Dus zo te leren hoe het leven in de normale maatschappij werkt.

Maar een gevolg van onze luxe is dat wij geen tijd meer hebben voor een gezamenlijk ontbijt, een praatje met een kop thee als het kind uit school komt, ieder voor zich, met een bord eten op schoot uit de magnetron, maar op schoot bij de tv of voor de PC. De communicatie gaat vaak via de handy, SMS, MSN-nen,of via internet. We nemen geen tijd meer voor een goed gesprek, een rustmoment om met z'n allen aan de tafel te eten en dingen te bespreken. We moeten vanalles! Kortom een generatie aanstaande probleemkinderen, eigenlijk probleemouders!

Hangjongeren, veelplegers, drugsverslaafden, daklozen, taakgestraften, F-siders, onnodige vernielingen, alles op straat van je afgooien, het zal alleen maar toenemen als de generatie ouders van nu niet op tijd wakker geschud wordt. Misschien kan het nieuwe kabinet een sociaal beleid neerzetten met echte normen en waarden. Toch niet meer terug naar de kraaltjes en spiegeltjes van de pretnetten. Gewoon simpel de opvoeding zoals het hoort te werken . Regels, normen, regelmaat, duidelijke afspraken en ook samen nakomen!

Ja ia ja en nee is nee. Respect voor je ouders of chef of opvoeders. Ook ik verdien nu in euro's en geeft uit in euro's maar niet meer uitgeven dan ik verdien. En bouw wel een reserve op voor onvoorziene uitgaven. Want ook het aantal “roodstaanders” neemt zorgelijke vormen aan.

Column 79 . feb 2005

Kleur bekennen.

Nooit geweten dat kleur niet alleen alles een beetje opfleurt maar dat kleuren veel betekenissen hebben. Niet alleen in uitdrukkingen en gezegdes, zoals, die is behoorlijk blauw, of te wel , die heeft een aardig slokkie op. Daarnaast iemand die op zee zit, zeeziek is en groen ziet en het ziet mij groen en geel voor mijn ogen, als je even niet meer ziet.

Maar in de psychologie maakt bijvoorbeeld een architect ook gebruik van kleuren om bepaalde ruimten rustgevend of juist onprettig te maken. WC’s zijn veelal geel, daar blijf je niet lang zitten. Een prettig vertrek is vaak gedeeltelijk rood of wat groen.

Ook in het verkeer duiden kleuren regels aan. Rode borden, verbodsborden, stoplicht, blauwe borden, gebodsborden, groen verkeerslicht, veilig dus doorrijden of oversteken, blauw voetgangerslicht, let op! Daarnaast worden kleuren ook gebruikt om een organisatie neer te zetten.

De kleur rood staat voor onafhankelijkheid en ondernemend, geel voor balans en harmonie, blauw voor status,eigenwaarde,orde en controle en tenslotte groen, voor collectief, wij en zekerheid. De kleuren rood en geel samen zitten in een vlak van extraverte mensen. Extravert zijn mensen die zich makkelijk uiten. Rood zit in het deel wat Ad-hoc werkt, open is en hard werkt. In het gele deel overheerst, klantgericht, trouw en vriendelijk zijn. De kleuren blauw en groen samen staan aan de introverte kant, het meer in jezelf gericht zijn. Blauw staat hier voor, wantrouwig, weinig zelfreflectie en moeilijk lerend. Groen toont hulpvaardigheid, zorgzaamheid, bescheiden en wat zwaarmoedig.

Tenslotte rood en blauw samen zeggen iets over de , ik-cultuur, terwijl geel en groen samen juist voor de wij-cultuur staan.

Nou een mooi stukje droge theorie, maar wat moet ik hier mee. Binnen SWZ hebben we eigenlijk alle vier de kleuren nodig. In elke kleur zitten wel elementen die binnen SWZ passen en die ons de klantgerichte, trouwe, hulpvaardige, zorgzame, wij cultuur kunnen bieden.

Een nieuwe weg, een nieuwe start en een uitdaging voor ons allen om kleur te bekennen. Klaar voor een kleurrijke toekomst met meer kleur en veel mogelijkheden.

Wij, van de redactie, gaan ook kleur bekennen. Dit was het laatste Esweetje in deze vorm. In april willen wij een heel andere lay-out en naam presenteren, maar zeker met dezelfde actuele zaken en verslagen van wat er zo allemaal die twee manden heeft afgespeeld binnen SWZ.

Jullie maken het nieuws en wij zorgen dat al jullie collega’s daarvan mee kunnen genieten. Wij zijn klaar voor de kleurrijke SWZ, de SWZetter is aan zet!

De redactie

Column 78

Geen kunst aan!

Onze algemeen directeur a.i. Henk van der Veen, is een man die duidelijk is naar en voor alle mensen.

Heeft zoiets van, dit saaie gebouw gaan we eens meer kleur geven. Eind februari kwam de eerste kleurrijke kunst, gemaakt door mensen met een geestelijke handicap, te hangen op plekken, waar de saaie koop kunst of kunstuitleen hing. Wij konden via inschrijving kiezen.

Daarnaast is er de mening, dat een ad interim directeur, makkelijk kan praten. Hij is hier een jaar, doet zijn kunstje, is even de “Popie Jopie en gaat weer weg. Henk heet geen Hans, maar hij is anders. Heeft snel inzicht in onze organisatie en legt de vinger op de zere plekken en lost deze op zijn eigen manier op met betrokkene.

Niet altijd een populaire oplossing, maar wel een lange termijn oplossing. Eindelijk iemand die kan luisteren en deze signalen oppakt en toepast en je ruimte geeft voor jou ideeën! De kunst is niet alleen kunst op te hangen, maar de kleur ook te vertalen in toekomst. Dit was de volgende stap. Hier zijn we aan begonnen, iedereen weet nu hoe we verder gaan en waar we in gaan investeren.

Achterstallige investeringen, zoals machines, gereedschap en kennis, worden opgelost. We kunnen zo meteen weer volwaardig mee in de vraag van onze opdrachtgevers. We zijn ook een volwaardig bedrijf, zelfs, leer werkbedrijf. Wie mee wil, gaat mee!

Wie niet mee kan, vanwege de handicap krijgt een volwaardige wekplek met het juiste aangepaste werk met kans op ontwikkeling. Lukt het soms even niet, dan is er weer de Bedrijfs Trainings Afdeling waar je even jezelf kunt zijn om weer op je oude niveau te komen.

Leren werken, lijkt zo simpel. Werken is een goede afleiding en middel om geld te verdienen en om je te ontwikkelen en niet te vergeten en misschien wel de belangrijkste, je sociale leven!

Wat bedoel ik hiermee? Er bij horen, een baan hebben, collega’s hebben, met mensen praten en iets delen. Als je werk hebt is het leven ineens heel anders. Thuis zitten en niets doen kost geld. Hier verdien je niet alleen geld maar ook een stuk waardering en genoegdoening.

Je hebt weer eigenwaarde, ook al is dit soms maar een deel. Ik weet waar ik over praat, want ik mis, net als enkele van jullie, ook een steeds groter wordend deel. Toch is werken het laatste wat ik op geef. Opgeven is geen kunst aan, maar doorgaan en blijven vechten voor je ideaal is wel een kunst.

Ik ben geen kunstkenner, maar wel een kunstenmaker. Ik ga dit kunstje flikken, jij ook?

Column 77   2006

Sneeuw valt, mist, blad komt weer en nu het voorjaar nog!

Allemaal natuurlijke processen. Kunnen wij niets aan doen, alleen maar volgen, elk jaar weer.              

Veel mensen hebben werk aan deze processen. Blad ruimen, sneeuw ruimen e.d. maar ook veel mensen hebben hier last van. Niet alleen van het blad en de sneeuw maar ook van die kale bomen, de meeste tijd van de dag donker, depressieve gevoelens.

Veel mensen snakken naar het voorjaar, de bollen komen uit de grond, de bomen worden weer groen. Januari en februari zijn na de gezellige kerst periode, de moeilijkste maanden. We zitten al bijna in maart en dus bijna in het betere seizoen. Weer groene bomen, langer licht en een betere temperatuur en misschien vakantieplannen?

Voor velen is dit weer de opbouw van het nieuwe seizoen. Natuurlijk proces waar wij niets aan kunnen doen, of wel?  Bijvoorbeeld met licht en kleuren kunnen wij depressieve gevoelens wat wegnemen. Maar ook zorgen dat je goed in je vel zit, het leuk hebt, vooruitzichten hebt, dingen om naar uit te kijken.

Plannen maken om leuke dingen te gaan doen. Voor de een is dat een mooie fietstocht, voor de ander een strandwandeling en er zijn ook veel mensen die uit kunnen kijken naar een goed boek. Ook voor SWZ breekt het voorjaar weer aan. Niet alleen voor de mensen in de groen maar ook het verder realiseren van onze plannen. Meer kleur, betere werkruimten, continue werkaanbod, leuk werk en ontwikkeling.

In het volgende blad kun je een artikel lezen van Thekela Grondelle die onze mensen reken, schrijven en lezen leert. Het lijkt voor velen zo simpel maar het is een genot als je ziet wat die groepen nu presteren. Ze kennen en kunnen weer meer en daar voelen zij maar ook wij ons weer gelukkiger bij. Ook Thekela geniet van de resultaten van deze groepen.

Ik ben al zo blij dat we van jaren geen mogelijkheden, zowel de organisatie als deze medewerkers ja hebben gezegd tegen deze stap. De angst om te zeggen dat je niet kon rekenen, lezen of schrijven was enorm groot. Schaam je er niet langer voor en meld je alsnog aan. Voor een grote groep zijn er nu weer nieuwe mogelijkheden om door te ontwikkelen, misschien dingen te gaan doen die je altijd al wilde.

Pak de kansen die je geboden worden, ga niet af zitten wachten, schaam je niet om een keer te falen.

Vraag naar de mogelijkheden die er voor jou zijn aan je chef en zorg dat jij in bloei staat dit voorjaar!

Verhaal.

Vakantie.

Voor velen iets om naar uit te kijken maar voor een grote groep ook een strijd, wie krijgt dit jaar zijn/haar zin! Wordt het weer Frankrijk met de caravan, of een luie vakantie in een appartement in Griekenland of een doe-vakantie in Engeland of een georganiseerde reis met een bus.

Of zoals wij doen, lekker met z’n tweeën in de week tussen kerst en oud en nieuw plannen maken waar we naar toe gaan, hoelang , welke steden/plaatsen/landen. Lekker vrij met de auto, eventueel iets boeken via internet, de rest op de bonnefooi.

Dat laatste heeft naast zijn charmes ook irritatie! Toen wij enkele jaren geleden naar Polen gingen, Tsjechië en Slowakije en niets geboekt hadden, kwamen wij daar achter. In Polen ging het al mis. Ondanks de prachtige folders van de vakantiebeurs, waar ik hiervoor nog nooit geweest was, was in de eerste stad al niets te vinden wat op de folder leek. We waren om 15.00 uur begonnen met zoeken, alsof wij kampeerders waren, maar dan zonder tent of caravan. We gaan altijd naar pensions of hotels en volgens de folder waren er wel enkele.

Na nog enkele plaatsen aangedaan te hebben waar inderdaad borden stonden welke hotels er waren, bleken bij onze zoektocht er twee van de drie failliet te zijn. De derde was aan het verbouwen, kortom weer niets, en daar wordt je kregelig van, maar ook minder kritisch.

Uiteindelijk was het halfzeven in een dorp “íets”gevonden wat kamers had. Alleen slapen, geen ontbijt mogelijk. Douche en wc op de kamer, maar we besloten alleen de wc te gebruiken in uiterste noodzaak. De buitendeur van de kamer kon ook niet op slot dus de klink verwijdert en de deur gebarricadeerd. Voor het eerst naar Polen, dus je weet het niet.

De bedden waren schoon en goed! Een troost, morgen naar Krakow, een grote stad en dan moet het goed komen. Dan s avonds’ wat eten. Waar en hoe. Niemand, zelfs de jongeren in dit gehucht niet die Duits of Engels spraken. Dus met gebarentaal en de behulpzaamheid van het gehele eet-café hebben wij best nog verantwoord en lekker gegeten. Zo’n stel Hollanders is toch wel een attractie en gelukkig veel geliefder dan de Duitser, want daar moeten zij niets van hebben.

In Krakow de enorme tegenstelling tussen platte land en stad of te wel luxe en prijsverschil. Daar was een hotel met vier sterren, airco, piccolo, bewaakte parkeerplaats en ontbijtbuffet. Tot zover even een van onze vakantie ervaringen.

Daarnaast zien wij natuurlijk nog vele medelanders op pad gaan en ontmoeten wij elkaar bij de “tankstelle”of parkeerplaats of in steden of dorpen.

Bij de caravanners valt direct op dat ze zoveel mogelijk mee willen nemen. Wel op vakantie maar met zoveel mogelijk eigen bekende etenswaren en spullen. Bijna altijd te zwaar geladen. Gelukkig biedt tegenwoordig de zomerkist op het dak van de auto nog meer perspectief om nog meer mee te kunnen nemen. TV, schotelantenne noor GTST om vooral niets te hoeven missen van de pretnetten, koelkast, magnetron en frituurpan, als de stoppen van de camping het toelaten.

Kortom we gaan op vakantie maar het moet zoveel mogelijk zijn als thuis!  Met de eigen kruimige aardappel, ingeblikt bekend vlees, de doperwten van AH, de chocoladehagelslag mag niet ontbreken en zeker niet de oude kaas, in diverse kilo’s vacuüm getrokken door de kaasboer op de markt. En natuurlijk gaan we zoveel mogelijk bij elkaar staan, gezellig om een praatje te kunnen maken in verstaanbare taal in dat buitenland.

En vaak is er al een jaar geleden voordat ze naar huis reden besproken, wanneer en welke plek zij volgend jaar willen hebben. Liefst in de week dat hun favoriete mensen er ook weer staan!

Wij hebben een paar jaar met mijn zwager en schoonzus de gewoonte gehad, om één keer per jaar een weekend naar België of Duitsland te rijden om zo enkele dagen met z’n vieren gezellig weg te zijn met hun caravan. Ik stond al niet te popelen bij het idee om met z’n vieren op 10 vierkante meter te moeten wonen en slapen, maar ik was toch al een zeur, dus probeerde ik mij aan te passen.

Het is mij twee keer gelukt maar daarna koos ik voor mijzelf om niet, als ik naar de wc moest een eind moest lopen met een closetrol onder mijn arm, zodat iedereen kon zien, oh, die mot poepen, en als ik ging douchen idem!  In de caravan is het ook behelpen, al kun je goed met elkaar. Zithoek ombouwen tot slaaphoek, snurken, winden, boeren. Waar is je privacy? Voor mij afzien, allemaal geknutsel met plastic, grassprieten, muggen, zand e.d. Voor mij zeker geen vakantiegevoel eerder stress.

Meer een gevoel van een teambuilding sessie van SWZ deel 24. Dus ik doe dat nooit meer!

Dan naast deze ellende nog andere Nederlanders op vakantie. Ik schaam mij elke keer weer dood dat wij in het buitenland altijd ons weer anders gedragen dan thuis. Uitgelaten, overdreven, ineens komisch, druk en liederlijk. Teveel drinken en overdreven stemgeluid. Helaas schaam ik me vaak en hoor daar niet bij. Niet alleen camping publiek maar ook vele andere vakantiegangers. Dan begin ik haast te geloven dat het TV programma “het is hier fantastisch” echt waar is!

Dan komen wij ook nog wel eens bij Rastattes. Wij willen dan koffie gaan drinken en soms naar de WC. Nou, bespaar je de moeite om binnen te gaan, als er net een bus aan gekomen is! Ze moeten allemaal ineens naar de WC, hebben geen muntje voor de schoonmaker (zuinige Hollanders) en “moeten en masse “koffie met iets erbij!  Alleen verzinnen ze als het zover is pas, wat ze zullen nemen, en gaan hier nog eens ter plekke ook nog ruimschoots in discussie met mede busgenoten.

Dat deed mij jaren geleden besluiten om heel vroeg te vertrekken, vroeg koffie te drinken en van pomp tot pomp te rijden. Kortom, veel meer vakantie zonder vakantie ergernis. Ik hoop nooit tot bovenstaande doelgroep te hoeven te behoren, al horen win al bij de grijze golf.

Ik hoop dat de kampeerders en busreizigers wel een leuke ervaring hebben overgehouden aan het, voor de tent zitten en in de massa attracties bezoeken.

Misschien horen we van hen ook wel de verhalen over het fijt dat ze zulke enige mensen hebben ontmoet en dat ze spoedig bij elkaar zullen komen om de vakantievideo te bekijken.

Als ik deze tekst hoor ben ik al geweest!

Verhaal

In en om het hotel.

Na vele jaren hotel ervaring te hebben is ook dit weer een aparte vorm van vermaak. Afhankelijk of het een vijf sterrenhotel is, je maakt veel mee.

Zeer verschillend publiek, veel verschillende mensen en karakters. En natuurlijk veel nationaliteiten en hun gewoontes. Maar de Hollanders, de Belgen, Engelsen en de Duitsers haal je er zo weer tussen uit.

Waren het voorheen de Duitsers die opvielen door hun groot doenerij, nu zijn het de Hollanders hen aan het in halen! Zeker wat betreft het gemaakt en overdreven enthousiasme, vreselijk!

En wat we aan hebben en mee sjouwen. Complete volksverhuizingen. Eerst dacht ik dat we dat het alleen de caravanners betrof, maar nu ook de hotel bezoekers.

Maar ook hier weer uitzonderingen, Troffen wij dit jaar gasten aan met één grote weekend tas, voor één week, daarnaast troffen wij ook een stel aan die toen zij vertrokken de koffers al vol hadden. Toen zij nog twee keer op en neer liepen van de kamer naar de auto, riepen zij verontschuldigend tegen mij, ”alleen de gordijnen zijn thuis blijven hangen”!.

En dit was pas een Duitse toerist! We hadden ook twee Belgische toeristen echtparen in het hotel.

Aan het diner deden zij, op 11 september, uitgebreid verslag over de beelden van vorig jaar, de aanslag op de Twin Towers. Da nam hun hele diner in beslag, waarop ik niet kon nalaten om tegen mijn vrouw op te merken “zouden zij nu pas gehoord hebben van dien aanslag”?

Zij verslikte zich haast in haar soep om mijn opmerking en liep rood aan om een lachbui te onderdrukken. Het blijft ander volk onze zuider buren.

De Duitsers daar in tegen houden ervan om te pochen, wat ze al wel niet gedaan hebben op één dag en waar ze allemaal al niet geweest zijn! Geen wonder dat ze nergens in Europa graag geziene gasten zijn.

Men stelt zich altijd gereserveerd op als er Duits wordt gesproken. Blijk je uit Holland te komen dan wordt je tot nu toe nog anders behandeld.

Maar ook helaas zie je de trend groeien dat Hollanders zich gaan spiegelen aan de Duitsers en de Engelsen. Zuipen, veel kabaal, populair doen en verzieken van de normen die wij voor stonden en waarom wij een streepje voor hadden.!

Verhaal.

De georganiseerde busreis.

Jaren geleden wilden wij naar Parijs. Met eigen auto werd ons afgeraden, dus wij een reisbureau binnen gestapt. Vijf dagen een hotel geboekt. Met de trein vanuit Utrecht naar Rotterdam en daar overstappen op de trein naar Parijs.

Vanuit Rotterdam met twee tussenstops door naar een plaatsje even voor Parijs. Daar stond een bus , met een groep voor verschillende hotels klaar. Verder hoorde bij deze boeking volpension, diverse rondtochten en het bezoeken van bezienswaardigheden.Ik heb nu, 25 jaar later, geen spijt van dat bezoek aan Parijs, want we zijn er inmiddels al weer negen keer geweest, maar van die formule heb ik nog wel spijt.

Wij hadden al wat medegasten bij hun hotel afgeleverd en wij zaten nog met wat mensen in de bus op weg naar het laatste hotel. Daar begon het. De hostes ons aangekondigd, bleek dubbel geboekt te zijn dus voor twee stellen geen plaats. Wij en nog een stel waren de jongsten, dus boden wij aan wat anders te gaan zoeken met de hostes. Zij ging druk bellen naar haar organisatie. Toen wij daar op een bank in de hal zaten om te wachten, kreeg ik steeds meer vrede met ons voorstel om wat anders uit te zoeken. Wat was het geval, de muizen liepen achter onze rug door rustig over de rand van de vensterbank, en tussen de bloempotten.

De hostess had eindelijk wat gevonden en de twee vrouwen mee om te kijken, was niets. Toen, ja hoor, dat moest het zijn. Wij met z’n vieren mee in de bus en kijken. Nou dat was een hotel met vele kamers die per uur gingen en waarvan de badkamerdeur bestond uit een badlaken wat op de bovenste punten met een punaise was vastgezet. Vies!! Ik had toen zoiets van, ik pak de trein en we gaan terug, bekijk het maar. Daarnaast was het bloedheet, en ik had een dik wit zomerpak aan, dus zweten geblazen.

Uiteindelijk kwam de manager van die organisatie met voor ons een goed hotel. Hij begon te voelen dat dit zijn laatste kans was, want al was er geen lift, het was goed en schoon. Vlak bij Gare Lazare, tweede verdieping, ruime kamer, goede bedden, midden in de stad. Dit was het begin.

We wisten uiteraard dat er veel georganiseerde trips waren, maar dit was haasten! Ontbijt in hotel, om 09.00 uur op een centraal punt zijn, dan naar de bezienswaardigheid, om twaalf uur gezamenlijk ergens eten. Dat hebben we ook geweten.

Daar was de airco uitgevallen. Met zo,n 120 mensen in één ruimte warm eten! Ik in mijn pak, want je wil er netjes uit zien. Bleek ook de vriezer uitgevallen te zijn, dus het toetje wat ijs bleek geweest te zijn, leek op een koude gekleurde soep. Toch ook veel leuke kanten. Veel gezien, dat is het voordeel. Voor ons Hotel een smal terrasje, waar we tot twee uur s’nachts buiten zaten en soms later. Zodat de kelner op een gegeven moment zei: “als u weggaat, wilt u dan de tafel en de stoelen binnen zetten?”. Na ons stokbroodje met brie verorbert te hebben en ons biertje uitgedronken te hebben, hebben we het verzoek van de kelner Ingewilligd.

Eenmaal bovengekomen op onze kamer, stond mij een verrassing te wachten.Net toen ik de gordijnen wilde sluiten, ik had het licht nog niet aan, riep ik mijn vrouw. Moet je nu eens kijken, heb jij dat voor mij georganiseerd?. Schuin beneden ons was een hoertje net een voorstelling aan het geven aan haar klant. Zo zie je maar, was ik bijna naar huis gegaan, dan had ik dit toetje wat ook voor mijn ogen smolt mooi moeten missen!

Weer terug met de trein, vanaf Gare du Nord. Met de trein reizen was voor ons al een hele belevenis. Wij deden altijd alles met de auto. In Rotterdam overstappen op de lijn naar Utrecht ging naadloos. De trein stond er en er was plaats genoeg. Nou ja mag het om half twaalf sávonds?

Mooie stoelen en ik dacht nog, al dat gezeur over die treinen! Totdat de conducteur onze kaartjes kwam controleren en een heel verhaal at begon te steken over tweede en eerste klas. Ik keek hem wat glazig aan en zei, dat bestaat toch allang niet meer, dat is toch niet meer van deze tijd!

Ja dus, en we mochten naar de tweede klas verhuizen of fors bij betalen. Dus vandaar de rust, ruimte en mooie stoelen. Toen wij met onze koffer in de tweede klas coupé binnenkwamen, ontstond er toch enige hilariteit over waar wij vandaan kwamen. Ik zei, terug uit de tijd, ik dacht aan de Oriënt Express en niet meer aan de Nederlandse spoorwegen!

Zo hielden we deze herinneringen over aan ons eerste Parijse avontuur.

Column 76   2005

Vergeten

Ik schrijf over een van onze medewerkers die erg vergeetachtig is. Dementie of Altzheimer, zul je algauw denken. Nee, gewoon een verkeersongeluk.             Nou, gewoon, nee verschrikkelijk, hoe in enkele seconden iemands gewone leven, door toedoen van een slingerende tegemoetkomende bromfietser, een heel andere wending krijgt, onomkeerbaar.

Leren leven en werken met een handicap. Velen bij SWZ en velen bij onze nieuwe “inwonende stichting”, de Regenboog.

De persoon waar ik over schrijf heeft ruim drie maanden, in een diep coma gelegen, heeft in het ziekenhuis nog een hartstilstand gekregen en kleine hersenbloedinkjes. Maar is lichamelijk, er weer bovenop gekomen.

Alleen zijn geestelijke capaciteiten hebben een behoorlijke deuk opgelopen. Wakker worden uit een coma, niets meer weten, en als een baby, alles weer, van voor af aan moeten leren. Je weet niet wat woorden zijn, wat een vork is en wat je daar mee moet doen. Het klinkt ongeloofwaardig en kinderachtig, maar dan ben je lichamelijk dus al volwassen, en geestelijk was je dit ook, alleen je weet het niet meer!

Hoever komt dit weer goed.

Het is bij hem een heel eind goed gekomen. Hij kan prima en heel gezellig vertellen, en soms zo uit de hoek komen dat ik onder mijn bureau zak van het lachen. En dat weet hij nog steeds! Maar het kan ook zijn dat hij halverwege een zin niet meer weet wat hij wilde vertellen.

Een voorbeeld, is dat als hij koffie gaat drinken, hij zijn stofjas over zijn stoel hangt, omdat hij als hij na een kwartier terug komt, na de koffie, regelmatig niet meer weet op welke stoel hij zat.

Collega`s kennen zijn handicap en helpen hem automatisch. Regelmatig komt hij naar mij toe, en begint zich al te verexcuseren, dat hij mij lastig zal vallen, maar dat hij niet meer weet wanneer hij zijn vrije dag heeft gepland.

Ik leg hem rustig uit en laat hemzelf proberen te denken wat en hoe we iets afgesproken hebben. Er zit systeem in onze afspraken waardoor hij vaak aan een tipje van mij, alweer genoeg heeft. Zijn ouders spelen hierin ook een belangrijke rol, om hem zoveel mogelijk te leren met hulpmethodes zichzelf te kunnen redden.

Hij oogt gelukkig, maar zegt tegen mij ook vaak erg verdrietig te zijn omdat hij precies weet, dat hij het af en toe, niet meer weet. En dat de maatschappij er vaak geen begrip voor heeft en erg hard is in haar oordeel. Dat doet hem zeer. Ook wil hij de mensen niet tot last zijn. Zijn werk kan hij heel goed doen, al kan het voor komen, dat hij de volgende ochtend niet meer weet waar hij de vorige dag mee bezig geweest is.

Als we het hebben over de nieuwe doelgroep, de nWSW vanaf 1998, dan zou deze jongen in mijn ogen niet bij SWZ thuis horen, maar in het “normale” bedrijfsleven een baan moeten kunnen hebben. Alleen waar het bij die opdrachtgevers op stuk loopt is dat hij meer begeleiding nodig heeft, en dat “kost” tijd (geld).

Daar schort het aan bij het bedrijfsleven. Al zijn er door het Rijk subsidies bedacht, en wetten om de instroom bij een bedrijf te vereenvoudigen en financieel, aantrekkelijker te maken voor het bedrijfsleven, het is vaak “lastig” om deze mensen dat duwtje te geven wat ze nodig hebben.

Een deel van de lezers van het Esweetje welke uit bestuurders bestaat en verbonden is aan een politieke partij en/of vakbonden zal hier nog meer aan moeten werken om de (re)integratie van mensen met een handicap te vereenvoudigen.

Ik hoop dat mijn medewerker zich de dag nog mag herinneren, dat hij de overstap mag maken naar het bedrijfsleven en dat u als bestuurslid van mij trots mag zijn dat uw bijdrage hieraan ten grondslag lag.

Column 75

Kleur in het bedrijf.

Vanaf eind 2005 begon er weer kleur in ons bedrijf, SWZ, te komen. De nieuwe algemeen directeur had door dat het zacht geel en het bordeaux rood, wat in alles doorgevoerd was, niet echt motiverend werkte.

Nadat de eerste nieuwe kleuren zichtbaar werden, werd er al snel gemord over verspilling. Ga toch eerst investeren in machines en middelen en daarna pas in kleuren. Nou, iedereen is gerustgesteld, beide is gebeurt en gebeurt nog steeds, staps gewijs.

Maar het zat onze nieuwe algemeen directeur niet mee. Veel veranderingen in de subsidie vorm, die landelijk overgaat in handen van de Gemeenten, een verandering in onze ambtelijke organisatie door uittreding van acht FPU ers, toekomst verwachting van SW Nederland, een logischer indeling van gebouw, kantoren en werkplekken.

Industrie indelen in drie sectoren, Grafimail is gereed, nu VERAS (Verpakken en assemblage) en Techniek (metaal en hout). Er moet nog heel veel gebeuren!

Meer kleur in de organisatie. Houdt dit in waar ik als chef in 1990 al mee bezig was? Meer mensen met verschillende nationaliteiten op één afdeling werkzaam. Discussies voeren, extra werk overleggen over het hoe en waarom. Hoe samen met elkaar omgaan in één groep. Samen werken en leven met verschillende culturen op een afdeling van 45 man.

Hindoe, Creool, Marokkaan, Turk, Surinamer, Afgaan, Eritreër e.d en een jongen van de Engh. Het waren vaak mooie discussies waar we samen uit kwamen. We hebben samen geleerd van onze afkomst, regels en wat we hier met elkaar afgesproken hebben. Eigenlijk niets nieuws en een lopend traject zou je zeggen.

Een paar jaar terug heb ik met een groep mensen nog eens zo’n bijeenkomst gehouden over intimidatie. Felle discussies en eigenlijk alleen maar misverstanden die uitgepraat konden worden. Praten met elkaar over elkaars zienswijze, uitleggen wat jij bedoelt of waarom jij zo kwaad werd.

Blijf elkaar een kans geven om toe te lichten wat jij bedoelt en waarom je dat zo ziet of waarom (cultuur, geloof) men geleerd heeft dat zo te zien!

Nederland is een klein land met heel veel Nationaliteiten. Binnen SWZ zijn er al wat nationaliteiten werkzaam. Ik denk dat we in de toekomst in deze zin nog meer kleur krijgen in onze organisatie.

Scholing, training, opleidingen op speciale vlakken, achterstand wegwerken. Een kans.

Column 74  . 2005

Angst!

Eerst 11 september, Twin Towers, toen Pim Fortuijn, Madrid metrostations, Theo van Gogh, en onlangs London, metrostations en een dubbeldekker. Helaas al op één hand te tellen. Dit hadden wij, nuchtere Hollanders, zelfs niet verwacht, dat dit nog eens zou gebeuren. Amsterdam kan de volgende zijn!

Leven we in angst? Blijven we nog steeds de nuchtere Hollanders, of worden ook wij extremer in ons denken en ons doen. Gaan we nu ook wijzen naar de regering, naar al die “buitenlanders” naar al die geloofs richtingen.

Ik hoop dat ik jullie gerust kan stellen. Ik vind dat je iedereen, ondanks geloof en politieke mening in zijn waarde moet laten. Mits het binnen de regels van onze normen en waarden blijft!

Zo, dat was wat er zoal speelde de afgelopen twee maanden. Hoe gaat het bij de SWZ op dit moment? Is Henk, Jan Peter Potter al zo zat, dat hij de DTP in de kleuren van “paars drie” heeft omgedoopt? Een derde kabinet paars lijkt mij persoonlijk geen slecht idee, zeker niet voor onze organisatie, maar dit is niet zijn gedachte achter deze kleur.

Positieve reacties van de medewerkers, ruimer, leuk, wel paars hoor, professionele uitstraling, rust. Maar de kleuren voor de komende jaren zijn, lichter, meer kleur en frisse en fleurige kleuren volgens kleuren kenster Lidewij Edelkoort.

Meer veranderingen bij SWZ, geven ook angst bij veel mensen. Er gebeurt best wel veel in een korte tijd. De begeleiding van de chefs aan onze medewerkers, blijkt ook door niet te investeren in bijscholing, schade opgelopen te hebben in hun kennis. Waren wij al klaar voor de nieuwe instroom? Nee dus. De hand op de knip is hier debet aan.

Dus na de vakantie beginnen met bijscholen om onze mensen die begeleiding te kunnen geven die ze verdienen.

Angst, ook voor de leiding. Van hoog tot laag is er weer een gezonde spanning, kan ik zo meteen mee in de nieuwe organisatie?

Nu er weer gelegenheid is voor eigen ideeën en initiatieven wordt er wel actie verwacht van de chefs. Niet weer een algemeen directeur die zegt, nu doe jij dit en jij dat! Kom met een voorstel, een goed plan, laat jezelf zien. Weg met die angst en je langer verstoppen. Ben je net zoals ik calvinistisch opgevoed, dan volg je de leider. Ik had al heel vroeg door dat dit systeem niet bij mij paste en niet kon werken.

Angst is een slechte raadgever. Zorg dat jij het initiatief neemt. Is het fout, dan krijg je hoogstens op je kop. Uithuilen en opnieuw beginnen, leren van je fout, maar angst…….?

Column 73  2005

Vervangen.

Bijna iedereen heeft een c.v. als verwarming in zijn huis.

Onze organisatie kun je vergelijken met een c.v. installatie. Er zijn een aantal onderdelen voor nodig, te weten een goede ketel met de juiste capaciteit en een hoog rendement, een juist besturingsprogramma met voelers en thermostaatkranen en genoeg radiatoren.

Hoe functioneert onze c.v. installatie?

Er worden met regelmaat units in de besturing vervangen. Hier en daar een thermostaatkraan, maar de c.v. brand niet optimaal.. Het rendement is te laag!

Er zijn door de jaren heen deskundigen geraadpleegd en telkens wordt er weer geprobeerd met bijsturing de radiatoren aan te passen. Dat zou de oorzaak zijn van het te lage rendement van de ketel. De energie die er wordt ingestopt komt er niet uit!

Je hoeft geen monteur te zijn om de oorzaak elders te zoeken. Als de radiatoren en de thermostaatkranen goed zijn bevonden ga je terug naar de voelers en de besturingsunit. Ook hier zijn regelmatig onderdelen vervangen. Soms zo vaak dat je aan de kwaliteit van de installatie zou gaan twijfelen.

Uiteindelijk na vele metingen door een onafhankelijke expert blijkt het zuurstofgehalte bij de ketel veel te laag te zijn en het koolmonoxide gehalte veel te hoog.

Je kunt het oplossen door veel ramen open te zetten, maar het rendement van de ketel blijft te laag.

Er blijkt uiteindelijk maar een conclusie. De hoofd brander zat er al zolang in, en was ook het duurste onderdeel, maar die functioneerde niet meer in deze moderne installatie om de installatie efficiënt te laten werken.

Jaren is er gesleuteld aan de c.v. Veel onnodige kosten gemaakt, ergernis, teleurstelling en vooral frustratie van een niet goed werkende c.v.

Nadat jarenlang de oorzaak buiten de ketel werd gezocht was er eindelijk een adviesbureau zo dapper om de oorzaak vast te stellen en te benoemen.

De hoofd brander is nodig aan vervanging toe. Die zit er al meer dan tien jaar in en blijkt niet meer te voldoen aan de huidige eisen. Best wel een kostenpost maar na vervanging zal de c.v. weer efficiënt en storingsvrij branden en zal het hele gebouw weer lekker warm zijn.

Een investering die wel door het bestuur gedragen moet worden. Hier zal nog menige afweging plaats moeten vinden.

De winter staat voor de deur dus een juiste beslissing is geboden. Zitten we er binnenkort weer warmpjes bij, of blijven we tot onze pensioengerechtigde leeftijd doormodderen met deze c.v.

Column 72 okt 2005

Was dit een droom?.

SWZ is al een geruime periode in het hele gebouw, kleur aan het aanbrengen, ook bezig de afdelingen en het hele gebouw in frisse tinten te schilderen. Het moet vrolijker, herkenbaar en meer afwisseling geven. Het is bijna klaar!

Afgelopen week had ik weer een infuuskuur en was ik eerst op één van de afdelingen van Meander Medisch Centrum, lokatie St. Elisabeth, zoals dat na de fusie van vier ziekenhuizen heet.

Ik moest eerst bij het laboratorium zijn en zag, dat na mijn vorige bezoek, de deuren een paarse kleur hadden en de kozijnen wit geschilderd waren. Leuk, meer kleur! Op “mijn” afdeling neurologie aangekomen, was er ook al meer kleur. Leuk merkte ik op.

Voordat ik naar dit ziekenhuis ging, had ik al een bezoek gebracht aan het Diac Zeist, i.v.m. regelen van mijn insuline. Ook hier veel werkmensen en schilders aan het werk. Volop verbouwen en vernieuwen en…kleur. Iedere afdeling krijgt zijn eigen kleur, las ik later in een speciale editie, welke bij onze krant zat.

Ik had onlangs gelezen dat de bevolking steeds vroeger begint te dementeren en alleen nog dingen herinnert uit de begintijd, zoals voorvallen en kleuren. Kleuren hebben we als kind maar aan moeten nemen, we noemen iets blauw en dat hebben we nu eenmaal afgesproken, dus dan is dat zo.

Tijdens de laatste dagen van mijn kuur zat ik thuis, uit verveling en wat verdwaasd, door de slapeloze nachten, als gevolg van de kuur, op TV te zappen en kwam terecht op RTL boulevard. Verrek dacht ik, die studio is onze vergaderzaal en een stukje grafische afdeling.

Begon ik wat weg te zakken, weet ik nog wel waar ik op dit moment ben? Even later volgde er een nieuwsprogramma met opnieuw herkenbare kleuren. Ik droomde?

Een goede week later reed ik, in mijn droom, naar SWZ om het werk te hervatten, zette mijn auto op zijn plek en liep de hal in. Een portier zat achter de balie en noemde mijn naam. Goedemorgen zij ik, waar moet ik heen?

U mag naar de blauwe afdeling. Wat is blauw, vroeg ik hem. Ik kreeg een gekleurd kaartje mee, wat blauw heette en het woord blauw stond er zelfs op gedrukt en ik moest voor de klapdeuren de deur links in.   Die deur zat dicht en ik liep met mijn hoofd tegen die deur. Ik schrok, leek het wel, wakker en zag weer kleur. Een rode deur, mijn deur, met sleutel 1 openen. Klopte dit nog wel?

Even dacht ik automatisch aan een hit van mijn favoriete groep The Rolling Stones. I see a red door and I want paint it black! Maar de deur was op dat moment nog rood,dus dacht ik, ik zal wel goed zijn hier.

De herinnering was er weer, het plafond zat weer dicht, het was schoon en dit was zoals ik het mij herinnerde, het kantoor waar ik werkte, twee weken geleden,voordat ik naar het ziekenhuis ging.

Na een kop koffie met collega’s in de kantine voor acht uur, en de collega’s gesproken te hebben, maar eens door die klapdeuren gaan kijken. Wat er tien dagen geleden in gang gezet was, is nu al klaar. De ruimtes zijn mooi en in frisse kleuren.

Ik ga nog één keer uit mijn droom, langs andere ruimtes, weet alles weer te plaatsen, op de eerste verdieping geen studio maar vergaderzaal. Kantoren geheel vernieuwd, nieuwe vloerbedekking en leuke kleuren en nieuwe mensen . Sommige deuren lekker fel van kleur. Collega’s op andere plekken.

Gelukkig, ik kan constateren dat ik nog niet begin te dementeren maar zie de mensen, de situatie, de kleuren weer helder, weet alles weer te plaatsen. Ruim tien jaar in één jaar ingehaald. Het was geen droom, maar toevallig op verschillende locaties ook deze kleuren toegepast, onze kleuren, of kleuren van deze tijd. Verwarring, waar nu wat was. Waar ik nu ben is toch wel mooi, ik ben uit de droom! Ik voel mij hier thuis.

Hoe zal het de komende jaren worden in glamourland qua kleuren. Gaan wij mee met de kleuren of was dit een eenmalig budget? Ik hoop dat wij genoeg gaan verdienen om ons pand in deze moderne kleuren te kunnen houden. Dit hoeft en kan natuurlijk niet elk jaar maar we moeten dit wel bij houden en op tijd aanpassen aan de maatschappelijke norm.

Column 71 2005

De kerstboom.

Elk jaar weer ons dilemma, de kerstboom moet weer worden gekocht, neergezet en opgetuigd.Over het soort kerstboom zijn we het de laatste jaren helemaal eens. Geen kunst kerstboom, geen dennenboom maar een Nordman van Hornbach in Nieuwegein.

Deze boom valt niet uit en is tegenwoordig goed betaalbaar, ruikt wat minder als de oude dennenboom maar is een goed alternatief. Het scheelt al een heel stuk gezeur over vallend naalden. Nu voor het derde jaar de Nordman!

Enfin, boom gekocht, naar de berging gebracht, daar wat gezaagd om de boom in de voet te krijgen en direct na Sinterklaas via de lift in de kamer gezet. Daar het, transport net, los knippen, uit laten zakken en dan in vorm snoeien. Dit alles bij voorkeur als je alleen thuis bent!

Ik moet jullie eerst even vertellen over de nieuwe lampjes, fase twee van het kerstboom optuigen. Na mijn Philips-tijd, toen net de eerste elektrische lampjes met knijpvoetje geïntroduceerd werden kwamen de kleinere lampjes en nu opgevolgd door de minilampjes uit Korea en China. De laatste waren aan vervanging toe dus twee jaar geleden op pad naar Blokker, want die had snoeren van 100 en 200 lampjes in de aanbieding. Voor de prijs hoefde je eens te kijken naar de kwaliteit want alleen de stekker was de prijs al meer dan waard.

Voorheen hadden we er twee van honderd dus ik dacht een set van twee honderd is net zo makkelijk want dan kun je de hele boom door met één snoer. Zo gezegd, zo gedaan. Eerst de lampjes van de verpakking ontdaan wat al een hele klus bleek. Made in China, nou dat was te merken want je krijgt de lampjes na de kerst nooit meer zo terug in deze verpakking met hun vernuftig uitgedachte opbergrekjes! Ik niet in ieder geval, dus de rekjes gelijk afgevoerd.

Ik kwam precies rond met de verlichting in de boom en nu de stekker in het stopcontact. Ik moet er ongeveer net zo uitgezien hebben als mister Bean wel eens kan staan kijken. Wat een teleurstelling geen lampjes maar gloeiend spijkers.

Ik behoorlijk nijdig, jas aan en weer naar Blokker om een serie van honderd lampjes te kopen die wel normaal brand, zoals ik verwachtte. Bij de informatiebalie zowel een serie van honderd als van twee honderd uit het schap gehaald! Achter de informatiebalie stond een mevrouw met een wat nasale, zangerige stem en vroeg, ‘wat kan ik voor u doen’?

Ik was inmiddels mede door het weer wat afgekoeld en deed mijn verhaal van de twee honderd lampjes die ik net aangeschaft had en die dus de lichtopbrengst gaven gelijk aan gloeiende spijkers en dat ik nu graag even wil zien hoe fel de honderd lampjes branden. Ze vond het maar lastig en ik vertelde haar nog een keer,al mopperend, dat ik even hiervoor de tweehonderd lampjes gekocht had en hoe die brandde!

Vol ongeloof gingen beide stekkers in het stopcontact en hoera, de honderd serie brandde zoals ik bedoelt had.Ik zeg nog, mevrouw voordat u meer klachten krijgt, vertel het de mensen bij de kassa voordat ze afrekenen! ‘Meneer, ik heb nog geen één klacht gehad’, zij ze met haar nasale stemgeluid.                     Ik zei toen,’mevrouw dat klopt’.Haar mond viel open en ze verwachtte van mij een uitleg.

Ik zei:’mevrouw, mijn vrouw zegt altijd, de gehele gemeente Zeist kent één zeikerd en die staat nu voor u!’. Gelukkig had ze ook humor en ik rekende deze honderd serie af en ging naar huis.

Goed, weer een klein uur verder en de boom had nog steeds geen knappe verlichting.Ook opnieuw het ritueel van de lampjes uit de verpakking wurmen en dit kortere snoer netjes door de boom geleid en dit was wat ik bedoelde. De stoom kwam inmiddels uit mijn oren, want de gehele planning lag aan gort, dus eerst maar een kop koffie en een rustmoment voor de volgende slag, de versiering.

Zouden die Chinezen nou echt niet door hebben dat als je twee honderd lampjes op 230Volt zet of honderd lampjes dat die twee honderd maar op halve sterkte branden? Natuurlijk de prijs was ernaar en als je van sfeerverlichting houd in de boom dan kun je je daar op instellen, maar ik dus niet!

Dit jaar gingen er dus twee strengen van honderd lampjes in de kerstboom. Geen frustraties meer, dacht ik. Ik had er vorig jaar gelijk nog maar honderd bij gekocht, regeren is vooruit zien.Maar ik weet niet of jullie dat ook herkennen dat er iemand in de kamer aanwezig is die denkt nuttige adviezen te moeten geven.

Ik hoor eigenlijk haar stem als Youp van ’t Hek in zijn oude jaar conferences ! Bijvoorbeeld, bij de eerste fase, de lampjes. Alles hangt er na wat fatsoeneren in en tijd voor de test. En dan komt deze opmerking:”kunnen deze niet helemaal mooi rond in de boom, nu gaat er een deel naar beneden, op twee plekken”.

Ik blijf rustig en geef als technische verklaring aan dat er ook nog een stopcontact voor nodig is en die hangt niet in de boom. Dan volgt er een serie, ja maar’s. Ik zeg”die Chinezen hebben bezuinigd op het snoer. Koper is een wereldprijs, dus voor hun ook duur en dus zit er maar vijf centimeter tussen de lampjes en daarom kost deze verlichting ook maar € 7,98 inclusief BTW en inclusief een wereldreis per vrachtschip.

Je probeert nog een overtuigende verklaring te bedenken, nietwaar?

Goed, dan de ballen erin hangen. Sinds een paar jaar hebben we rode en zilveren ballen en rode en zilveren guirlandes (slingers). Dit leek goed te gaan, totdat alle dozen leeg waren en ik dacht, het blijft stil aan de overkant! Ik zou er zowat lol in krijgen. Als sluitstuk de piek en de boom is af, dacht ik. Dan volgt van de bank de volgende opmerking: ‘vorig jaar was je boven in begonnen met de zilveren ballen en nu ben je met de rode ballen boven in begonnen!’.

Mens , ‘wat boeit dat’, antwoord ik kribbig, versier hem dan volgend jaar zelf, begin gelijk na de Sinterklaas, dan staat hij voor oud en nieuw wel! Dit was natuurlijk niet de kerstgedachte, dat weet ik ook wel, maar dat moest ik nu effe kwijt en dat lucht op. Alles was klaar, dozen ingepakt, gestofzuigd en toen kwam de voor mij de onverwachte opmerking:’Her, heb je wel gezien dat de piek helemaal scheef staat?’.

Heel rustig heb ik deze rechtgezet maar ik had hem wel fijn willen knijpen! De boom staat en ik vind men mooi zo.

Dit verhaal ontstond bij mij tijdens het opruimen van de kerstboom en de twee en dertig kerstgroepen, stallen.

Gelukkig gaat het bij ons anders toe, maar ik kan mij zo voorstellen dat in veel gezinnen de kerstboom nog wel eens een discussiepunt is. Ik zorg altijd dat ik alleen ben, dat scheelt een stuk van je leven.

Toen wij, jaren geleden, naar een kerstshow in tuincentrum Overvecht gingen, liepen wij achter een onvervalst sprekend Utrechts stel. Op weg naar de kassa ging de discussie over wat ze eerste kerstdag zouden doen, de rode of de blauwe ballen.

Ik wilde het antwoord niet weten.  Ik dacht, wat heb ik het dan nog getroffen en wie is er nu gek!

Column 70   dec2004

Stappen.

Krijgen we nu een verslag van een avondje stappen van de redactie? Nee, het stappen slaat op een paar dingen.

Ten eerste op een moment, eind november 2004. De chefs van Industrie hadden een etentje. Ik mocht dit organiseren, niet wetend dat het zo’n historische avond zou worden. Mijn thema voor die avond was, “niet mokken maar wokken”opnieuw niet wetend dat dit de avond van ons,mijn leven zou worden! Eindelijk, de val van onze algemeen directeur. Mijn gevoel was, de tv beelden, toen het beeld van Sadam Hoessein van de sokkel werd getrokken!

Inmiddels zitten we in voorjaar 2005, alles loopt uit, we hebben de zomertijd weer en SWZ staat volop in de knop en ook al veel kleurige bloesem en blaadjes aan de bomen.

Ik weet zeker dat als alle knoppen uit gekomen zijn er veel vruchten te plukken zijn, dit jaar. De basis is gelegd, alles is juist bemest en de natuur ( wij ) moeten de rest doen. Er is goed geluisterd naar iedereen. Weer een belanrijke stap!

Er is veel gebeurd dit nieuwe jaar. De mest werpt zijn vruchten af. Veel onderdelen beginnen al te bloeien maar enkele onderdelen zijn niet aangeslagen, dus die moeten, of worden nog gerooid.

Stappen betekend meer dan uit gaan en doorzakken. Stappen begint al op ons tweede levensjaar, dat we met vallen en opstaan, onze eerste stapjes zetten. De stappen die hier bedoeld worden kun je plannen en stappen kun je nemen of veranderen.

Er zijn voor 2005, na overleg met alle geledingen, diverse stappen gepland door Henk van der Veen en elke maand wordt gekeken of de stap gehaald is en of we al toe zijn aan de volgende stap of dat de vorige iets te groot was. Het zijn op zich haalbare stappen maar is iedereen er klaar voor om die stappen te willen en kunnen nemen.

Zo niet, dan krijg je de kans om te laten zien dat je wil en het kunt! Het is gewoon, nu of nooit. Dit is onze kans om als SWZ weer te gaan bloeien. Een mooie zomer tegemoet te gaan en een degelijke basis neer te zetten voor onze toekomst.

Klaagt SW-land over slechte cijfers, geen toekomst e.d., laten wij bewijzen dat het anders kan. Kwaliteiten hebben we genoeg in huis, zowel onder de ambtenaren als onder de SW medewerkers, tegenwoordig noemen we allen gewoon, SWZETTERS.

Samen kunnen we die stappen nemen en als het resultaat is wat we voor ogen hebben gaan we misschien toch nog een keer stappen.

Namens de eindredactie, Herman uit de Bosch                                                                               

Voor de lezer die de naam Henk van der Veen niets zegt de toelichting dat Henk onze algemeen directeur a.i. is.

Column 69. 2004

Poppenkast.

We hebben allemaal als kind wel eens bij een poppenkastvoorstelling gezeten. Jan Klaasen en Katrijn waren altijd de hoofdrolspeelsters.

Bij SWZ ben ik al meer dan 25 jaar, speler in de poppenkast. En het grootste deel van mijn periode hadden we een echte Jan Klaasen en Katrijn.

Toen ik vier jaar geleden als PM een van de kernteamdagen bijwoonde was het thema, “de moedige manager”. Eerlijk zijn, duidelijk zijn, soms hard, maar moedig! Dit wordt verwacht van een manager, heden ten dage. Wat is een moedige manager?

Dit is een collega die een collega coachet, die dat nodig heeft, maar ook op zijn fouten wijst en daar eerlijk over durft te praten.

Onze organisatie is in ontwikkeling, een leer werkbedrijf aan het worden.Werken, met als doel, leren en door of uitstromen.

Toen ik aan de bovenstaande kernteamdag deelnam, en mijn mening gaf over dit onderwerp, moest mijn hoogste in rang, mij even laten weten, dat ik al die jaren poppenkast gespeeld had!

Deze opmerking viel mij op dat moment verkeerd, want als hij een moedige manager is had hij mij dit toch allang laten weten! Want heeft die leidinggevende zelf niet door dat SWZ geleid wordt door Jan Klaasen en Katrijn?

Voor alle duidelijkheid zal ik als poppenkastspelers even toelichten, dat Jan Klaasen, Ton Roelofs is en Katrijn, Jo Fidder. Al jaren het leidend duo, met een wisselende spelers om zich heen, geheten, MT.

Gezien de enorme door en uitstroom zou je zeggen dat de nieuwe wet wel erg precies uitgevoerd wordt, maar was dit niet bedoeld voor SW- personeel?

Hebben Jan Klaassen en Katrijn niet alleen de waardering van het bestuur omdat het financiële plaatje goed is? Maar hoe zit het verder in de organisatie, is het echt de poppenkast die ik schijn te spelen of moeten we poppenkast spelen!

Hoe gaan we verder als leer werkbedrijf? Wie gaat dit betalen, en hoe. Zijn Jan Klaasen en Katrijn nog wel zo inventief om de Eurotjes bij elkaar te krijgen. Komen er nog steeds nieuwe spelers in de poppenkast, of zijn niet alle moedige managers vertrokken?. Je ziet veel vraagtekens achter de zinnen.

Uiteindelijk worden we gestuurd en bestuurd door degene die de touwtjes van deze poppenkast in handen hebben en ons laten bewegen zoals we bewegen.

Samen spelen we “ de poppenkast aller tijden”, maar zijn de spelers zich daarvan wel bewust.

Tot de volgende voorstelling!

Verhaal.

Op een middag, in Oostenrijk, het was warm en een coup ijs zou wel smaken. Dus wij op een terrasje gaan zitten, vlakbij ons hotel.  De ijskaart bekeken en allebei een coupe ijs besteld.

Er was net een bus “oudjes” gekomen en daar kun je vergif op innemen, er ontstaat gelijk een run naar de toiletten! Altijd zijn de vrouwen in de meerderheid, ongeveer twee derde vrouwen en een derde mannen.

Een paar mensen waren wat minder goed ter been, dus die namen de tijd, anderen gingen vast een tafeltje buiten rondom ons innemen.Dat alleen al is vermakelijk. Er zijn altijd “leiders” onder dat publiek die uitmaken wie waar en naast wie gaat zitten.

Na een kleine tien minuten viel mij een mannetje op, die al eerder een bedienster gevraagd had waar de WC’s waren. Keurig in een lichtgrijs pak. Hij kwam weer terug en nog een keer werd hem verteld waar de WC’s zich bevinden.

Inmiddels waren de coup’s ijs gebracht en nu kwam het mannetje erg gespannen en met de benen wat samen geknepen aan een ander meisje vragen waar hij de WC’s kon vinden. Ik zag aan zijn gezicht en kleur dat dit nu geen twee minuten moest duren, anders was een deel van zijn broek, donkergrijs geworden.

We hadden het ijs al op toen ik een opgelucht mannetje naar buiten zag komen. Zijn pak was gelukkig nog in takt!. Hij zag er echt opgelucht uit en hij kon ontspannen aan de koffie met gebak beginnen.

Wat mij ook al was opgevallen dat een leerling al drie keer voorbij gekomen was met dezelfde punt taart die ze op verschillende tafels probeerde te slijten. Doordat het begon te regenen waren er mensen binnen gaan zitten, dus voor wie was die taart?

Na tien minuten ging haar cheffin zich ermee bemoeien omdat zij nergens anders meer mee bezig was.   Via het elektronische bestelopname apparaat was de groep getraceerd waar de punt taart thuis hoorde!

Wij gingen afrekenen en het was weer droog inmiddels en de zon kwam er weer door!

Column  68

Op weg!

Afscheid nemen zijn we in Holland sterk in. Misschien omdat we zo’n klein land zijn, maar als de familie of vrienden na een bezoek vertrekken, staan we onze arm uit de kom te zwaaien, of de vertrekkende partij gaat emigreren.

Als we in landen om ons heen kijken is dat anders. De afstanden zijn vaak groter en men ziet elkaar minder snel weer terug. Typisch Hollands. Wat is afscheid nemen, is het verdriet of is het blijdschap dat we die ander weer gezien of gesproken hebben of iets af moeten sluiten.

In mijn geval is het beiden, verdriet door de slechter wordende gezondheid, waardoor ik het hoofd redacteurschap neerleg. Maar tevens blijdschap, dat ik met het redactie team, een blad overdraag wat voldoet aan de verwachtingen. Elke keer was het weer een uitdaging om zoveel mogelijk, actueel nieuws, te presenteren. En het lukte elke keer weer om 28 pagina’s SWZ nieuws te presenteren.

Blijdschap om te zien dat er nieuwe collega’s, enthousiast klaar staan, om het stokje over te nemen. En blijdschap dat ik, op de achtergrond, mijn kennis en kwaliteit beschikbaar mag stellen.

Zeker bij een veranderende SWZ is het belangrijk dat de verschillende invalshoeken belicht worden in o.a. het personeelsblad en duidelijk uitgelegd worden. Vooral de visie van het MT is belangrijk, om onrust en angst over de toekomst weg te nemen. Duidelijk zijn in begrijpende taal. Ook belangrijk dat we SWZ-breed geïnformeerd worden over wat er in andere afdelingen of productgroepen speelt.

Nieuwe ontwikkelingen kunnen bedreigend en soms frustrerend lijken, maar als iets bestaands helemaal om blijkt te moeten, kan het ook weer een uitdaging zijn met nieuwe kansen. Voor sommige werksoorten zal er geen instroom meer zijn of een vakgebied waar geen door/uitstroom markt voor is.

Dit is geen naar de mond gepraat van het MT, maar na 28 jaar in SW-land en daarvoor ervaring in commerciële productieprocessen (Philips), mijn mening.

Soms mogen we best even rouwen om wat er niet meer is, maar zowel persoonlijk als zakelijk vind ik dat we moeten kijken en ons moeten richten op wat we wel kunnen en welke kansen er voor ons zijn! Voor de een is het lekker zeker om altijd het zelfde te doen, maar veel mensen willen op zijn tijd gelukkig eens wat anders, en hebben te kennen gegeven wel iets te zien in een baan buiten SWZ. Nu hebben we, economisch gezien, de wind nog even tegen maar we kunnen als vast wel beginnen met voorbereiden en opleiden.

Ik denk als we samen, met het gehele team, goede plannen maken en kansrijke ideeën uitwerken we de toekomst gaan winnen.

Het gezegde luidt: waar een wil is is een weg, we zijn al, En Route, dus al op weg!

Column 67    2004

Emoties.

Onze westerse cultuur wordt steeds harder, of moet ik het vlakker noemen. Emoties tonen is niet flink., je bent een watje, huilen mag niet, dat hoort niet als je een kerel bent! Als je verdriet hebt om iemand die je verloren hebt of om iets wat je geestelijk dwars zit, moet je dat juist wel uiten.

Opkroppen is juist verkeerd, dan moet er op termijn een maatschappelijk werker of een psycholoog aan te pas komen om je te leren met je emoties om te gaan. Flink zijn is dus taboe! Gewoon janken als je verdriet hebt, dus gewoon mens zijn.

Je kan ook janken van blijdschap. Bij een positieve emotie kunnen de tranen van het lachen over je wangen rollen. Wanneer is het verdriet om afscheid te nemen en wanneer is het tranen van het lachen omdat je zo blij bent? 

In mijn geval is het beiden, verdriet door de slechter wordende gezondheid, waardoor ik het hoofdredacteurschap neerleg. Maar tevens blijdschap, dat ik met het redactieteam, een blad overdraag wat voldoet aan de verwachtingen. Elke keer was het een uitdaging om zoveel mogelijk, actueel nieuws, te presenteren. En het lukte elke keer weer om 28 pagina's SWZ nieuws te presenteren. Blijdschap om te zien dat er nieuwe collega's, enthousiast klaar staan, om het stokje over te nemen.. En blijdschap dat ik,op de achtergrond, mijn kennis en kwaliteit beschikbaar mag stellen.

Zeker bij een veranderende SWZ is het belangrijk dat de verschillende invalshoeken belicht worden in o.a. Het personeelsblad en duidelijk uitgelegd worden. Vooral de visie van het MT is belangrijk, om onrust en angst voor de toekomst weg te nemen. Duidelijk zijn in begrijpende taal. Ook belangrijk dat we SWZ – breed geïnformeerd worden over wat er in andere afdelingen of productgroepen speelt.

Nieuwe ontwikkelingen kunnen bedreigend en soms frustrerend lijken maar als iets bestaand helemaal om moet, kan het ook weer een uitdaging zijn met nieuwe kansen. Voor sommige werksoorten zal er geen instroom meer zijn of een vakgebied waar geen door/uitstroommarkt voor is.

Dit is geen naar de mond gepraat van het MT, maar na 28 jaar werkzaam in SW-land en daarvoor ervaring in commerciële productieprocessen (Philips) , mijn mening.

Soms mogen we best even rouwen om wat er niet meer is, maar zowel persoonlijk als zakelijk vind ik dat we moeten kijken en ons moeten richten op wat we wel kunnen en welke kansen er voor ons zijn! Voor de een is het lekker zeker om altijd hetzelfde te doen, maar veel mensen willen op zijn tijd gelukkig eens wat anders en hebben te kennen gegeven wel iets te zien in een baan buiten SWZ. Nu hebben we, economisch gezien de wind nog even tegen maar we kunnen nu alvast beginnen met voorbereiden en opleiden.

Ik denk als we samen, met het gehele team, goede plannen maken en kansrijke ideeën uitwerken we de toekomst gaan winnen.

Column 66

Nieuwe instroom.

In een eerder nummer had ik het over autistische mensen, die instromen vanaf de nWSW (nieuwe Wet Sociale Werkvoorziening). Daarnaast zijn er meer psychische handicaps. Ik noemde al de Borderliners, mensen met depressies, MPS (meervoudige persoonlijkheids syndroom). Deze keer over iemand die je aan moet voelen. Vanuit de BTA kreeg ik wat informatie over Ben, maar de chef moet het doen, en je moet elkaar als mens aanvoelen en liggen.

Ben ging toen hij bij ons kwam, deursloten maken. Ik had een opstelling gemaakt, met een lucht schroevendraaier en een zit/werkplek. Ben kwam, en gaf aan graag staande te werken, dus de volgende dag, tafelhoogte aangepast aan zijn sta-lengte.

Was er iets niet naar zijn zin, dan uitte hij dit in een onverstaanbare taal te gaan spreken en druk in zichzelf te gaan praten en snelle bewegingen te gaan maken. De werkplek was goed dacht ik. Voor mij een signaal dat er toch iets niet goed is met Ben.

Toen ik hem vroeg of hij mij wilde vertellen wat er mis was aan zijn werkplek, kon ik opmerken dat het aan zijn schroevendraaier lag. Veel te snel draaide die. Hij kon de schroef niet volgen en in bedwang houden. Hij was de baas over die schroef en nu ging die schroef maar door!

Ik gaf Ben aan dat ik daar wel een oplossing had, en binnen een kwartier hing aan zijn katrol een accu schroevendraaier, waarvan hij door het indrukken van de schakelaar zijn eigen schroef snelheid kon regelen. Hij was nu weer de baas van de schroef!

Weer een stuk vertrouwen gewonnen van Ben. Ik kreeg een hand en Herman had het begrepen. Ben kon goed zijn werk doen. De sloten gingen als een speer en Ben was gelukkig.

Een goeie week later riep Ben mij, helemaal in paniek. Zijn schroevendraaier was kapot, deed niets meer. In eerste instantie dacht ik inderdaad dat hij kapot was, maar ineens schoot ik in de lach! Ben zij, Herman waarom ga jij lachen om een kapotte schroevendraaier? Lach jij mij uit?

Nee Ben, ik lach jou niet uit, maar jij hebt een accu schroevendraaier en de accu is gewoon leeg!

Ik heb hem rustig uitgelegd waar de accu zit, hoe deze eruit moet en waar de accu laders staan en wat daar gebeurt met de accu. Hij was helemaal gelukkig dat hij weer verder kon, dat ik niet kwaad was en dat hij weer wat geleerd had en zelfstandiger geworden was.

Een heel verhaal om maar één detail van een nieuwe instromer te vertellen. Veel aandacht van de chef, vertrouwen en begrip winnen om daarvan een gelukkig mens aan het werk te kunnen helpen. Je inleven in elke individu en de gebruiksaanwijzing van die persoon te kunnen vinden en leren gebruiken.

Ik zag Ben opbloeien, deze opdrachtgever verdween helaas. Lag niet aan Ben. Paniek, zijn vertrouwde werk was weg. Zijn chef verdween door ziekte, maar inmiddels kende wij Ben’s handleiding, en we wisten hoe Ben te begeleiden en te instrueren.

Column 65

Samen.

Bij een terugblik op 2003 kom ik als eerste beeld tegen, dat we helaas met z’n allen moeten constateren dat de maatschappij in negatieve zin is veranderd.

Niet alleen in de maatschappij maar ook bij SWZ. We hebben het tegenwoordig vaak over normen en waarden. Er komen steeds meer regeltjes om iets te organiseren wat voorheen normaal was. Elkaar aanspreken schijnt niet meer te kunnen of te mogen. Of durven we het niet meer!

Ooit hadden we een kernteam waarin gesproken werd over moedig management. Elkaar durven aanspreken en dat kun je kritiek noemen. Kritiek kan ook positief opgepakt worden en dan heet dat coachen. Dus elkaar niet afbranden maar juist elkaar helpen.

Zeker nu we leer werkbedrijf zijn komt het woord coachen op de eerste plaats. Daarnaast samenwerken. Zowel onderling op de afdelingen als breed door de organisatie, dus ook van boven naar beneden en omgekeerd.

Het valt niet mee voor sommige mensen om de communicatie te beginnen of het goed op gang te houden. Ook hier zijn wel weer cursussen voor maar ook dit leerden we vroeger in het gezin. Tegenwoordig is communiceren verandert in, SMSen en mailen. Ieder voor zich staart urenlang naar het telefoondisplay of een beeldscherm.

Helaas begrijpt een aantal mensen niet dat als je niet mondeling kunt communiceren het met een toetsenbord niet veel beter zal gaan. Voordeel kan zijn dat er vast ligt wat je gezegd hebt, hier kun je iemand later op afrekenen.

Dit is ook zo’n woord wat je bij SWZ ook steeds meer hoort, afrekencultuur. Een foute ontwikkeling, zeker voor een bedrijf dat moet coachen.

Maar we kunnen nog veel leren en daar moeten we onder de kerstboom maar eens over na gaan denken. Met de kerstgedachte en de kerstsfeer komen er misschien waardevolle opmerkingen en ideeën naar boven. Laat ons eens weten hoe tevreden je bent of hoe ontevreden.

Samen kunnen we dan niet alleen goede voornemens uitspreken op maandag 5 januari 2004, maar laten we ze samen waar gaan maken. Samen met de normen en waarden en coachend leiderschap leuk samen gaan werken in wat weer moet worden een leuk bedrijf.

Prettige kerstdagen en een goed en hopelijk gezond 2004 toegewenst.

Column 64

Elke dag naar het kerkhof?

Zo, dat is erg, heb je een dierbare verloren?. Nee, ik leer iemand zijn vak op zijn werkplek, dat heet tegenwoordig, “training on the job”, of te wel leren op de werkplek!  Maar een dode hoef je toch niets te leren? Nee maar diegene die ik dit leer, is gelukkig springlevend en gaat zijn toekomst nog opbouwen. Ik mag hem daarbij ondersteunen en leren.

Door mijn handicap is één van mijn taken, coachen van verschillende mensen die in ons leer werkbedrijf werken. SWZ heeft tot taak, het schoonhouden van de gebouwen bij de Algemene Begraafplaats Zeist. Normaal gesproken kom ik hier uit pure noodzaak, nu als uitdaging om één van onze medewerkers te begeleiden bij de opleiding tot eerste medewerker schoonmaak.

De mensen die onder deze aspirant eerste medewerker werken ken ik, omdat ik al ruim 25 jaar bij SWZ werk. Dat geeft al een stuk rust in deze groep. Ik hoorde al snel de opmerking, “jij hebt al meer mensen begeleid toch?”.

In het begin, elke dag een half uurtje kijken, controleren en praten, ook met de bedrijfsleider. Dit om te horen of hij tevreden is. Het grootste struikelblok is om te doorbreken wat er op de werklijst staat gebeurt en of er andere dingen soms gedaan moeten worden.. Het aantal begrafenissen is dagelijks niet hetzelfde, gelukkig maar! Dus moet je als eerste medewerker flexibel zijn en alert zijn op de afwijkende dingen.

Leren om te zien wat er zou moeten gebeuren en wat er op die dag nodig is!  De derde dag dat ik kwam, was net de stofzuiger kapot gegaan. Welke actie onderneemt mijn pupil? Wat zijn de gevolgen als hij niets onderneemt.  Goed dat ik er was en goed dat hij minstens een halfuur op en neer naar SWZ moest rijden om een andere stofzuiger te halen.

Ik had al snel een rondje gemaakt door de gebouwen toen hij aan het bellen was, en vroeg één van de schoonmakers twee plastic zakken mee te nemen We moeten wachten en in die tijd gaan wij een rondje lopen. Ik vertelde hen dat we nu een begrafenis gaan bezoeken en wij “klant” zijn en dus niet de schoonmaker!

Je bent droevig, gespannen en komt hier binnen. Wat valt je op? Je ziet niet zo snel een bekende. Je krijgt koffie en kijkt wat rond. Ineens zie je een groot bladerige plant en daarnaast op de grond ligt een dood blad. Past wel op deze locatie, dat dode blad, maar waarom heeft die schoonmaker dit niet even opgeruimd.  Ineens moet je van alle spanning nodig naar het toilet. Oh, is die wel schoon? Ja, dat wel, maar mag ik mijn papieren hand doekje zomaar in die afvalbak weggooien? Hoort daar geen plastic afvalzak in?

Je steekt een sigaretje op, voordat de dienst gaat beginnen. Terwijl je je as aftikt zie je nog wel tien peuken liggen. Hoe kan dit nu, wij zijn de eerste bezoekers!  Door deze bril hadden onze schoonmakers het nog niet eerder bekeken. Het lijstje blijft voortaan wel uitgangspunt, maar het “klant zijn” is nu wel duidelijk.

Eigenlijk heel normaal toch? Nadat hij weer terug was met een werkende stofzuiger, heb ik dit nog een keer met hem door gelopen. Binnenkort gaat deze aspirant eerste medewerker het theoretische gedeelte starten van de cursus. Het wordt nog wel wat, sterker nog, het komt goed!

Column.63

Een rouwrandje om hun hoofd.

Als ik het weerbericht beluister hoor ik af en toe, dat de weerman voorspelt dat er vanuit het noorden een depressie aankomt. Hierdoor zal het weer behoorlijk slechter worden.

Nu ga ik jullie geen les geven in weervoorspellingen, maar over hoe wij omgaan met depressies.Je mag gerust weten, dat ik de pest heb aan depressies, of te wel regen en slecht weer. Maar hoe is dit met de mens gesteld, die ook leid aan depressies?

Ik het nu even over een depressieve vriendin en een collega. We praten en denken daar gemakkelijk over, maar dit is een “ verborgen “ ziekte. Misschien wel een gevolg van onze welvaart in plaats van een ziekte, alhoewel ik van mening ben dat erfelijkheid mogelijk is.

Ik heb mij diverse keren geprobeerd te verplaatsen in een depressieve persoon, gesprekken gevoerd, hele discussies over hoe en waarom, wat gebeurt er in je hoofd.

Wat is het om opgesloten te zijn in de kamers van je hoofd. Ik heb zelf een periode gekend dat mijn kamers vol zaten, maar met professionele hulp, heb ik de overbodige troep opgeruimd, en is er weer plaats genoeg.

Waarom zijn veel mensen niet te helpen? Ze hebben best een gelukkige jeugd gehad, prima ouders en vrienden, maar toch, soms na jaren, steekt die duistere wolk de kop op. Waarom het niet meer zien zitten, op zien tegen contacten, lusteloos zijn, geen zin meer hebben in werk of hobby, angst voor veel mensen om je heen!

Vaak kan ik het niet begrijpen, als je ziet met hoeveel plezier mensen bij ons werken, waar ook mensen bij zijn die depressief zijn, en hoe leuk ze met elkaar omgaan. Veelal geen persoonlijke problemen, een redelijk luxe leventje, alles wat hun hartje begeert, en dan toch nog depressief worden.

Medicijnen nemen het nare gevoel weg, maar doen de persoon in kwestie er soms uit zien als iemand die enigszins verdoofd is, matte ogen, tragere reactie. Mijn oma zij altijd al, de ogen zijn de spiegel der ziel, en ze heeft nog steeds gelijk. Waarom kunnen deze mensen niet constant gelukkiger zijn? Wat is de reden van deze depressiviteit, vaak net als het weer , periodes.

Alle ingrediënten zijn aanwezig om gelukkig te zijn. Financieel gaat het goed, een leuke man, prachtig huis, het werk is leuk. In de vrije tijd ook leuke bezigheden. Toch dat angeltje dat af en toe de kop op steekt.

Ik ben weer met hen in gesprek gegaan, want ik wil het begrijpen, al zal het misschien niet lukken! Is het een natuurlijk gebeuren, een chemische reactie in de onbegrijpelijke hersenen?

Ik heb mij er vorig jaar in geschoold, om te weten te komen, wat hier aan te doen is. Ik weet nu dat het niets te maken heeft met intelligentie, maar erfelijk kan zijn, maar ook zomaar kan ontstaan. Het omgaan met die persoon is belangrijk. Niet teveel druk, rustig werk, niet te complex, en af en toe rust. Gelijkmatigheid en vertrouwen kweken. De persoon moet zich bij jou en de omgeving op zijn/haar gemak voelen.

Ik hoop dat jullie begrip kunnen en willen opbrengen, voor mensen met depressies. Het kan tenslotte ons allemaal overkomen.

Er zullen periodes blijven bestaan van ups en downs, ondanks medicijnen, therapie, gesprekken, sociaal bezig zijn. Ze lopen, zoals één van hen het beschreef, met een rouwrandje om hun hoofd.

Column 62

Een blinde ziet toch niets!

Mijn beeld over blinden en slechtziende mensen is de laatste jaren gewijzigd. Sinds augustus 2000, zijn Joop , Gert , Bob , Gert en Alie op onze afdeling aan het werk, en sinds dit jaar ook Jaqueline met haar blinde geleide hond.

Hoe vindt je passend werk voor deze mensen. Jaren lang hadden we niet echt veel passend werk voor hen. Daarnaast kun je niet alle blinde en slechtziende mensen over één kam scheren.  Hoe is de houding van hen, wat is hun wil om wat te proberen. Hier ben ik inmiddels wel achter, gewoon proberen, laten doen en zelf laten ervaren wat zij wel en niet kunnen.

Ik herinner me nog de eerste keer dat Joop achter een boormachine ging zitten om één gaatje in een product te boren, wat bij een foutboring het gehele product in de afvalbak kon doen belanden. Het zweet stond in mijn handen, maar hij deed het sneller en preciezer dan ik als ziende! Joop is bar eigenwijs en dat mag hij zijn van mij, zolang ik hem nog steeds gelijk moet geven.

Alie heeft naast haar bijna blindheid ook nog de handicap dat zij slechthorend is. U begrijpt het al, de conclusie dat een blinde niet helemaal wijs is, is snel getrokken. Als er een humor heeft is het “die kleine” wel, heeft nooit de wind mee gehad en heeft te vaak weinig werk werk wat ze kan. Bob, is een optimist en heeft droge humor, en toen een kwaliteitscontroleur van een opdrachtgever, een poosje terug tegen mij begon te klagen dat hij er achter gekomen was dat Bob met één oog niet goed zag, en hij dus zijn producten wel niet goed zou kunnen maken, heb ik de opdrachtgever vriendelijk verzocht te verdwijnen.

Later heb ik die opdrachtgever uitgelegd wat ik bepaal en wat hij bepaald, en dat ik verantwoordelijk ben voor zijn kwaliteit. Gert is pas van verpakken naar assemblage gekomen, en doet mij steeds weer versteld staan van zijn mogelijkheden. Weliswaar met enkele aanpassingen, maar voortreffelijk. Hij heeft zijn plaats gevonden. Andere Gert, is iemand die nog fietst en dingen oppakt waar ik van denk, hoe is dit mogelijk. Hij zit soms met zijn neus op het product, maar het zal lukken. Sterker nog, vorige week kwam hij mij vertellen dat hij op onze afdeling wel uitgekeken is en wel een nieuwe uitdaging wil bij detacheringen.

Het is een uitdaging om te ontdekken dat blinde en/of slechtziende mensen niet alleen geschikt zijn voor telefonist/receptionist maar veel meer kunnen. Helaas moet het bedrijfsleven nog overtuigd worden van het feit dat deze groep mensen een eerlijke kans moeten krijgen. Een kans die meer tijd vraagt in begeleiding en voorzieningen.

Als Joop het naar zijn zin heeft en mij weer eens in mijn ongelijk stelt, begint hij hevig met zijn hoofd te schudden. Dit betekend niet dat Joop dus vreemd of gek is, maar Joop heeft weer eens bewezen dat hij meer kan, en Joop heeft mij verslagen en scoort met zijn hoofd!

Joop wilde ook naar begeleid werken, als eerste bij SWZ. Ik heb voor hem de verzoeken en uiteindelijk het bezwaarschrift tegen zijn afwijzing van de commissie geschreven. Uiteindelijk afgewezen met als argument dat hij niet zelfstandig kon reizen en teveel aanpassingen nodig had. Met als tweede argument, een sociaal argument, dat begeleid werken een te groot financieel risico voor een man als Joop was! Joop heeft zich er uiteindelijk bij neergelegd en ziet er verder vanaf.

De commissie (maatschappij) is helaas nog niet zover, om een blinde de kans te geven bij een bedrijf zich waar te maken. Er is in 25 jaar nog niets veranderd. Toen ik, voor ik bij SWZ kwam, bij Philips werkte, had deze werkgever de plicht, mensen met een handicap aan te nemen. Het leek heel sociaal van deze multinational. De leiding toen, liet goed merken dat deze mensen “dus” veel meer tijd nodig hadden om bijvoorbeeld, naar de WC te gaan of naar de kantine te gaan.

Ik ergerde mij hier toen al aan en dit was een van de drijfveren om hier niet te blijven, maar twee dingen te gaan combineren bij SWZ, het productieve en het sociale proces.

Ik hoop dat ik nog mee mag maken dat ik met het bedrijfsleven en commissies blinde of slechtziende mensen toch in de maatschappij een plaats kan geven.

Knijp eens één of twee oogjes dicht en verplaats u eens in hun wereld. Helemaal met u eens dat zij niet alles kunnen, maar laat ze het u maar laten zien wat ze wel kunnen, en maak daar gebruik van!

Ik denk dat u net als Joop met uw hoofd staat te schudden als u ziet wat zij toch nog kunnen !.

Column 61

De nacht van de konejin.

Wat is in vredesnaam een konejin, zul je zeggen.

Jaren geleden kwam ik erachter dat onze minister president Ruud Lubbers in zijn toespraak op 30 april daarmee ZKH koningin Beatrix bedoelde. Nu, jaren later blijkt dat wij nog steeds konejinnedag vieren, en hoe! Elk jaar weer worden we op die dag bezig gehouden door vrij-markten, braderieën, rommelmarkten of wat je maar verzinnen kunt.

Wij Nederlanders schijnen zo’n handelsgeest te bezitten dat we zelfs na de glasbak, blikbak en eco-emmer en noem ze maar op, ons restvuilnis nog weten te verkopen.

Hiervoor is 30 april een zeer geschikt moment, er is dan een sfeer, vaak een goede temperatuur, veel volk op de been, dus er moet war van onze “ meuk”” te slijten zijn. Sinds enkele jaren bezoeken Theo en ik de Utrechtse vrijmarkt. Niet op 30 april, maar de avond daarvoor, want dan is het rustiger. Dat dachten wij!.

Velen doen dit, en blijken deze tocht de volgende dag nog eens te lopen, maar dan vergezeld van vrouw en kinderen. Wij moeten helaas constateren dat het niveau van onze “Meuk “ daalt. Of dit met een slechtere economie te maken heeft weet ik niet, maar er lijkt enig verband aanwezig.

Door de jaren heen is bij ons een bepaalde route ontstaan, welke qua loop en ruimte het minst vermoeiend is. De auto, waren we dankzij Utrecht kenner Theo redelijk snel kwijt. Dit jaar, was er meer politie en Rode Kruis op de been, maar de sfeer was ontspannender dan vorig jaar. Iedereen had er zin in.

Het was droog, warm en i.v.m. de schoolvakantie was het toch minder druk, kortom een prima avond. Wat je aantreft op zo’n jaarmarkt zul je niet geloven als je daar nooit eerder geweest bent en zeker niet in een grote stad. Buiten alle maar denkbare nationaliteiten en soorten mensen, tref je er ook mensen aan die denken te kunnen musiceren, bakken en verkopen.

Kinderen staan hun longen uit hun lijf te blazen op een oefenblokfluit om boven de house-muziek van de kraam naast hen uit te komen, of de boxen die vier hoog in de dakgoot op stand tien staan.

Op een gegeven moment passeren we een smal straatje waar de iets te gare shoarma zoveel rook veroorzaakt, en daar deze niet meer optrekt, voor de nodige problemen zorgt, zodat wij snel omkeren. Een Marokkaanse landgenoot, van de eerste generatie, nu zo midden vijftig, is zo inventief geweest om van een oud onderstel van een kinderwagen een koffiekar te bouwen. Met een radiotje op een accu, waar ook nog plaats voor blijkt te zijn tussen de kannen en de potten, verkoopt hij zijn waar. Hij stuurt het geheel vakkundig door de nauwe straten en de vele mensen. Ik heb bewondering voor die man.

We zijn wat straten verder, en hier staan handelaren met nieuwe spullen. Vanwege de toegenomen drukte lopen we inmiddels achter elkaar, tot ik ineens achter mij hoor,” dit zou op de Zeister Werkplaats ook een succes zijn”. Toch nieuwsgierig geworden wie mij als medewerker van SWZ meent te herkennen, kijk ik voorzichtig achterom, ontdek ik een jongen en een meisje achter een kraam, die al gebarend, mij bedoeld!

Het was een jongen van ca. 25 jaar oud,lang sluik haar, een baard van één dag en gekleed in oranje short en shirt. Na enig kijken en luisteren herkende ik hen. Aan zijn stem. Hij deed jaren geleden vakantiewerk bij mij op de elektro afdeling. We praatte wat bij en hij verkocht oranje shirt en shorts en het viel niet mee om zonder zijn waar weer de weg te vervolgen. Zelfs met mijn benen zou de short nog een succes worden, volgens de verkoper. Als hij zo doorging was hij voor konejinnedag al los.

We liepen weer verder en hadden inmiddels dorst gekregen, dus deden we een cafeetje in wijk C aan. Een klein oud, rokerig kroegje waarvan de inrichting ondanks de moeilijke vorm van het pand, toch goed geslaagd was. De muziek welke aanstond was niet bepaald onze keuze. Een kruising tussen Koos Alberts en de zangeres zonder naam. Achter de bar stond een bord:’’ vandaag alles contant’’,‘’en alleen een bal gehakt’’.

Naast mij stonden drie mannen, waarvan de ene bij ontvangst van zijn tweede oranjebitter, maar weer op de democratie proostte.Ik knikte instemmend! Het was inmiddels donker geworden en over brandde de gimproviseerde verlichting en speelde diverse bands. De handel waar wij naar op zoek waren is door het oprichten van verenigingen (voor beide hobby’s), verdwenen of onbetaalbaar geworden. Maar de sfeer maakt een hoop goed .Ook de Turkse en Marokkaanse inwoners hadden diverse kramen of kledinghopen en deden goede zaken.

De diverse etenskramen hoef ik jullie niet te beschrijven want dit onderwerp was op 30 april uitgebreid op t.v.. Men dacht het vlees, door dit extra te verhitten, bacterievrij te krijgen, echter het bleek zover te krimpen dat dit door de spijlen van de barbecue viel. Het vlees was inmiddels al zo zwart dat de val in het vuur geen verlies meer was. Na enige uren geslenterd te hebben gingen we zonder aankopen en met een paar gezwollen voeten richting auto.

Naar huis, lekker onder de douche, want ik had inmiddels op diverse plaatsen jeuk gekregen bij het passeren van wat nu handel heet en vroeger vodden. Hopelijk heeft onze konejin ook zo’n leuke dag, wij gaan volgend jaar toch weer kijken. 

Column 60

De Poortwachter.

Wat is dit nu voor tekst in het Esweetje. Het heeft niets te maken met een doorgeslagen gelovige, die denkt uit te stappen en de poortwachter te zien, die je aan de ingang van de hemelpoort, beoordeelt op je aardse leven?

Dit is wat mij nog bijgebleven is van de lessen in bijbelse-geschiedenis op de christelijke lagere school vroeger. Nee, het is de nieuwe wet Poortwachter, de nieuwe WAO, Wet Arbeids Ongeschiktheid. Per 1 april is deze wet van kracht en de informatie is, zoals met meer wetten, wat aan de late kant.

Toen ik deze kreet voor het eerst hoorde werden er al uitspraken gedaan, van, je moet of terminaal zijn, of zeker kunnen zeggen dat je nog drie maanden te leven hebt, anders komt niemand meer in de WAO.

Nou, zo extreem is het niet hoor. Er zit wel veel goeds in deze nieuwe wet, al zullen de zwart en grijs verzuimers hier toch wel kriebels van in de buik krijgen. Maar ook de werkgevers. Beide partijen hebben rechten, maar ook plichten, al is dit wel in regels vastgelegd. En de plichten zijn voor beiden, het belangrijkst, maar dat waren ze altijd al.

De mensen die er echt de kantjes vanaf lopen, komen vanaf nu van een koude kermis thuis. Maar ook werkgevers, (chefs), die er niets aan gedaan hebben om verwijtbaar ziekteverzuim terug te dringen hebben een probleem.

Wat betekent de wet. Kort samengevat houdt dit in, dat na zes weken er van beide kanten actie moet worden ondernomen. De werkgever en de werknemer komen dan in actie. Samenwerken is het sleutelwoord in de nieuwe regels. In tegenstelling tot de oude wet, komt in de achtste maand het aanvraagformulier voor de WAO op tafel. Beide partijen moeten zich verantwoorden.

Heeft de medewerker niet meegewerkt, of bij het weigeren van een passende arbeid, dan kan dit het stoppen van loonbetaling betekenen. In het uiterste geval kan de werkgever de arbeidsovereenkomst opzeggen. Dat je op dat moment ziek bent maakt niet uit. Dit zijn dus wezenlijke veranderingen in de wet! Maar, als de werkgever niet meewerkt, moet hij je loon betalen en niet de uitkerende instantie.

Als ik even naar mijn eigen afdeling kijk zie ik slechts een enkeling waar ik vraagtekens bij heb, maar die zijn bij de leiding en Arbo-dienst goed bekend. Als voorbeeld, op krukken lopen en door collega’s gezien zijn in het dorp zonder krukken en in de ene hand een krat bier en in de andere hand een zware boodschappentas sjouwend, en een eind naar huis, lopend. Een ander, die zijn handen niet kan gebruiken van de pijn.

Erg natuurlijk, maar wel uren fietsen op een fiets met handremmen. Geen overdreven verhalen, maar moet nu de chef als een Peter R de Vries de straat op met een verborgen camera?  Nee, dit kan niet de bedoeling zijn. De bedoeling is dat we samen het spel eerlijk en open spelen. Ziek zijn, daar vraag je niet om. Het is iets lichamelijks of geestelijk, en dat kan ook komen doordat er op je werkplek iets mis is.

Ga naar je chef of collegachef of vertrouwenspersoon, maar zeg iets. Zeg wat er mis is in jouw ogen. Zo kunnen we er samen iets aan doen. Werken moet werken met plezier zijn en uitdagend zijn.

De in het Esweetje ingesloten folder moet je maar eens rustig doorlezen. Heb je vragen, vraag dan je in ieder geval je chef hierover en vraag eventueel er een extra werkoverleg aan te wijden.

Je begrijpt hoe belangrijk dit is, dat we samen goed weten, waar we voor gaan!

Voorkomen is beter dan genezen.

Column 59 dec 2002

Verhuizen.

Op mijn column van augustus, “de storingsmonteur”, zijn veel reacties gekomen. Geen zielig verhaal, maar gewoon ervan maken wat er van te maken valt. Met recht, met vallen en opstaan!.

Daar hoort in mijn verhaal ook bij, verhuizen, als gevolg van bovenstaande. Gelijkvloers wonen, op een plek welke je in gedachte had, maar waarvan je dacht, dit kan niet waar zijn.             Een geluk bij een ongeluk, of zoals de Christenen onder de lezers zullen zeggen, “dit komt op je pad”!

Voor die mensen ga ik uitleggen, dat dat pad, de Slotlaan heet en dat dat vroeger echt wel een pad (karrenspoor) was, maar tegenwoordig, een dure laan is. Maar het is gelukt, we wonen daar inmiddels. Van een heel huis op de grond , naar een aantal vierkante meters in de lucht.. Mooi uitzicht, blijvend, op het Bethaniëplein, want er mag niet gebouwd worden.

Richting kerst, zit je zo het jaar 2002 te overdenken.. Voor ons was bovenstaande ingrijpend in negatieve zin, maar de oogoperatie, met lens implantatie van Gerda weer een zeer positief punt!. Zo zie je maar, in ieders beleving zijn er elk jaar wel positieve en negatieve dingen gebeurt. Zoals we in deze periode het afgelopen jaar laten passeren, ruimen we veel dingen op.

Er komt een nieuwe kalender en agenda en dingen welke minder belangrijk waren, vergeten we, of verdringen we.

Met kerst en oud en nieuw gedenken we het afgelopen jaar. Voor ieder van ons is dit verschillend. SWZ was ook dit jaar weer behoorlijk in beweging. Eerst “de aftrap” met Paul Rosemuller. Een wervingscampagne voor de instroom van SWZ, met als doel, “leer werkbedrijf”. Het doel blijft, productiebedrijf, waar leren mogelijk is.  De laatste fase van de afsluiting van de wijziging van de organisatiestructuur, welke voor vijf ambtelijke collega’s gevolgen heeft.

En een andere kijk op SW Nederland. En-Route gaat van start met de visie en strategie voor de komend vijf jaar voor SWZ. Maar ondanks alles, beweging in de tent. Zonder dit is er geen vooruitgang mogelijk. Ikzelf kan de interne verhuizingen niet meer tellen. Het houd je fris, rust roest. We hadden in mijn tijd de productgroep MME, met de slogan, MME on the move! (Metaal,Montage,Elektro)

Zonder beweging is er stilstand. Voor enkele onder ons heet stilstand zekerheid, maar die komen zichzelf nog tegen of dit is reeds gebeurd. Dit zijn de echte ambtenaren waarvoor elke dag dezelfde moet zijn, dus geen veranderingen, geen vernieuwingen, geen uitdagingen, maar “zekerheid”?.

Blijf verhuizen, blijf in beweging, blijf in 2003 “on the move”!

Ik wens jullie allen een bewegelijk nieuw jaar toe met een goede gezondheid, vernieuwingen en zicht op een succesvol toekomstbeeld toe! Privé, maar ook voor SWZ. Allemaal verhuizen we naar 2003!

Column.58

De storingsmonteur.

Toen ik van school kwam en ging werken, was er het leerlingstelsel. Tegenwoordig zou je bij SWZ zeggen werken en leren, of lerend werken. Dit hield in, werken van kwart voor acht tot kwart voor vijf en leren van zes tot tien uur, drie avonden in de week .Daarnaast nog drie avonden per week leren en huiswerk maken. Maar ja je wilt verder groeien en dan heb je dat er voor over.

Overdag werden er praktijkopdrachten gemaakt met een leermeester en s’avonds de theorie geleerd. Ik leerde alles over telefooncentrales en hoe de storingen te verhelpen. Dit was toen nog allemaal mechanisch, relais en draai/hefkiezers en je kon in de centrale bij wijze van spreken aan de draai/hefkiezers zien wie met wie belde.

Tijdens de opleiding werd deze techniek electronisch, het was Philips tenslotte, en werd de omvang van de onderdelen duizend maal kleiner en er was geen herrie meer. En je kon niet meer zien wat er gebeurde. Onze docent vergeleek de telefooncentrale vaak met onze hersenen. Daarvandaan worden alle commando’s verstuurd naar de lichaamsdelen, dus het gesprek van A naar B.

Toen ik examen moest doen, met een deel van een echte centrale, had ik daar een half uur de tijd voor. Gelukkig vond ik binnen deze tijd twee storingen en na opheffing kon er weer gebeld worden en was ik geslaagd.

Ik moest hier laatst weer aan terugdenken toen ik zelf een storing in mijn lichamelijke bedrading, de zenuwen, moest ervaren. Je komt via de huisarts, bij een neuroloog terecht en die constateert dat hij het niet weet. Dan denk ik, maar het is toch niet anders dan een schema lezen en constateren waar de draadbreuk of beknelling zit!

Nee, ik was een speciaal geval, na de eerste (storingzoeking),scan niets te vinden. En ook zijn collega kwam tot dezelfde conclusie, waarop ik misschien onterecht opmerkte,” jullie zijn toch eigenlijk maar goed betaalde storingsmonteurs, en die weten het niet ”?

Dit zette hen aan het denken en met mijn oplossing voor mijn mogelijke kwaal moest ik toch SWZ weer even uit de kast halen.

Ik vertelde dat ik daar werk en dat we naast vele werk soorten ook vele handicaps onder één dak hebben. De wenkbrauwen fronste, van wat gaat hij ons nu vertellen. Ik vertelde dat twee collega’s van mij MS hebben en dat dit wat ik ervaar, dezelfde “storing” is.

Kortom er volgen nog vele onderzoeken, van andere storingsmonteurs om toch echt te kunnen bewijzen wat de storing is.

Ik denk dat er veel meer mensen bij ons in de organisatie zijn die deze ervaring delen. Zolang alles werkt is het prima en stappen we gemakkelijk over onze gezondheid heen.

Maar als er zich echt een storing voordoet, dan worden we even bepaald bij de waarde van het leven.

Tenslotte kan ik jullie vertellen dat de laatste monteur de storing heeft gevonden. Het zat toch in de centrale, storing MS. Helaas niet op te heffen, dus diverse verbindingen doen het niet meer.

De storingsmonteur is voor mij toch geslaagd, want hij wist de storing te vinden, maar kon hem helaas niet verhelpen. En niet binnen het halfuur wat ik kreeg, voor mijn opgave, maar wel binnen het halfjaar wat voor hem staat voor deze “examen opgave”.

We houden ondanks de storing onze verbinding in takt, toch?

 Column 57

Deukje.

Ruim twee jaar geleden hadden we voor het eerst een nieuwe auto gekocht. Uiteraard een Toyota, ook wel door mij genoemd, mijn zak Japanner. Enkele van de lezers weten dat wij de afgelopen jaren door oost Europa rijden met onze vakantie, dat zijn o.a Tsjechië, Hongarije, Slowakije en Polen.

Op doorreis hadden we het eerste jaar van de nieuwe auto een hotelletje in Trebon, midden-zuid Tsjechië gevonden en daar de auto bij het hotel neergezet, gewoon op straat. Een schitterend oud plein met prachtige karakteristieke gevels.

De volgende ochtend zag ik aan mijn kant, bij het instappen, dat er waarschijnlijk een kind met zijn/haar fietsje tegen de auto was gevallen. Er zat een rode streep op de lak en een deukje in de zijkant. Degene die mij beter kennen, weten dat ik mij daar niet bar druk om ga maken, want een auto is voor mij gewoon een dure regenjas.

Gelukkig, het nieuwe was er af, dus nu zal er verder wel niets meer gebeuren. Je weet het maar nooit met de rijstijl hier in deze landen.

Na dit deukje dacht ik weer even aan SWZ. Iedereen die wat mankeert, heeft eigenlijk een deukje. Is het nu geestelijk of lichamelijk, het is anders dan de norm en anders dan we nieuw afgeleverd/ geboren zouden horen te zijn.Nu is een auto wel even wat anders dan een mens, maar ik denk door er anders mee om te gaan, je er best iets van kan maken.

Het deukje blijft zitten en het kost soms best enige aanpassing om de menselijke deuk eruit te halen of dragelijk te maken.

Ik ben onlangs met de collega’s van productgroep techniek, op mijn verzoek, naar een aantal lezingen geweest over mensen met psychische handicaps. Dus autisme, borderliners, persoonlijkheidsstoornissen en schizofrenie. Dit wordt een groot deel van onze nieuwe instroom, dus ook mensen met dit deukje.

Daar hebben wij geleerd wat zij ervaren van dit, “deukje” en veelal deze handicap toch ook wel als deuk ervaren wordt. Ik wil ons vanaf heden niet bevorderen als gediplomeerde plaatwerkers, die dus elk menselijk deukje weg kunnen werken, maar wij kunnen jullie helpen en leren er zo goed mogelijk mee om te leren gaan. Begrip te hebben voor wat er aan de hand is, er zo goed mogelijk mee om te gaan en jullie op te juiste manier te kunnen begeleiden en wie weet “ af te kunnen leveren”.

Ik verwacht dat wij de nieuwkomers een schadevrije doortocht kunnen garanderen.

Column 56

Abraham hoeft niet meer zonodig!

Collega’s die vijftig zijn geweest beweren dat alles dan anders wordt. Het gaat niet meer zo gemakkelijk, je wordt wat milder, je hoeft niet meer zonodig mee te doen, je bent eerder moe en minder strijdvaardig. Je gelooft het wel!.

Nou soms had ik dat als puber al! Ik was een bar dwars jochie, zette mij af tegen allerlei tradities. Het begon al met koninginnedag, zingen voor het gemeentehuis, met een sjerp om. Hoe kon je als ouder je kind zoiets aan doen. Misschien heb ik de voorliefde aan een Marsreep die we na afloop kregen behouden, en een weerzin tegen deze koninklijke vertoning overgehouden. We moesten onder andere het volkslied zingen, waarin de zin werd gezongengen” ben ik van Duitschen bloed”. Ik heb ons volkslied nooit meegezongen, daar ik er nooit iets mee had en er in herkende!.Nu zou ik zeggen , zing de regel, als Duitschen/ Nederlandsche bloed, zij- ader Nederlandse/Duitsche/Spaanse bloed, en hierna, Duitsche/Nederlandse/ Argentijnse bloed!

En….. misschien wordt het….. Europese bloed!!!!!!!

Ikzelf heb mij nooit echt Nederlander gevoeld, misschien alleen al door dit onnozele volkslied! Daarnaast aan de traditie om iemand te belonen als hij of zij 25 jaar of meer lid was geweest of in dienst was van een vereniging of bedrijf. Dan kreeg je een lintje of speld in een of andere orde! Iets waarvoor jezelf had gekozen en veelal betaald had. Elk, zo’n onzinnige reactie heb ik weggegooid of vergezeld van een brief teruggestuurd.

Toen wij 25 jaar getrouwd waren hebben wij dit op onze eigen manier gevierd evenals mijn 25 jarig jubileum bij SWZ. Mijn chef, respecteerde mijn verzoek en voldeed hier volledig aan.

Ik merk dat mijn ziekte mijn karakter heeft verandert en ik eigenlijk nu de weg volgt van mijn eigen ik.     Ik maak mij niet meer zo druk over een aantal nutteloze zaken en kan mij bar druk maken over zaken die een onder sneeuwende minderheid aangaan.

Velen weten dat ik de helft van deze vijftig jaar slecht geslapen heb, en een enkeling heb ik verteld dat s’nachts mijn tweelingbroer, (sterrenbeeld tweeling) mij toesprak en mijn beslissing van die dag van commentaar voorzag. Soms er mee eens maar vaak zo dat ik de volgende dag een collega of vriend raadpleegde en mijn stelling aan hem of haar voorlegde en advies vroeg en deze herriep!

Na mijn ziekte is mijn tweelingbroer niet meer geweest. Misschien heeft hij gedacht, je bent nu oud en wijs genoeg, ga nu je eigen leven maar eens leven. Dus soms niet die getreden paadjes, maar blijven prikkelen met je teksten en uitspraken, maar denk aan je tweelingbroer! Ik moet hem helemaal gelijk geven. Ik hoef niet zonodig meer alles te doen wat “men” van mij verwacht.

Een boodschap voor de lezers. Probeer de normen en waarden in acht te houden, maar blijf jezelf.       Ook mijn verjaardag vier ik al heel lang niet. Ik ben elke dag jarig en ook die traditie heb ik om zeep geholpen. Ik hoor jullie zeggen, wat een saaie pier, die Herman, geeft niets om feestjes.                Correct opgemerkt, ik bepaal zelf mijn eigen feestje, met mijn eigen vrienden op mijn tijd!

Geluk ligt niet in feestjes, maar in de waarde die je beleeft met je buren, je familie, je vrienden of een collega. Meelopen met de massa is vaak wel wenselijk voor je beoordeling door de gemeenschap, maar belemmert je eigen persoonlijkheid en je leven.

In een werkoverleg werd ik door mensen van een afdeling al de “Jan Peter Balkenende” genoemd, omdat ik steeds weer terug kwam op normen en waarden. Ook Wouter Bos staat hier achter, en ik vind dat je eindeloze discussies kunt houden, over wat er allemaal fout gaat, maar na vijftig jaar is dit iets wat nog steeds staat! Dit is de basis die je van huis uit mee krijgt of vanuit de maatschappij. Let daarbij wel op welk deel van de maatschappij.

Abraham, kwam toen wij in Oostenrijk waren met vakantie. Geheel op de wijze zoals ik die gewenst had. Geen aangeklede dijenkletser, of jodelende Oostenrijker. Lekker samen ergens in de bergen, op de door mij gewenste wijze.

Ik verwacht, na deze afsluitende column, een ieder gerustgesteld te hebben en hoop dat een ander het stokje over neemt.

Column 55

Verdraagzaamheid.

Ik wil met deze column niet lijken op de G.B.J. Hilterman van de 21e eeuw.

 Als hij op de radio sprak dacht ik altijd, er is weer iets ernstigs gebeurd. Gelukkig ben ik, van “na de oorlog”, en Youp van “t Hek zei al “en dat wil ik graag zo houden ook”!. Geen mens kan het zijn ontgaan, dat de wereld last heeft van brandend maagzuur! Na de terroristische aanslag in Amerika, heeft iedere burger last van spanning. Als dit maar goed gaat.

Het gevoel van veiligheid, rust en verdraagzaamheid is ineens weggevaagd. Nederland, dat een multicultureel land is, met een ontembare religieuze en culturele verdraagzaamheid wordt even een ander land. Als de “Twin Towers”, zijn wij geveld. Even van ons stuk gebracht. Proberen de krantenkoppen ons een mening op te dringen?

Het is maar net wat je wilt horen. Zijn de Islamitische buren die wekelijks bij u op de koffie komen, ineens niet meer te vertrouwen, of is het “de nuchtere Nederlander”, die voor het eerst op tilt geraakt.

Gelukkig heb in mijn afdeling een multiculturele samenstelling, waarin Marokko, Turkije, Indonesië, Afghanistan, en in het verleden Suriname vertegenwoordigt waren/zijn. Dus hoe reageren die? Weinig tot niets over deze aanslag. Er wordt over gesproken, maar afkeurend en toch wel wat angst. Durven zij niet te praten of is het angst, van, wij lossen dit zelf wel op! Of wat zouden mijn collega’s wel zeggen als ik erover begin?

Waarom zou er nu ineens een ander oordeel zijn over mensen met een andere afkomst of geloof of cultuur?. Twee Marokkaanse vriendinnen van mij, die Islamitisch zijn opgevoed, maar weliswaar niet met een hoofddoek lopen, en beide studeren, zal ik net zo blijven ontvangen als voorheen, net als hen, wat strenger religieuzere ouders. Waarom zouden wij de goede onder de kwade moeten laten lijden? Maakt een extreme enkeling de dienst uit?.

Sorry, lezer, maar laat mij één keer het genoegen smaken, G.B.J.Hilterman in jullie geheugen terug te roepen. Het was niet mijn bedoeling. Als humanist probeer ik je te vragen, vooral de verdraagzaamheid en tolerantie te behouden, die bij ons land past. Van mij krijgt iedereen die verdraagzaam is en respect heeft voor zijn medemens de ruimte. Geef elkaar die ruimte!

Ga gewoon verder zoals voorheen. Het zijn alleen alle extreme mensen / richtingen die ons uit ons evenwicht proberen te brengen. Dus vooral bij SWZ, maar ook voor jezelf privé, praat met je collega’s, vrienden en familie hierover. Wat en wie is normaal en wat is extreem. Wat waren ook alweer onze normen en waarden, die we met elkaar afgesproken hebben.

Als die zijn zoals we afgesproken hebben en iedereen houdt zich hieraan, dan denk ik dat er weer een veilig gevoel heerst en dat we allemaal door één deur kunnen blijven gaan.

Column 54    2002

Hoofddoekjes en slaapmutsen.

Waar ga je met deze vergelijking nu weer naar toe. Ik stelde mijzelf de vraag hoe de allochtone samenstelling zich verhoud tot de autochtone samenstelling. Kort gezegd, hoeveel “buitenlanders” hebben wij ten opzichte van “Nederlanders”.

In een toespraak van onze algemeen directeur, onlangs, ving ik op dat dit 8% is. Dit is meer dan je zo zou denken. De allochtone SWZ ers vallen schijnbaar niet zo op. Dus naar mijn idee een compliment voor deze groep medewerkers. Ik was een van de eerste, toen nog werkleiders, die het gezond vond om een gemelleerde afdeling te hebben. Het is goed voor ieders opvoeding om met meerdere culturen en gebruiken om te gaan en te leren samenwerken. Je wat te verdiepen in iemand anders afkomst.

Buiten de Nederlanders waren er toen een Surinamer, Marokkaan, Indonesiër en Turkse medewerker. Dit gaf nog wel eens pittige discussies, maar er ontstond begrip voor elkaar. Wat ik bij SWZ niet zie, zijn de hoofddoekjes, zoals de kop doet verwachten. Ik denk dat dit geen vijf jaar meer duurt, want ook zij moeten binnen de SWZ kunnen werken.

Ik hoorde laatst een discussie over iemands moeder die een slaapmuts droeg. Ik dacht gelijk aan de link naar een hoofddoekje en tevens aan de hoedjes die de geloofsgemeenschap (Gereformeerde Gemeente)  tegenover mijn woonhuis draagt. Dit vinden we ook niet gek. Vanuit een geloof of overtuiging, iets op je hoofd dragen.

Toen mijn neef een paar jaar geleden vakantiewerk bij SWZ deed liep hij, net als vele jongeren met een pet achterstevoren op zijn hoofd. Trend heette dat, een bepaald “geloof ”, in een cultureel moment.    De slaapmuts was in Nederland in de vorige eeuw ook een gebruik, bij een bepaalde groep van de bevolking.

Nu veroordelen we nog al eens, vrouwen met hoofddoekjes en er zijn al scholen die hoofddoekjes verbieden. Wat als er morgen iemand instroomt met een hoofddoekje? Is SWZ daar klaar voor. Ik denk het wel, maar hoe reageer jij op de werkvloer! Komen er gelijk opmerkingen, die ongewenst kunnen zijn, of reageer je positief, en ga je met haar een gesprek aan om te leren waarom zij dat hoofddoekje draagt.

Ik wil je vast op weg helpen, want zij draagt die hoofddoek vanuit haar overtuiging. Net zoals jij s’zondags met een hoedje kan lopen, of jij met je petje achterste voren. De slaapmuts was uit praktische overweging, omdat anders het haar door de war ging.

De discriminerende opmerking als blanke, zwarte, muts, buitenlander, of enig land van herkomst, horen we dus niet meer. Ga eens praten met je collega en hoor eens wat de achtergrond van hem of haar is.

Column 53

G.V.T.’s, waar is de kwali-tijd?

Ik heb al bijna 25 jaar te maken met medewerkers die wonen in Gezins Vervangende Tehuizen, (G.V.T ‘s). Een tehuis doet zijn best gezinsvervangend te zijn maar ik denk dat het heel moeilijk is dit te realiseren. In mijn begintijd hadden we het “zorgmodel” van deze tehuizen en ook de sociale werkvoorziening, kortom, de hele maatschappij. Het kon niet op, en een goede en serieuze zorg voor “onze” mensen, was normaal. Er werd veel georganiseerd en geregeld. Er was regelmatig contact met de leiding van deze tehuizen en je merkte dat onze medewerkers in goede handen waren.

Als ik een cijfer moest geven aan de leiding, in deze periode, dan lag de score tussen de 8 en de 9 voor de gehele leiding. Deze mensen waren echt betrokken bij de mensen en deden dit uit een bepaalde overtuiging, of deze nu christelijk was, antroposofisch of humanistisch, of gewoon recht uit het hart.

In de jaren, vanaf eind tachtiger jaren, kwam hier een kentering in. De idee was dat deze bewoners meer zelfstandig moesten worden, meer verantwoording, meer vrijheid. Een aantal vormen werden “begeleid wonen” genoemd en werd later socio woningen genoemd, gewoon in een woonwijk

Dit werd de ondergang van de zorg voor onze mensen. Diegene die dit aan kunnen, hebben geen problemen, maar de echt zwakkere, die leiding nodig hebben, leggen het loodje. Misschien een hard oordeel, van uw columnist, maar mijn ervaring, en ik ben niet de enige.

Besturen van deze G.V.T.’s, maar ook de zorgverzekeraars moeten zich nu opnieuw achter hun oren krabben, om te herbezien (evalueren) of deze koers wel de juiste geweest is, en of de bewoners er wel zo gelukkig mee zijn. Helaas is dit naar mijn mening een geldkwestie en helaas in deze enorm goede economische tijd , mogelijk.

Als ik zie dat er geen leiding op werktijden van de mensen beschikbaar is en alleen een dienstdoend hoofd na veel bellen de telefoon aanneemt, en dan nog niets weet van de betreffende bewoner, dan zakt mijn broek daar van af! Als een medewerker niet om half negen op het werk is ga ik bellen. Als dan blijkt dat de leiding niet eens weet of betreffende persoon naar zijn werk is, dan word ik kwaad. Dan volgen de excuses en gaat men op zoek!

Is dit de nieuwe zorg van de één en twintigste eeuw?. Is dit niet de gedachte van de sterkste zal overleven. Als ik op dit moment weer een cijfer moest geven dan ligt dit tussen de drie en een enkele, magere zes punten.

Ik ben het met u eens, het zorgmodel hoeft niet meer, maar er zijn voor de mensen, die moeten weten wat er thuis, in hun groep, op het werk speelt, hoe het met de gezondheid van hen is, toch meer vereiste.

Er zijn prachtige woonvormen, met schitterende inrichting, alles erop en eraan, maar zonder goede leiding, is dit een leeg geheel. Vraag je door bij de leiding, dan blijkt niet het geld het probleem te zijn, maar er is niet aan juiste leiding te komen. Dus toch een geld (belonings) kwestie?.

Ik hoop, en meerdere met mij, dat er weer besef komt voor de gulden middenweg voor de woonvormen (vroeger G.V.T.’s). Dat er weer leiding aangenomen kan worden die de “drive” hebben voor deze mensen te gaan. Als ik of een collega belt, op de hoogte zijn van wat wij op het werk constateren ook in hun beleving in het huis is terug te zien. Kortom, enige betrokkenheid en zorg moet weer merkbaar worden.

Zij missen al zoveel, al denkt u misschien dat ze het niet missen, dus ik verwacht van de maatschappij (o.a. de bestuurders) de verantwoordelijkheid op juiste zorg, niet overdreven, maar gewoon aandacht, en zorg, weer waar gaan maken. Hun kwaliteit van leven en uw tijd.

Ik blijf hen volgen en hoop over enkele jaren met beter rapportcijfers te kunnen komen.

Column 52  2001

De WSWer een tennisbal?

De nieuwe Wet Sociale Werkvoorziening heeft menig medewerker de laatste maanden nogal in verwarring gebracht.

Wat gaat er met mij gebeuren, kan dit allemaal maar, betreft het mij ook. In de verschillende werk overleggen binnen onze afdeling waar begeleid werken, detachering en doorstroming uitgebreid aan bod kwamen, werden nogal wat vragen gesteld.

Als je het samenvat komt het allemaal op hetzelfde neer, zekerheid, geborgenheid, bescherming, angst voor het onbekende, faalangst, en misschien weer mislukken. Het klinkt misschien wreed, maar ik meen het en begrijp het. Ik kan goed meevoelen om weer te mislukken, maar SWZ en de nWSW heeft tot doel dit te voorkomen en zal alles in het werk stellen om dit te voorkomen.

Hiervoor is de ITB, Individuele Traject Begeleiding in het leven geroepen, de terugkeergarantie, het loopbaanplan. Het moet gek lopen als met deze ingrediënten het toch nog mislukt. Het kan natuurlijk, want al doet SWZ of de wetgever nog zo zijn best om alle risico’s uit te bannen als de werkgever of werknemer niet meewerken, houdt alles op.

Mijn ervaring, na een halfjaar afdelingschef zijn, is dat 80% van de werkgevers en werknemers door onze organisatie goed geïnformeerd en begeleid moeten worden. Men moet duidelijk weten dat het niet een financieel gewin is maar een maatschappelijke taak om mensen die minder goed mee kunnen komen of juist andere capaciteiten hebben in het bedrijfsleven te laten functioneren.

In de vorige eeuw, voordat de WSW bestond, was het normaal dat binnen de gemeenschap gezorgd werd dat mensen die hier nu werken, een “zinnige dagbesteding”, lees baan, kregen bij de plaatselijke bedrijven. Dit was niet in vergelijking hetgeen we nu opgebouwd hebben.

Puur liefdadigheid en dit willen we nu gelukkig niet meer en past niet meer in deze tijd. Gelukkig is het nu wettelijk geregeld en heeft de SW nu een CAO, welke behoorlijk begint te lijken op de reguliere CAO’s. Het kan ook niet zo zijn dat er nog verschillen zouden zijn als we jullie gelijke kansen voorspiegelen.

Ik ben dan ook van mening dat nu de tijd rijp is dat meerdere mensen een kans moeten nemen, en niet wagen, om door of uit te stromen.

Laat je informeren. Wees soms eigenwijs en probeer iets wat je denkt dat je aankunt. Ga met je chef praten, laat je voorlichten over de mogelijkheden, de kansen en de risico’s.

Zorg dat je geen tennisbal wordt die heen en weer over het net wordt geslagen. SWZ en de nWSW hebben tot doel dit niet te laten gebeuren. De wetgever heeft de wet zo bedacht dat er voldoende garanties inzitten om dit te laten gelukken.

Jij, wij en de werkgevers zijn aan slag.

 

 

 Column51    2001

De invalidenfabriek.

Toen ik in 1977, na vijf jaar Philips, bij SWZ begon en dit mijn oma vertelde, zij ze tegen mij, o jongen, ga je nu bij die invalidenfabriek werken ?. In die tijd was er nog een ander beeld over de sociale werkvoorziening als nu.

Maar nu, ik eind 2001 met enkele collega’s en mijn chef een bezoek bracht aan “ de Sluis groep” in Woerden, moest ik na het bezoek weer even terugdenken aan mijn oma. Inderdaad, dit is een invalidenfabriek! Wellicht met alle goede bedoelingen, en de mens heeft werk, maar naar mijn opvattingen te eentonig, en puur omzet gericht.

Een super modern bedrijf met een uitstekend financieel doel, maar ik moet toegeven, dat ik blij was, weer “thuis” te zijn toen ik bij SWZ binnenwandelde.

Als ik zie dat mensen hier de hele dag, jaar in jaar uit hetzelfde werk doen, wat door leiding beaamd wordt, omdat die persoon zo efficiënt mogelijk werkt, dan is dit voor mijn niet de sociale werkvoorziening die ik nastreef.

Mijn beleving was op die 11e november 2001, een schitterend bedrijf, met soms onnozele technische hoogstandjes, zoals een goederentrein vanuit het magazijn naar de afdelingen, terwijl ik zowat bij het uitlopen van de afdeling naar de gang tot de doelgroep werd gereden door een passerende heftruck in de gang.

Waarvoor is die heftruck nog nodig, bij een in mijn ogen niet renderende goederentrein! Nogmaals, geen SW bedrijf in mijn ogen, zeker niet als ik kijk naar de ARBO omstandigheden!

De chefs moesten dit toegeven, want dit kost tijd en dus geld. Ze waren er nu mee bezig, want ze waren zich bewust dat ze erg achter liepen met veiligheid.

Kortom, een prachtig productiebedrijf, maar zonder hart. Een soort Maxima, maar zonder de steun van de Nederlandse bevolking. Voor de mensen niet echt ontwikkelingsgericht werk, bij deze filosofie. Geestdodend en langlopend eentonig werk. Op de vraag of mensen wel eens wisselde van werk, werd geantwoord dat dit productiesnelheid kostte, en dat de leiding dit liever niet deed. Hoezo, is “de Sluisgroep” de nummer één van Nederland? In de brand, uit de brand?

Alleen een showbedrijf, met commercieel gezien, bruto omzetcijfers, de eerste plaats in de SW- top honderd? Met technische hoogstandjes, zoals een parkeerdak op het bedrijf?                Wat ons tevens opviel was dat er weinig sociale contacten waren. Er is weinig tot geen tijd om te communiceren (praten) met elkaar. Ook merk je dat er alleen maar gedacht wordt in productie.

Dit kan mijn inziens niet de doelstelling zijn van de sociale werkvoorziening. Zeker niet na invoering van de nWSW in 1998! Wat is de kans van lerend werken en doorstroming, als je maar één werksoort doet!

Ik hoop dat als ik hier nog een keer terug kom, meer en gelukkiger mensen zal tegen komen en mag constateren dat de directie begrepen heeft dat het doel voor deze mensen iets meer beoogt dan produceren, en een mooi eind resultaat voor de directie neerzet, en mooie artikelen in de (kabel) krant en media!

P.S. Ik kreeg achteraf van mijn Algemeen Directeur op mijn kop dat ik zo over een collega SW bedrijf durfde te schrijven. Hij heeft de directeur van de Sluisgroep, een excuusbrief geschreven voor, als hij dit artikel soms zou lezen. Vanaf die periode ben ik door hem onder “curatele” gesteld en moest alles wat ik schreef door E.P.P.(communicatieburo) en de secretaresse (Juffrouw Jannie) gecontroleerd worden. U, begrijpt wel dat er aan aantal columns niet door de commissie zijn gekomen! Maar nu wel op deze site.

 

Column 50 2001
De bromvlieg.
Even geleden zat ik na het avondeten voor mij uit te staren. De hordeur stond open en het was warm weer. Ineens passeerde in mijn gezichtsveld een grote bromvlieg. Als mijn vrouw ergens een hekel aan heeft is het een dikke bromvlieg!.
Niet alleen het feit van de bromvlieg, als wel het feit dat deze beesten met redelijke snelheid en het bijbehorende lawaai, irriterend, doelloos en eindeloos rond blijven vliegen. Mijn vrouw zei tegen mij: " Had de hordeur toch dicht gedaan!".
Ik volgde de actieve bromvlieg en antwoordde droog, "als zijn benzine op is slaat hij vanzelf af"! Ik hoopte dat hij zijn bromrijbewijs gehaald had, zodat deze forse bromvlieg niet teveel schade aan kon richten.
De bromvlieg vloog richting erker, waar het meeste licht is. Onze erker bestaat uit een groot voorraam en twee kleine dichte schuin weglopende zijramen. In het voorraam zit een openslaand klapraam wat, op dat moment open stond vanwege de warmte.
De bromvlieg begreep het niet helemaal en vloog regelmatig tegen het voorraam wat onder het klapraam zat. Hij dacht, waar licht is, is een uitweg. Maar de natuur en de denkwijze blijken te verschillen. Mag ik daaruit concluderen dat een bromvlieg niet kan denken, of niet kan zien?
Nee, een bromvlieg is een door natuurlijke wetten gedreven dier, wat als hij geen uitweg vindt zich dood vliegt, tegen wanden of ruiten. Meestal ligt er de volgende ochtend een dode bromvlieg in de vensterbank en wij accepteren dat als de gewoonste zaak van de wereld. Als wij hem al niet voortijdig doodgemept hebben!
De bromvlieg blijkt, als wij hem in leven willen houden, hulp nodig te hebben.
Ook dit blijkt niet mee te vallen, daar de gemiddelde bromvlieg behoorlijk eigenwijs blijkt te zijn. Om niet die voortijdige conclusie te trekken, om dus elke bromvlieg maar dood te meppen, bleef ik de bromvlieg volgen.
Zat er enig patroon in zijn/haar zoeken naar een uitweg door het klapraam? Was er een opbouwende strategie te zien in de vluchten naar het klapraam!
Ja, het basisprincipe was vliegen naar een lichte plek, waar ook nog een luchtstroom plaatsvond. Alleen de idee dat een klapraam aan de zijkanten en onderkant open is heeft een bromvlieg niet door. De bromvlieg komt meestal door een grote opening binnen en gaan zonder hulp niet door een kleine ruimte weg. Hierbij is hulp in de uitstroom nodig! Hij blijft dus tegen het schuin openstaande klapraam vliegen en komt er niet uit.
Hier begin ik wat te herkennen aan de nieuwe instroom bij SWZ. Niet dat ik hen gelijk begin te vergelijken met bromvliegen, maar er is een bepaald patroon vergelijkbaar. De mens is, in tegenstelling tot de bromvlieg, wel iets te leren, en wij noemen dit coachend leidinggeven en tegenwoordig, werkend leren.
Maar er zijn ook natuurlijke gedragspatronen waarneembaar. Soms heeft de mens sturing en hulp nodig en dan blijkt dat men de weg leert vinden.Ik dacht hierbij aan de bromvlieg. Met mijn hand coachte ik hem voorzichtig richting open zijkant van het klapraam. Na twee pogingen had hij door dat dat de uitweg was en had zijn levensweg gevonden.
In plaats van mij te ergeren aan deze dikke bromvlieg, had ik door, door wat tijd te nemen voor zijn gedrag hem een nieuwe kans gegeven!
Of het zinvol was zal de toekomst leren, maar elke door/uitstromer krijgt een kans, mits wij hen helpen

Column 49
Ding-flof-bibs.
De meeste mensen zijn inmiddels al weer terug van vakantie en velen hebben in het buitenland geld gepind of vooraf, geld gewisseld. Er zullen ook mensen bedacht hebben, zeker diegene die zich wat in de komende Euro verdiept hebben, dat volgend jaar wij in veel landen met de Euro gaan betalen. Een gek idee, niet meer de charme van omrekenen en diverse portemonnaies met buitenlands geld.
Wat is nou, Ding-flof-bibs ? Dit is een "ezelsbruggetje", geheugensteun aan de beginletters van de landen die in 2002 meedoen met de Euro. Voor het gemak noem ik ze nog even, Duitsland,Ierland,Nederland,Griekenland,Finland,Luxemburg,Oostenrijk,Frankrijk,België,Italië,Portugal en Spanje.
Voor velen van ons zal dit best nog wel problemen gaan geven. Ik heb al gevraagd, al is het niet onze taak als SWZ, toch wat extra informatie en hulp te geven aan onze medewerkers.
Bij het Esweetje vind je een Eurobijlage, die door onze Eurocommissie is meegestuurd. Over onze Eurocommissie heb je in het vorige nummer al wat over kunnen lezen in het MT aktueel gedeelte. In dit en de volgende Esweetjes, zul je informatie vinden van deze commissie, over de Euro.
Waarom maken wij dit nu al kenbaar bij jullie! Het zou erg vervelend zijn als je financieel het schip in ging door een verkeerde betaling. Nog maar vier maanden en de Euro is het betaalmiddel. Daarnaast is de omrekenfactor zodanig dat alles wat je koopt volgend jaar erg goedkoop lijkt.
Echter je loon wordt ook in Euro's betaald, en ook dit lijkt veel minder als voorheen. Kijk nu alvast goed naar de bedragen en vraag gerust aan je chef hoe het nu zit, als je het niet begrijpt. Schaam je niet want ruim de helft van Nederland zal er best moeite mee hebben.
En zorgen dat je Nederlands geld en buitenlands (papier) geld voor 1 juli 2002 ingewisseld hebt voor Euro's, anders is het niets meer waard. Dus heb je nog ergens een oude sok met geld, omkeren en naar de bank ermee, of er nu nog iets voor kopen.
Het lijkt mij wel gek om misschien volgend jaar naar Duitsland, Spanje of Oostenrijk te gaan en niet meer te hoeven wisselen. Gewoon betalen in Euro's, niet meer even op een zakrekenmachine omrekenen of iets in het land waar je bent duurder is dan bij ons.
De Eurocommissie onder leiding van Jo Fidder, is vanaf juni jullie al op de hoogte aan het houden van de ontwikkelingen en de overgang op de Euro. Ook SWZ is hier allang druk mee. Alle prijzen, facturen en het automatiseringssysteem moeten aangepast zijn.
We zijn als organisatie nog aan het bekijken of we voor een groep mensen een speciale Euro rekencursus kunnen geven. Maar de Euro kan ook in een werkoverleg een agenda punt zijn.
Ik denk dat je in de eerste plaats bij ouders of broers of zusters te rade moet gaan. Daarnaast zijn wij, de afdelingschefs zeker bereid je te helpen met je vragen.
Via het ministerie worden er divers folders uitgegeven waarin duidelijk uitleg gegeven wordt over de omrekenfactor van Gulden naar Euro of andersom. Een folder en een omrekenfolder sluiten wij bij dit Esweetje bij. Tenslotte nog een kleine kennispuzzel over de Euro, elders in dit blad en test hoe ver jezelf al bent!

column 48 2000
Ik geloof dat ik ziek word!
Maandagochtend, kwart over acht. Tring...tring..., de telefoon gaat. Goedemorgen, met Herman, hallo Jan, wat is er aan de hand? Nou ik las zaterdag de krant en daar stond in dat er een griepepidemie op komst is en vannacht werd ik ineens niet lekker dus ik heb waarschijnlijk de griep te pakken. Je kent het wel, rillerig, zweten, snotteren, enzo.
Heb je koorts, vraag ik belangstellend ?. Ja, 38.4 graden en last van mijn keel. Nou ken ik Jan al heel wat jaren en weet dat hij gevoelig is voor berichten die enigszins een ziekte aankondigen. Jan, ik spreek met je af dat je mij woensdag belt en laat horen hoe het gaat.
Beterschap gewenst en ik zal je ziekmelden.
Per 1 maart 2001 hebben wij bij SWZ een nieuw ziekteverzuimbeleid en dus komt niet overmorgen het zo bekende formulier, bij Jan door de brievenbus.
Nee, hij wordt gebeld door een doktersassistente, welke in dienst is van onze Arbo-dienst. Zij gaat hem vragen wat eraan scheelt, wat hij precies heeft, en of hij de dokter geraadpleegd heeft en of hij medicijnen voorgeschreven heeft gekregen of misschien doorverwezen is.
Als Jan wijs is gaat hij deze tekst niet naast de telefoon leggen, want het is een echte doktersassistente die haar pappenheimers kent.
Jan, wordt gebeld door de doktersassistente, de volgende dag, en blijkt na het gesprek al een stuk beter dan de dag van zijn ziekmelding. De koorts is behoorlijk gezakt en hij denkt overmorgen alweer te kunnen beginnen. Het valt gelukkig mee. Wat vroeger ruim een week zou duren bij Jan, is nu na vier dagen over, dus Jan komt vrijdag weer werken.
Ziek worden, daar vraag je niet om. Ziek is ziek, daar hoor je niemand over, maar zielig doen wel. Je hebt als werknemer je eigen verantwoording aan de werkgever. Weet je wat het betekent als jij op bovenstaande manier ziek bent? Je collega's doen het werk zonder jou, wat inhoud dat zij dus jouw werk erbij doen.
Er melden zich ook mensen ziek, die het niet eens zijn met een collega , werk, of werkwijze op een afdeling, onderlinge spanningen. Ziekmelden is dan niet de oplossing, dat is weglopen voor het probleem. Heb je al wel eens geprobeerd er met je chef of de bedrijfsverpleegkundige over te praten? Of als het nodig is met je vertrouwenspersoon?
Ziek zijn kost geld, niet alleen mijn geld, maar ons en dus jouw geld. Veel geld, SWZ moet je salaris door betalen, er moet veel administratie verricht worden, er moet een Arbo-unie ingehuurd worden. Op afdelingen moet meer georganiseerd worden, en niet te vergeten jouw collega's hebben er extra werk bij.
Word je echt ziek, dan is SWZ er voor jouw, we zullen je goed begeleiden, reintergreren, en zorgen dat je zo snel mogelijk weer aan de slag kunt. Eventueel, tijdelijk op een andere, aangepaste werkplek.
Wij verwachten dat deze opgefriste aanpak het ziekteverzuim zal verminderen en zo het hele ziekteverzuim te kunnen verlagen.
SWZ zal er alles aan doen om de werkomstandigheden zo optimaal mogelijk te laten zijn. Reageer als dit niet zo is, eerst bij je chef, daarna in het werkoverleg en tenslotte bij de OR als je je verhaal niet kwijt kunt.
Meld je niet onnodig ziek, want dan word ik ziek van jouw mentaliteit, en dat is niet nodig!

column 47 2000
De nieuwe kerstboom van SWZ.
Wat wordt dit nu weer voor een verhaal?. We hebben toch al jaren dezelfde kerstboom in de kantine. Ja, helemaal juist, maar daar 2000 de afronding en invulling was van de derde fase van de organisatiewijziging, heb ik dit de nieuwe kerstboom van SWZ genoemd.
Het opzetten van de kerstboom begint bij de piek. Vorige jaren een zilveren, en al een aantal jaren aan de top, dit jaar een gouden piek. Dan gaan de lampjes erin, en gelukkig ze doen het nog. Overal schijnt het licht, bijna even sterk.
Dan beginnen we bij de eerste laag ballen. Ook hier zien we een aantal nieuwe ballen. In verschillende delen van ons land werden deze ballen ingekocht, een "Haagse" bal, een Almelose bal, een tenslotte, Amsterdamse bal. Onze financiële bal is aan gebleven en past prima bij de andere ballen. Mede door het rekenwerk van deze controllerbal, zijn deze aankopen tot stand gekomen, en verantwoord.
Hieronder komt een gewichtig probleem, er is een nieuwe bal gekocht van een behoorlijk volume. Gelukkig kent iedere kerstboom wel een "kale" plek dus deze bal maakt deze boom tot een complete prima kerstboom, hij past er uitstekend in. Daarnaast een gegroeide bal, een bal waar veel geluid uitkomt. Geen nieuw snufje uit Taiwan, maar gewoon een degelijke bal uit Veenendaal.
De kerstman die vlak onder hem hangt, heeft niet voor niets oordopjes bij de metaalafdeling gehaald, zeker als deze Veenendaler, s'morgensvroeg, bij de koffie voor achtuur, al op vol volume is. Er is nog één belangrijke bal aangekocht. Er is een nieuwe BTA-bal en daar gaan we elders in dit blad meer over lezen!
Helaas zien we in het geheel ook een paar kleurloze ballen, ze zijn meegenomen in deze boom, maar de tijd zal leren of ze er volgend jaar weer in hangen. De bal ligt voor hen voor het inkoppen.
Dan de breedste en onderste laag. De laag waar het verdient moet worden. Veel verscheidenheid aan ballen, maar een prachtig geheel om te zien, en het past goed bij elkaar. Dit worden ook wel de techno of uitvoerballen genoemd. Ieder heeft zijn eigen vakkennis waarmee de komende jaren de kerstboom weer zal moeten schitteren.
De groen zorgt voor de goede bemesting waardoor de boom goed groeit, de schoonmaak zorgt dat de vallende naalden weer opgeruimd worden, detacheringen gaan lobbyen om de ballen door te laten schuiven zodat nieuwe ballen weer een plaats in de boom krijgen.
De electro zorgt dat de lampjes vervangen worden die kapot zijn, de kleine metaalafdeling levert een ijzersterke kerstboomvoet, de hout heeft wat kleine houten kerstversierselen gemaakt, verpakken zorgde voor mooi verpakte pakjes onder de boom, de grafische afdeling verzorgde de teksten voor de kerstdienst en naast het bedrijfsbureau die uitrekende of het wel voor deze prijs kon is er onze afdeling verkoop die het uiteindelijk aan SWZ verkocht. FEZ verstuurde de rekening en P&O is verantwoordelijk voor de rust en ontwikkeling van de ballen. De vogeltjes in de boom moeten tenslotte verantwoord, uitvliegen!
Gelukkig voor ons is de boom via ons magazijn, met een bestelbon, binnen gekomen, want anders waren de rapen gaar geweest. Ons kantinepersoneel heeft tussen de koffiepauzes door deze prachtige boom neergezet en de TD bewaakt de verantwoorde electrische aansluitingen. De boom staat voor het eerst dit jaar geheel rookvrij, en niet meer op de tocht, iets wat door enkele, nog rokende ballen, niet in dank afgenomen werd.
Vanaf oktober is door de directie elke week wat IPV mest bij de boom gedaan die de eigenschap heeft ook de versiering (ballen) te voeden en te laten groeien. Dit groeiproces loopt door tot eind maart en dan moet de gehele boom er nog frisser en sterker bijstaan. Dit om de komende jaren strenge (politieke) winters te kunnen trotseren. Voor de meeste ballen is er een groeitraject van twee jaar uitgezet, maar het blijft afwachten wat de toekomst van SW Nederland wordt.
Ik denk dat we met deze boom, die tenslotte opgesierd werd met kleurrijke guirlandes, een sterke frisse en leuke afwisselende boom hebben opgetuigd welke er meerdere jaren tegen kan. Natuurlijk gaan we volgend jaar kijken wat er weer te koop is en of we weer moeten vernieuwen. De boom moet groen blijven, groeien en vernieuwend zijn in zijn uitstraling.
Prettige kerstdagen en een gezond, gelukkig, ontwikkelingsgericht, professioneel, initiatiefrijk en samenwerkingsgericht 2001.

Column 46. 2000
Mistig weer.
Tijdens één van onze vakanties kwam ik iemand tegen die sprekend leek op iemand die bij ons had gewerkt. Nou is mijn hobby toevallig op een terras zitten en mensen kijken en daarbij een levensstijl neerzetten. In hotels of pensions waar wij waren heb ik de plank nog wel eens misgeslagen.
Je bent snel geneigd een bepaald vooroordeel te hebben. Zo ook Frits, die ik zag in een van de laatste vakanties, sávonds, na het diner ging hij nog even sigaretten trekken in zo'n automaat in de hal en kwam dan wat wankel terug lopen.
Hij groette ons uit beleefdheid en ging bij zijn vrouw zitten die meer haar boven op haar hoofd had zitten, dan aan de zijkanten. Ze spraken weinig met elkaar, maar waren samen. Wat ze samen hadden, had ik na tien dagen nog niet door. De periode dat ik ze zag dacht ik, het enige wat ze samen hebben is halve liters bier!
Dat deed me terugdenken aan Lukas, een oud medewerker. Hij was weliswaar op tijd op zijn werk, maar kwam altijd wat afwezig binnen en dat bleef eigenlijk de gehele dag zo. Na een tijdje knoopte ik toch eens een praatje aan met hem om te weten te komen waarom hij bij mij zo afwezig over kwam. Oh, zo ben ik altijd al! Ik doe mijn werk toch goed, ik ben altijd op tijd en nooit ziek!
Hier kon ik niets op zeggen, Lukas had helemaal gelijk en dat gaf ik hem ook. Misschien hoort dit gewoon bij jou! Wat zeur ik nou. Toch nog eens even doorvragen over zijn privé leven, dat kon, daar onze band prima was. Eigenlijk wilde hij niets kwijt, het ging allemaal goed, en zelfs nu na de dood van zijn moeder, hij alleen woonde.
Zijn zus zorgde voor eten en de boodschappen en s'avonds keek hij t.v. of ging naar de kroeg op de hoek, waar vrienden zaten. Al doorpratend gaf Lukas toe, dat de t.v. hem eigenlijk niet zo boeide. Alle ellende in het journaal en actualiteiten. Stomme reclames en kwissen, die hij toch niet begreep. Nee, bij zijn vrienden in de kroeg was het gezellig, daar kon je praten, die luisterden naar je.
Wat je overdag deed enzo, en wat je verdiende. Hij kon van zijn salaris rustig een rondje geven. Dat was gezellig s'avonds en als de barkeeper het zij ging hij naar huis, net alsof zijn moeder zij:" Lukas, het is bedtijd, en je moet morgen weer vroeg op hoor!".
Maar, vroeg ik aan Lukas, ging jij dan erg laat naar huis?. Nou, de tijd weet ik niet meer precies, maar het was altijd wel donker. En thuis kon je ook niet meer zien hoe laat het was? Nou, ik ging dan nog even zitten, nadat ik de tafel had gedekt, met nog één biertje. Geen t.v. meer hoor! Dan ging ik naar mijn bed en zette mijn digitale wekker en dacht de laatste tijd toen ik de tijd controleerde, wat is het mistig weer!
Lukas en ik zijn er met behulp van deskundige hulp in samenspraak met zijn zuster wel uit gekomen. Het heeft wel even geduurt om zijn saaie leven een andere invulling te geven. Lukas kreeg andere vrienden, ineens meer geld om aan andere dingen te besteden. Ik zag hem op het werk ook langzamer actiever worden, minder wazig kijken en met zijn collega's ook meer gesprekken voeren.
Wat mij betreft en Lukas moest dat ook toegeven, was het geen mistig weer meer, de zon kwam zelfs regelmatig door!

Column 45 2000
De vlieger.
Wie herkent dit nog, vliegeren met je vader. Bij voorkeur aan het strand, waar vaak lekker veel wind staat. Eerst leren hoe je een vlieger in elkaar zet en hoe het touw opgerold moet worden.
En, leren als kind, hoe je een vlieger in de lucht krijgt en wanneer je het touw moet laten vieren, en wat te doen als je vlieger duikt en wanneer je moet aantrekken/strak houden als je je vlieger wilt laten klimmen. Vliegeren kun je niet zomaar, dat moet je leren. Of van je vader of iemand die weet waar je op moet letten. Een soort leermeester, jobcoach.
Het was vaak al een ramp om de vlieger in elkaar te zetten. Hierbij werd al vaak menige verwensing richting de ander geuit. Als de vlieger dan eenmaal in elkaar gezet was, dan ontstond een langdurige discussie uit welke hoek de wind kwam.
Hier hielp de uitspraak, hoe de wind waait, zo waait mijn jasje in het geheel niet. Of was er een andere uitleg aan mogelijk? Maar ik draag nooit een jasje, dus dan maar een natte vinger in de lucht!
De leden van het MT ( Management Team) en de directie, dragen wel een jasje! Het vliegeren wil ik graag vergelijken met ons MT en de directie!. Maar mijn beleving (ervaring) van het MT en de directie , is dat het touw niet genoeg wordt geviert maar te veel wordt aangetrokken.
Als je de vlieger laat vieren, dan geef je de chef of medewerker, kans om zijn/haar inbreng te tonen. Er ontstaan initiatieven, creativiteit, men kan meer en vooral plezier in het werk. Geef vertrouwen!
Houd je de lijn strak, dan is het alleen jouw inbreng, jouw mening, die zaligmakend is. De vlieger kan blijven stijgen , maar kan ook ineens duiken om nooit meer op te stijgen.
Ik proef dit de laatste tijd, en dat is niet goed, zeker niet nu SWZ de intentie uitgesproken heeft een leer-werkbedrijf te worden. De lijn uitzetten is nodig, maar die lijn moet kunnen vieren en wanneer nodig, aangetrokken worden.
Al ben je het niet eens met een andere, vierende mening, trek het touw weer iets aan en er komt iets goeds uit. Bespreek dit, en leg dit uit. Begin desnoods opnieuw te vliegeren. Vliegeren is een samenspel. Samenwerken met een stomme vlieger, de natuur, en jouw vermogen om hier iets van te maken. Dit is wat we de laatste jaren geleerd hebben in diverse trainingen.
Jouw creativiteit , jouw soort vlieger, het weergetijde, jouw plaats. Wat is bij vliegeren nu belangrijk? Namelijk, hoe lang de vlieger aan de hemel staat en hoe hoog!. Schaam je niet als hij duikt en je opnieuw moet beginnen, leren met vallen en opstaan!
Staat jouw vlieger te hoog in de lucht of bezwijkt je vliegertouw aan "vliegertouwmoeheid", dan maakt je vlieger een duikvlucht en stort in zee. Het is namelijk aflandige wind! Einde verhaal, maar wel weer tijd voor een frisse wind en een nieuwe vlieger. Pas op dat er niet te veel en te vaak een nieuwe vlieger (vliegers) gekocht moeten worden.
Hier worden de vliegeraars moe van en het ontneemt hen de lust te gaan vliegeren, zij geloven het wel, of er niet meer in! Vliegeren is vergelijkbaar met werken of werken en leren bij SWZ. Wij leren je niet, hoe goed te vliegeren, maar wel veel andere dingen. Zoals je touw te laten vieren, dus buiten SWZ gaan werken. Of iets anders binnen SWZ gaan doen, als je touw niet lang genoeg blijkt, of nog niet sterk genoeg is!.
Wees pas trots als je samen kunt zeggen, wat hebben we lekker gevliegerd, wat stond die hoog en hij is niet één keer gedoken!

Column 44. 2000
Plezierig onweer.
Is dit nu een tekst voor een column om het 12,5 jarig bestaan mee te vieren!. Ja, zeg ik volmondig. Peter van Wieringen en ik volgen de opleiding, personeels en bedrijfsbladen, aan de Hoge School van Utrecht, en daar leren wij veel.
Niets over onweer of weersvoorspellingen maar we leren wel, dat een personeelsblad de communicatie op gang moet brengen tussen alle lagen van werknemers. Ik heb de vrijheid genomen dit onweer te noemen. Want wat blijkt uit onze opleiding?
Personeels en bedrijfsbladen zijn altijd heel lief. Alleen positief nieuws, leuke dingen, aardig blijven voor elkaar. Want de baas wil dit meestal zo.
Helaas komen wij bij medecursisten van grote multinationals, personeels en bedrijfsbladen tegen, die alleen maar zo geschreven mogen worden, omdat de baas dit wil. Gelukkig is dat bij SWZ niet zo, of schrijven we toch onbewust te lief, omwille van de baas!
Uit onze enquete welke wij gehouden hebben onder onze lezers, bleek dat ook het Esweetje beter kan. Meer humor, meer diepgang, kritischer, voor en van iedereen wat. Ik ben bij het maken van dit nummer met vakantie en de eindverantwoording ligt nu bij Peter van Wieringen. Toch heb ik geprobeerd , zoveel mogelijk met hem samen dit nummer, voor te bereiden, zeker dit jubileumnummer!
Even terug naar 1988. Bert Hoeve, was een van de pioniers, welke de eerste Esweetjes gemaakt heeft. Dit naar aanleiding van een projectgroep, welke tot doel had de communicatie te bevorderen onder het personeel. Nu twaalf en een half jaar verder zijn we hier nog mee bezig en regelmatig moeten wij constateren dat de communicatie nog niet echt opschiet. Ik mocht Jeroen Verheijen opvolgen in de redactie en ik herinner mij nog dat hij de uitspraak deed dat ik de komende 100 nummers wel een goede opvolger voor hem zou zijn. Met andere woorden, zo'n 16jaar Esweetje. Dit ga ik niet volmaken, alhoewel?
Wel kunnen we constateren dat het blad er na twaalf en een halfjaar, professioneel uitziet en dat de berichtgeving wat breder is geworden. Maar om nou van onweer te spreken, nee niet echt. Het is meestal gematigd positief nieuws, kortom de barometer staat altijd net door het midden. Het nieuws neigt meestal naar, vrij zonnig . De redactie gaat zijn best doen om de wisselwerking opgang te brengen tussen alle lezers en lezeressen. Dus toch een beetje onweer, maar daar moeten jullie wel zelf voor zorgen!
De lezer weet dat het na een goed onweer weer lekker fris is en de lucht opklaart. Waarom zijn we na twaalf en een halfjaar nog niet zover om als volwassen organisatie zo af en toe een onweersbui te kunnen weerstaan.
Waarom moet de redactie zoveel moeite doen om wat te horen van jullie. Er is wel kritiek op de organisatie, maar waarom niet via de legale wegen, zoals ons blad het Esweetje. Ik denk dat onze lezers denken dat wij een gezapige organisatie zijn, waar alleen maar alles gezellig en goed is, waar alleen maar gezorgd wordt voor de mensen en waar weinig tot niets spectaculairs gebeurt.
Het tegendeel is waar. De SWZ is constant in beweging, nu weer de nWSW. Wat weten jullie ervan? Wat gebeurt er? Wie vertelt zijn/haar ervaringen? Wat beleefd een WIW-er? Wat beleefd een uit of doorstromer? Hoe vergaat het een gedetacheerde medewerker/ster? Wat ervaart de directie?
Ik wacht met smart op een plezierige onweersbui van jullie!

Column 43 2000
Van tutter tot tutter.
Na negen jaar productiemanager geweest te zijn van de productgroep Techniek ga ik binnenkort weer terug naar de functie afdelingschef Techniek. Dit betekent de afdelingen electro/montage en projecten. Dit na goed overleg met de directie en een uitvloeisel van de derde fase van onze organisatiewijziging.
Waar krijg je dan direct mee te maken?. Met de directe leiding over de mensen die bij ons werken. Wat daar bij hoort is een probleem wat ik, inmiddels al 23 jaar herken, en waar we nu eindelijk eens vanaf moeten. Toen ik begon bij de SWZ hadden we zoveel "bellen"(tijdsignalen) dat je gewoon niet meer wist waar welke bel voor was.
Bij mijn vorige werkgever (Philips) had ik, een in mijn ogen oude baas en die had zoals ik het nu inzie de enige juiste omschrijving van werktijd. Hij zei altijd met een nasale stem " we werken hier van tutter tot tutter". En daar kon je het mee doen.
En die oude baas had gelijk. Als je in dienst komt verhuur je je, in ons geval, van 08.00 uur tot 16.30 uur. Dus om acht uur aan het werk zijn en om half vijf stoppen met werken.
Wat blijkt nu het geval te zijn, lang niet iedereen is om achtuur aan het werk maar zo goed als iedereen staat om half vijf bepakt en bezakt bij de deur, of staat al met de fiets aan de hand in de startblokken.
Om kwart over vier is het voor de meeste mensen wel gebeurt, opruimen, handen wassen en de jas vast pakken. Je kan hier als chef één keer wat van zeggen of honderd keer, als het niet uit jezelf komt gebeurt het niet. Hebben jullie wel eens nagedacht hoe dit werkt? Als jezelf iemand inhuurt om iets te repareren voor je, bijvoorbeeld in een garage waar "geklokt" wordt.
Jouw kaart gaat erom achtuur in en de monteur gaat eerst op zijn gemak een shaggie draaien, neemt een kop koffie en begint na een kwartier eens aan jouw auto te sleutelen. Hoe zou jij reageren? De tijd, dus geld, gaat gewoon door. Bij SWZ is dat precies hetzelfde. SWZ betaald elke minuut tussen acht uur en half vijf voor jou door.
Dus is het begrijpelijk dat net zoals jij dat verlangt ook SWZ verlangt dat de werktijd nagekomen wordt. Dit is gewoon een eerlijk spel. Er zullen altijd mensen zijn en blijven die er een spel van maken om de kantjes ervan af te lopen. Trek je niet op aan deze "gangmakers". Wees jezelf, en doe volwassen.
Het is helemaal niet flink of stoer om één minuut te laat te komen, of vast twee minuten eerder naar de kantine te gaan. Ik vind het flink als je op tijd begint en je aan je afspraken houd.
Eigenlijk zou er helemaal geen tijdsignaal nodig hoeven zijn. Waarom ik dit zeg is dat als er koffie of theepauze is er nooit een tijdsignaal gaat. Het is opvallend dat nog nooit iemand deze pauze vergeten is of te laat komt om koffie of thee te drinken, sterker nog, de pauzetijd wordt ook overschreden.
Nou, genoeg gezeurd over werktijden en pauzetijden. Ik verwacht dat ik of een collega het hier niet meer over hoeven te hebben. Laten we afspreken dat het belsignaal van achtuur en half vijf blijven gaan als geheugensteun.
We spreken vanaf nu af dat we werken, "van tutter tot tutter".

Column 42 dec 1999
Omaatje.
Ik val maar met de deur in huis,Oma is dood. Hij noemde haar omaatje, want ze was maar een meter zestig groot. Toen een paar maanden geleden de oma van een vriend van mij overleed merkte ik dat zijn omaatje veel voor hem betekent had in zijn leven.
Onze omaatjes zijn begin 20e eeuw geboren en hebben niet alleen twee wereld oorlogen meegemaakt maar tevens een enorme technologische ontwikkeling. Elektriciteit,radio, t.v., auto, telefoon,bromfiets, elektrische apparaten, computers! Omaatje mist net de eeuwwisseling.
De oma van mijn vriend woonde nog op zichzelf. Fietste tot haar zesentachtigste jaar nog op haar omaatjes fiets over de Slotlaan. Ze had altijd hard gewerkt, was nooit ziek geweest en stond voor iedereen klaar. Over alle actualiteiten kon ze meepraten.
Na de val van haar fiets en een operatie is het achteruit gegaan met haar. Ze werd "klein van geest" en vergat dingen. Ze was regelmatig alles kwijt. Herkende niet iedereen meer, wat niet alleen haar maar ook haar familie pijn deed. Omaatje moest uiteindelijk naar een verzorgingshuis.
Omaatje wist af en toe wat er met haar gebeurde en dat ze het niet meer precies wist. Ze had dan veel verdriet, terwijl ze haar hele leven opgewekt was geweest. Mijn vriend had haar geholpen de kerstboom op te zetten in har nieuwe kamer in het verzorgingshuis.
Ze was o zo trots op haar kleinzoon. Net voor de kerst stond de boom. Hij draaide één van haar favoriete kerstnummers, "stille nacht, heilige nacht". Hij zag een glimlach op haar gezicht van herinnering. Kort daarna overleed ze!
Terwijl mijn vriend tijdens de rouwdienst de tekst voorlas welke in één A4 tje bijna negentig jaar beschreef ziet hij in zijn ooghoek haar kist van net een meter zestig lang. Met trilling in zijn stem krijgt hij de eerste zinnen voorgelezen, daarna gaat het ineens vanzelf.
Na afloop van de dienst kwamen verschillende familieleden naar hem toe om hem een compliment te maken over zijn toespraak. Hij had tijdens zijn toespraak, toen hij vanuit zijn ooghoek de kist zag, met zijn bloemstuk op de kist, een knipoog van omaatje gezien en wist dat hij nog steeds één was met haar.
Toen hij na haar begrafenis hielp haar kamer op te ruimen kon hij het niet nalaten nog even de kaarsjes in de kerstboom aan te steken, haar kerstplaat, "stille nacht" op te zetten en in haar stoel nog even terug te denken aan haar. Het was inmiddels Nieuwjaar.
Hij zag zijn omaatje, ze was nog steeds trots op hem.

Column 41 1999
Aan de andere kant van de tafel.
Ruim twintig jaar geleden besloot ik Philips Telecommunicatie Industrie in Hilversum te verlaten en bij de Stichting Sociale Werkvoorziening Zeist e.o. Te gaan werken.
Van een baan bij de afdeling Fabricage Voorbereiding Automatische Telefonie en Verkeers- systemen, van alles op telecommunicatie gebied naar een sociale werk voorzienig.
Voor mij van een organisatie die met nummers werkte naar één die werkte met mensen. Mijn Philips persoonsnummer 37191829 herinner ik mij nog steeds. Weinig menselijks aanwezig!.
Alleen de prestatie (omzet) telde.
SWZ, zoals dat nu heet, had dat menselijke wel. Sterker nog, alles wat ik in gedachte had. Een combinatie van techniek en mens, een spanningsveld tussen commercieel en sociaal beleid, afwisseling en uitdaging. Dit is wat mij tot op de dag van vandaag trekt.
Toen ik na een paar weken na mijn vertrek, oud collega's tegen kwam tijdens het winkelen in Zeist, vroegen zij uiteraard waar ik nu werkte en hoe het mij beviel. Bij het noemen van de sociale werkvoorziening zag je ze de wenkbrauwen fronsen met de gedachte "wat zou er met hem gebeurt zijn"?. Hij was toch normaal toen hij bij Philips werkte? Heeft hij een ongeluk gehad?. Men durfde het niet te vragen en het gesprek viel snel stil.
Nu, in 1999 moet de N.O.S.W. Een campagne starten om de sociale werkvoorziening uit de "wasknijper cultuur" te krijgen. Open dagen doen de familie en overige bezoekers nog steeds versteld staan van wat er gemaakt wordt door, "die Willempies uit de dikke lippen bus", zoals een kennis de medewerkers bij SWZ graag beschrijft.
Nieuwe klanten die SWZ niet kennen, geloven na een rondleiding pas wat er allemaal mogelijk is bij ons en kijken hun ogen uit, een totaalpakket en alles onder één dak!
In die twintig jaar heb ik de verschillen in benadering van de SWZ meegemaakt. Van -over sociaal- tot (even) te commercieel. Toen ik de opmerkingen van de oud Philips collega's hoorde dacht ik, och als ik wat ga mankeren zit ik hier ook wel goed. Nu de zorg van de ene kant van de tafel, van mij voor hen, dan de zorg van hen voor mij. Een gerust idee. Maar zo is het niet meer in 1999.
De werkgevers zijn nu aan zet om mensen met een handicap een kans te geven. Zo is het altijd bedoeld. Het is wel erg gemakkelijk om iemand die niet in het bedrijfsleven 100% presteert en een handicap heeft, niet in het bedrijfsleven te accepteren.
Er is alleen één regel, iedereen moet het spel mee spelen.
Beginnen we 2000 met een ronde tafel?

Column 40 aug 1999
De wasknijper.
Vorige week hing ik de dekbedovertrekken, misschien nog wat te nat aan de waslijn met houten wasknijpers. U kent ze wel, met zo'n strakke veer in het hart. Na de eerste wasknijper geplaatst te hebben sprong deze in stukken uiteen en viel op de grond. Een vreemde zou gedacht hebben, zeker bij een sociale werkplaats in elkaar gezet!
Ik wist beter, wij willen dit jaar gezamenlijk in N.O.S.W. Verband met alle SW bedrijven een streep zetten onder de wasknijper cultuur. Maar toch, mijn wasknijper was gebroken. De beide benen lagen roerloos op de grond en de veer zat vastgeklemd om de waslijn. Je zou kunnen zeggen een wasknijper met dwarslaesie.
Die simpele wasknijper lijkt een beetje op ons als mens. Als één werkend geheel is het een bruikbaar ding, maar mankeert er wat aan dan wordt dat beduidend minder. Met een mooi woord noemen we dat een handicap.
Ik wil hier niet de lijn doortrekken en een medewerker van de SW vergelijken met een kapotte wasknijper maar hoe wordt er om ons heen over SW gedacht? Wij hebben toch allemaal vooroordelen, of niet?
Als we in september onze open dagen zullen hebben, zullen er toch weer veel mensen vreemd opkijken wat wij aan werkzaamheden met z'n allen doen.Heel voorzichtig zullen we een enkele keer toch nog de vraag horen, "maken jullie geen wasknijpers meer ?". Nee mensen, wij zijn geen kapotte wasknijpers en we hebben ze nog nooit gemaakt ook!
Bij deze gedachte raapte ik de twee houten benen van de wasknijper op en probeerde het veertje van de waslijn los te krijgen. Ik moet helaas toegeven dat het nog niet eenvoudig was om het veertje van de waslijn te halen. Deze hield zich krampachtig vast aan de waslijn. En om de wasknijper alsnog in elkaar te zetten viel ook nog niet mee.
Toen het geheel eenmaal in elkaar zat heb ik alsnog de dekbedovertrekken opgehangen.
Het is toch mooi om, met al zijn eenvoud, te weten hoe zo'n wasknijper in elkaar zit. Nu weet ik hoe ik er onder allerlei omstandigheden mee om moet gaan. Niet gelijk afgeschreven in een hoek gooien maar proberen er weer wat van te maken. Met wat geduld en inzicht is zo'n simpele uitvinding en een onmisbaar product als een wasknijper weer een volwaardig product geworden. Je zou kunnen zeggen, een tweede leven!

Column 39 juni99
Werkdruk
Bij het lezen van deze kop al gelijk kromme tenen de schoenen,of denkt u, hé,hé eindelijk iemand die erover begint! Nee, helaas niet in die zin, maar wat is dan wel het geval?
Mijn zus, 50 plus, is herintreedster onderwijzeres. En het is best leuk om te horen wat er zich in die wereld afspeelt, in de wereld van vier tot twaalf jarigen. Er zijn regelmatig situaties die overeenkomsten hebben met SWZ.
Zo kwam onlangs een moeder bij mijn zus klagen dat de werkdruk van haar kind in groep 1, (vier jaar) , toch wel erg hoog was. Hij moest wel twee "werkjes", (zo heet dat daar), per week maken, de rest van de week mocht hij vrij spelen.
Ik zie hetzelfde bij ons gebeuren. De moeder komt niet klagen, maar de medewerker of de collega's van de medewerker, namens de medewerker. Een enkele keer de landelijke politieke partij erbij halend, die daar ledenwinst in ziet.
Wat versta ik onder werkdruk! Voor het grootste deel geestelijke spanningen over het werkpakket wat in een bepaalde tijd klaar moet zijn. Dit kan op alle afdelingen zijn, dus verpakken, schoonmaak, personeelszaken, financiën of detacheringen. Het is de kunst dat de chef de medewerker zo instrueert en informeert dat, al zou er al druk zijn, dit niet zo over komt, en door de chef het werk zo verdeelt wordt dat de (eventuele) druk niet ervaren wordt.
Soms kan het voorkomen dat er even een klus geklaard moet worden, of er is iets mis in de aanlevering. Geen punt, even de schouders eronder en het is met z'n allen zo geklaard. Werkdruk zal zeker met de nWSW niet meer ontstaan. Tenminste dat denken we. Maar wat is het doel ook alweer?
Binnen twee jaar opgeleid en getraind doorstromen naar een bedrijf, zodat onze medewerker genoeg kan, zij het met beperkingen, om in het reguliere bedrijfsleven te kunnen werken.
Maar "twee werkjes per week", moet toch lukken. Sterker nog bij de nWSW heet dat "de 4x10 regel". De medewerker moet minimaal 10% van het normale prestatieniveau kunnen realiseren, maximaal 10% van de tijd begeleiding nodig hebben, 10% van de tijd achter elkaar door kunnen werken, binnen 10 weken op twee functies te trainen zijn waarbij hij meer dan één functie volledig kan vervullen.
Daarnaast mag de handicap de orde en rust niet door onaangepast gedrag verstoren, en mag de handicap geen belemmering vormen voor de te leveren kwaliteit.
Lijkt simpel, en dit is de minimale eis, dus wil je in/door kunnen stromen dan moeten er meer "werkjes per week", klaar zijn. Niets om gelijk pijn in de buik van te krijgen. Als de sfeer goed is, de collega's leuk zijn en het werk ligt je, dan is het alleen nog zaak een chef te vinden die de zaken juist aanstuurt en organiseert en je "werkje" wordt spelen. Of te wel je werk wordt je hobby, waar je ook nog van kan leren, en maar 36 uur maximaal per week, of minder!.
Ik hoop dat ik jullie na deze korte schriftelijke cursus werkdruk verlichting, heb kunnen uitleggen dat werken gewoon leuk is, maar je moet zelf wel gemotiveerd zijn, en een kans aandurven pakken en er wat van maken en open staan voor vernieuwingen en ontwikkelingen.
Mijn zus heeft de moeder kunnen overtuigen dat er beslist geen werkdruk aanwezig was, hij ging liever spelen dan werken, dat kan op die leeftijd nog. Pak jij de kans?

Column 38 april 1999
54+45=99
Tegenwoordig met de rekenmachine of computer snel opgeteld, in mijn tijd heette dit hoofdrekenen. Ik vond deze sommen minder leuk toen ik op de lagere school zat.
Het heeft even geduurd voor ik kon accepteren dat 5+4 negen was maar dat 3+6 ook negen was. Toen de getallen jaartal werden genoemd werd het nog beroerder. Jaartallen werden op school geschiedenis genoemd en moesten wij uit het hoofd leren, dat was het les vak. Het enige waar ik ooit voor na moest blijven was geschiedenis. Ik vond dit als kind al onbegrijpelijk dat we dit uit ons hoofd moesten leren. Er waren immers genoeg boeken waarin we dit op konden zoeken en ik wist in welke!
U begrijpt waar ik heen wil. Twee jaren die in mijn geschiedenisboek staan. De jaren 1954 en 1945. We zijn begonnen met de oprichting van de SWZ te vieren welke in 1954 is opgericht.
Op 5 mei gedenken velen met ons dat het 54 jaar geleden is dat Nederland bevrijdt werd. Twee feesten met twee verschillende belevingen. De eerste hebben we herdacht, de tweede wordt ingeluid op 4 mei, met de dodenherdenking.
Vorig jaar had ik op de laatste pagina een lied van Stef Bos afgedrukt. Dit jaar had ik een ander plan maar zijn tekst heeft mij zo bezig gehouden dat ik er toch weer op terug moest komen. De dodenherdenking wordt steeds minder bezocht. Toen ik jong was vond ik dit ook onzin. De oorlog is voorbij en nu moet je er maar een over ophouden.
We moeten verder. Als je ouder wordt en ik ben pas 45 jaar en je ziet elke avond het journaal, dan schrik je. Het is elke maand ,soms dagelijks eigenlijk doden herdenking, alleen veelal is het ver van ons bed. Het is onze zorg niet en het loopt niet zo'n vaart. Snel maar overschakelen naar een van de pretnetten.
Natuurlijk moet je er niet de hele tijd bij stilstaan maar het gebeurt en wat erger is het blijft gebeuren. Waar en wanneer ook. Sterker nog het komt dichterbij! De titel vorig jaar was " de geschiedenis sterft met de getuigen". De geschiedenis blijkt niet te sterven maar wordt alleen maar complexer.
Het lijkt erop dat de wat eens geschiedenis was, ons wil laten herinneren dat 1945 nog niet zo lang geleden is.
De mensen worden steeds ouder zodat zij ons steeds kunnen helpen herinneren wat het voor hen betekende en dat wij niet dezelfde fout maken. Is het een natuurlijk proces dat daarom de mensen ouder worden?
Zal de geschiedenis echt gestorven zijn als niemand meer de boeken koopt van dr. Lou de Jong of als de laatste getuige gestorven is?

Column 37 februari 1999
De sfeer doet het weer.
Deze kop is voor meerde uitleg vatbaar. Kwam de vorige column voor een aantal mensen nogal negatief over, deze is aanmerkelijk positiever.
Toen ik vorige maand bij een collega werkplaats op bezoek was, was mijn eerste indruk, de sfeer in dit bedrijf. Het is het eerste waar ik op let! De sfeer was goed en dan is de rest meestal ook wel goed. Het bleek dat er in dat bedrijf goed gemotiveerde medewerkers en leiding rondliepen en dat de resultaten goed waren. Dit ondanks dat het geen prettig gebouw was om in te werken.
Mijn mening is dat als de sfeer goed is, zeker binnen een SW bedrijf, de rest vanzelf lijkt te gaan. De vorige keer schreef ik dat ik vond dat de "smeermiddelen" er bij de SWZ uit waren. Ik eindigde met "de lezer is nu aan zet!". Dus u, jij, en ik moeten weer gaan smeren. Als er genoeg smeer is wordt het vanzelf leuker.
Naar mijn beleving zijn in 1999 de eerste tekenen daarvan merkbaar. Op het leuke feest ter gelegenheid van ons 45 jarig bestaan viel mij bij binnenkomst gelijk al de goede sfeer op. Iedereen had het naar zijn/haar zin en er werd gezellig gepraat, gedronken ,gegeten en gedanst. Er waren hoge verwachtingen aan het feest gesteld. Kon het nog beter na Arjan van Dijk in Geertruidenberg, vijf jaar geleden?
En dan nu nog wel in het sjieke FIGI? Aan de opkomst was dit niet te merken en aan de sfeer ook niet. De FIGI drempel was snel genomen. Er was ruim voldoende te eten en te drinken en het vermaak was op diverse plaatsen goed geregeld en er werd goed gebruik van gemaakt.
Sterker nog, de maandag erna vroegen al diverse mensen aan elkaar of er op kote termin niets te vieren viel. Ik denk dat we over het dooie punt heen zijn. Niet alleen dor dit feest maar ook doordat diverse mensen in onze organisatie een droogloper gesmeerd hebben! Nu, naast gezelligheid weer het vertrouwen in elkaar opkrikken en dan denk ik dat we er zijn.
Dit jaar moet het gaan gebeuren. Fase 3 (niet Rijnmond) maar SWZ wordt gerealiseerd. Nieuwe kansen in een nieuwe organisatie structuur. De nieuwbouw voor Groen en Schoonmaak wordt gebouwd. Een nieuwe personeelsvereniging voor SW en ambtenaren. Diverse afdelingen krijgen een impuls.
Kortom, het moet een goed jaar gaan worden. De sfeer doet het weer! Om de zoveel jaar schijnt deze weer nieuw leven in geblazen te moeten worden.
De 45 jarige diesel loopt weer. Allemaal instappen en laten we met z'n allen ervoor zorgen dat hij genoeg gesmeerd is om ervoor te zorgen dat hij probleemloos het 50 jarig jubileum tegemoet rijdt!

Column 36 dec 1998
Herinnert u zich deze nog?
Als u mijn foto ziet moet u terug in de tijd naar 1976. Een tijdsbeeld, waarin Nederland en de sociale Werkvoorziening zeer sociaal waren, maar ook langere haardracht, veel baarden, snorren en de flower power. Iedereen was gezellig bezig, de bomen groeide tot in de hemel.. Werk was bezigheid, het was leuk!
Was het wel zo leuk? Beseften wij dat wel? De decembermaand is ieder jaar weer zo,n terugblik maand. Herinnert u zich nog de vijfde januari van 1998? Met z'n allen in de kantine voor de Nieuwjaars toespraak en de oliebol, waar we dit jaar werden verrast door het, nieuw,nieuw,nieuw team!
Gestoken in nauwelijks passende huur jasjes, een act opvoerend om zo het nieuwe MT en de slogan voor 1998 te presenteren! "Niet harder maar slimmer en vooral leuker"!
In 1975 was deze spreuk niet nodig, maar nu bijna 25 jaar later is een "pep talk" nodig om het met z'n allen leuker te gaan vinden. Wat is er aan de hand bij SWZ, of in heel Nederland? Is het gewoon niet meer leuk, of moet het nog leuker,is het leuke er af?Werken we niet zo erg slim?
Het antwoord is naar mijn idee, dat het best wel leuk was, maar dat er hier en daar best wel slimmer gewerkt kan worden! Door de economische wijzigingen, tegenvallende omzet, verminderde en veranderende wetgeving is er wat verkrampt gereageerd en de "smeermiddelen" in de organisatie werden weggenomen!
Nederland is één van de weinige landen die alles maar dan ook alles wil regelen. Van de wieg tot het graf. Regel je het zelf niet dan wordt het voor je geregeld Gewenst of ongewenst. Ondanks dat alles geregeld is lijken we nog steeds een tolerant volkje.
Er worden regels opgelegd, vrijheden afgenomen. Het spontane gaat eraf. Reactie is dat de mensen die door anderen "geregeld",worden ook regels gaan maken. Kortom onze maatschappij en onze bedrijfscultuur, vertonen wrijving. De uitzonderingen, waarvoor regels gemaakt moeten worden om de massa te regelen halen het leuke uit onze maatschappij.
Bij de SWZ neemt de spontaniteit nog steeds af. Laten we ieder die de regels overtreedt gewoon aanspreken op zijn/haar overtreding. Niet via een algemene regeling één persoon gaan corrigeren, maar gewoon zeggen wat die persoon verkeerd doet. Ik denk dat het in 1999 dan vanzelf weer leuker wordt.
De spontaniteit keert vanzelf weer terug en alles kan weer leuker worden. De verantwoording niet opleggen, maar geven. Zo laag mogelijk in de organisatie leggen. De opmerking "we moeten van alles maar we mogen weinig", verdwijnt vanzelf.
Er zullen weer initiatieven ontstaan, maar er moet ruimte aan gegeven worden. Als we lol hebben in ons dagelijks werk zal het slimmer werken gestimuleerd worden en weer vanzelf lijken te gaan! Laten we laatste jaar van deze eeuw die kans lopen?
Lezer, u bent aan zet!

Column 35 okt 1998
Als de rook om je hoofd is verdwenen.
En de rook is verdwenen na het ingaan van de rook regeling van 1 augustus 1998. Het was wel even wennen maar het is gelukt. Nog een enkele roker heeft er veel moeite mee. Er zijn zelfs enkele rokers die geprobeerd hebben helemaal te stoppen!
Ik was zeven jaar geleden ook een straffe roker die alles rookte wat er voor bedoelt was om te roken. Achteraf zie je pas dat je je in veel gevallen asociaal gedragen hebt. Tevens vond ik het in mijn geval ook niet juist om na twee operaties aan mijn bloedvaten, straf door te roken. De gemeenschap betaalde mee aan de gevolgen van mijn gedrag (verslaving).
Het is een goede stap om via deze regeling onze werkplekken rookvrij te krijgen. Het gaat in eerste instantie alleen om het sociale belang, gezondheid voor iedereen, maar daarnaast is er ook een economisch belang. Aan de ene kant zijn er minder belasting inkomsten doordat er minder mensen zullen gaan roken. Aan de andere kant geeft roken tijdens het werk een verstoring van het arbeidsproces.
De roker heeft meer tijd nodig om te roken dan de niet roker en dat is niet eerlijk. Als gevolg van roken tijdens het werk is er wel eens gebeld door een klant dat er shag of as in zijn producten zaten. Ik heb vorig jaar zelf als klant een opmerking gemaakt toen ik een stoel had laten stofferen.
Ik had een fauteuil gebracht en kreeg een rookstoel terug. Pas na twee weken in huis uitgelucht te zijn was de rooklucht zo goed als weg. Zo zie je hoe de "uitlaatgassen" van de roker in producten die wij maken gaan zitten., maar ook in je kleding.
Ook geeft het roken aanslag op plafond, muren en ramen, dus extra kosten voor schoonmaak en onderhoud.
Ik hoop dat deze tekst van een niet roker de roker aan het denken zet om toch zichzelf eens af te vragen wat hij of zij hier nou echt van vindt,of ben je al gestopt? Ik ben blij en met mij velen dat bij SWZ deze stap gezet is.
Wil je reageren op dit artikel, dan zie ik graag je reactie in de Esweetje bus.

Column34 1999
Kollum, column,
AZC, de afkorting van Asiel Zoekers Centrum. Vreemden in een vreemd land. Mensen die vluchten voor vervolging. En dan kom je ergens terecht waarvan ik alleen wist dat daar kaas vandaan kwam. Mijn geologische kennis staat gelijk met mijn geschiedenis kennis. Op de toenmalige lagere school had ik het idee dat er als ik "groot" zou zijn, zeker een boek zou komen waar ik het een en ander in op zou kunnen zoeken. Ik had gelijk, voor de geschiedenis zijn er CD ROM's voor de plaatsen zijn er de stratenboeken verschenen.
Eerder dit decennium werden we geconfronteerd met het uiteen vallen van Joegoslavië. De oorlog tussen Kroaten en Slaviërs zie ik als Utrecht tegen de Friezen. De Utrechters vrij nuchter, naar mijn mening maar over de Friezen maak ik mij toch wat zorgen. Na het idee over een eigen postzegel, plaatsnamen in het Fries, Elfstedentocht en meer eigenaardigheden, maak ik mij zorgen over de democratie van de Nederlandse provinciën.
Is dit AZC in Kollum een eenmalige escalatie of is dit het begin van het uiteen vallen van de saamhorigheid en tolerantie in Nederland. Zijn dit excessen of wordt dit regel. Komt er een einde aan het bijzondere van ons kleine landje.
Toen ik in 1976 trouwde en in een volksbuurt ging wonen was dit gezellig. Daar was deze buurt opgebouwd uit startende jongeren, vijftigers met jonge kinderen, ouderen en buitenlanders. Kortom, één gezellige familie, altijd klaar om je te helpen. De meest gezellige tijd uit ons leven.
Ga je groepen samenvoegen dan ontstaan er "kampen". De fout die er gemaakt wordt in de politiek en helaas ook in de samenleving. Een AZC is een modern kamp. Met al onze goede bedoelingen vangen we deze mensen op. Maar helpen wij ze ook op deze manier? Als ik zie op de televisie hoe mijn medelanders zich gedragen ben ik bang dat het einde aan de tolerantie in zicht is.
Zeist had ook een AZC. Ook is was benauwd toen ik dit las dat het hier kwam. Natuurlijk kijk je de kat uit de boom. Het is mee gevallen. Maar we moeten er wel wat voor doen! In een kamertje van drie bij vier meter zitten geeft niet echt een beeld van vrijheid. En onze opmerking dat we toch zo goed zijn geweest dat zij dat kamertje plus uitkering mogen hebben helpt ook niet.
Medelanders, ik hoop dat Kollum een incident was en dat na het eten van een blokje Kollumer kaas de adrenaline in het bloed weer gedaald is en de tolerantie weer Hollands wordt.

C:column 33
Erop uit of een tandje terug?
In 1998 werd de nWSW, van kracht. De nWSW (nieuwe Wet Sociale Werkvoorziening) was een tijdje terug in het nieuws. Er werd door de SP (Socialistische Partij) geklaagd over te hoge werkdruk bij de SW. Gelukkig kan ik als columnist en productgroep manager Techniek de lezer met een gerust hart melden dat daar bij SWZ geen sprake van is. Er zijn best momenten dat we even een klus moeten klaren, (een tandje hoger moeten) maar door de bank genomen hebben wij een prettige en naar mijn mening zeker geen hoge werkdruk, maar een gezonde prikkel.
Daarnaast verscheen er ook een artikel in de krant met de kop "echte baan voor werknemers van de SW" en Sociale Werkvoorziening moet meer opleiden en doorstroom functie krijgen. Zijn de werkgevers nu ineens zo goed om jullie, buiten de SW een werkplek aan te bieden. Of zijn jullie nu zover dat je het lef hebt om erop uit te gaan en laten zien wie je bent en wat je kunt!
Dat een baan buiten de SW best op problemen kan stuiten weten we allemaal, maar zowel jij als als de werkgever moet nog even wennen. Ik kan inmiddels wel zeggen dat, nu we enkele "enclaves" (groepje mensen die buiten de SWZ werken) hebben en gehad hebben, het voor onze medewerkers een hele en leuke ervaring is of was. Even weg uit de beschermde en zo vertrouwde wereld, naar een onbekende werkplek met veelal toch ook aardige collega's. Naast "enclaves" zijn er detacherings plaatsen.
Toch is er helaas bij velen de angst, de angst over, wat "ze" wel van ons zullen denken. Ik heb al verschillende werkgevers gesproken die jullie heel erg waarderen en bewondering hebben voor jullie gevoel voor kwaliteit en plichts getrouwheid. Ook opdrachtgevers die jullie waarderen om de zorg en de aandacht die jullie aan hun product besteden.
Laat je niet ondersneeuwen, krijg je een kans, grijp hem. Doe ervaring op met de wetenschap dat, als het nu niet lukt, je altijd weer terug kan. Dan pak je later een nieuwe kans.
Mocht het nu echt niet blijken te lukken, dat jij volgens de krant niet, "die goeie bent" of kun je echt niet buiten onze organisatie werken, dan is er geen man overboord. Het lijkt misschien een stapje terug, maar een tandje terug, dus "binnen" blijkt dan voor jou de juiste plaats te zijn.
Niet " terug naar de wasknijpers", maar gewoon passend werk. Natuurlijk zal ik niet ontkennen dat we tegenwoordig wat lager niveau werk aantrekken. Maar daarmee willen we juist meer mogelijkheden hebben om meer niveaus te kunnen scholen en trainen om de nieuwe Wet Sociale Werkvoorziening te kunnen realiseren.
Als wij kans zien om jullie door middel van scholing (Individuele Traject Begeleiding) en via begeleid werken naar een hoger niveau te brengen en dan maak je kans om door te stromen, naar een detachering,of misschien wel "in dienst van het bedrijfsleven" te komen.
Als je al eens in een ander bedrijf dan SWZ aan het werk geweest bent, verschilde het werk nu zoveel van ons werk? Waren die collega's zo anders dan de collega's die je nu hebt?
Wij maken ons er hard voor dat je erop uit kunt, maar als het echt niet kan, gewoon weer een tandje terug. Geen man overboord, maar met alle respect de werkplek die bij je past.
Heb je inmiddels ervaring opgedaan bij een bedrijf buiten SWZ laat dan je ervaring horen. Zo kunnen we via het Esweetje je collega's laten weten wat je ervaringen zijn, over de drempel tillen en hen enthousiast maken!
In het volgende Esweetje zal John Veldman een stuk schrijven over begeleid werken en elke maand interviewen Peter van Wieringen en ik iemand die op een detachering werkt.

Column 32 1997
Hij loopt als maar rondjes in de pauze!
Wat bedoel ik hier nu weer mee. Moet die jongen niet eten of koffie drinken in zijn pauze. Hij wordt uitgelachen door collega's, of juist niet begrepen.? Dat laatste is juist, veel mensen weten niet waarom hij dit leven leidt.
Is hij in de kantine, dan weer snel weg van die mensenmassa, lekker terug in zijn eigen vertrouwde wereldje, zijn rust. Wat ook menigeen opviel dat als het slecht weer was hij in de lunchpauze wel vijftig keer op en neer langs de prijzenkast liep, genietend van zijn ritme.
Nu ik met collega's van techniek, op verzoek van, de cursus psychische handicaps heb mogen volgen, zie ik wat er gebeurt en waarom het gebeurt. We zijn nog niet almachtig, maar een stuk meer klaar voor de nieuwe instroom.
Het is niet alleen voor mij prettiger om met deze mensen om te kunnen gaan, maar ook voor hen en het thuisfront een gerust idee, dat de nieuwe chef weet, hoe het met hem of haar, om te gaan. Hun gedrag zou, als je er totaal geen kennis van zou hebben geheel verkeerd doen handelen.
Het boek, dat ik via een artikel in de Volkskrant kocht, met de titel: "een vreemde wereld", beschrijft in 404 pagina's op juiste wijze de autist, het syndroom van Asperger, en PDD-NOS. Kortom een aanrader voor leiding, ouders en de mensen zelf.
Dankzij de cursus en dit boek, is er veel meer begrip ontstaan voor deze, grote groep in onze samenleving.
Wat eerst nog eng en gek was, en in principe afgehouden werd, wil ik nu als uitdaging binnenhalen.
De eerste weken wordt ik nog wat afhoudend behandelt, dan begint langzaam een band te ontstaan. Duidelijkheid, vaste patronen, proberen toch te variëren, als het kan, contact maken met collega's.
Je ziet iets groeien Mensen zijn het mooiste product om mee te werken! Geen financieel resultaat op de eerste plaats, maar een hoge omzet in sociaal resultaat.
Deze mens wordt gelukkig en kan zich zo meteen, misschien, handhaven en misschien ontwikkelen.

Column 31
Mens erger je niet!
Jullie kennen dit gezelschapsspel vast nog wel van vroeger. Elkaar met pionnen dwars zitten op een spelbord. Toen was dit nog maar een spelletje. Tegenwoordig zijn de pionnen de auto,of scooter, de geluidsinstallatie of de barbecue geworden.
Beginnen jullie al iets te herkennen?
Vlakbij waar ik woon is een winkel in natuurlijk gekweekte groenten, scharreleieren relax koeienmelk! Veel van deze klanten die toch de leer van Rudolf Steiner volgen en naleven, komen met grote auto's, benzine verslindende auto, voorrijden. Deze koopwaar is niet door iedereen te betalen. Het valt mij op dat deze mensen geen kwartje voor de parkeermeter te besteden hebben maar de auto met de chauffeur (manlief) met draaiende motor op de stoep voor de winkel laat staan, tot moeder met de fel begeerde gezonde producten instapt!
Als ik daar lopend, vaak langs loop denk ik maar, "mens erger je niet ". Dezelfde gevallen presenteren zich regelmatig precies voor mijn deur. Twee kemphanen, in dit geval automobilisten/stes die gezien er over de verkeersdrempel maar een auto tegelijk door kan. Beide tegenover elkaar en wachten wie er teruggaat om de ander erdoor te laten gaan.
Dan het mode fenomeen van de jeugd, de scooter welke maar 25 km/h mag ,maar makkelijk 45 km/h kan. Moest ik het nog met een "eitje" (Berini) doen de voorganger van de Solex, zou je kunnen zeggen, tegenwoordig is dit de scooter. Hiervan is de sport om zo hard mogelijk door het centrum te rijden en de versmalling bij onze verkeersdrempel samen met een fietser te delen om het spannings element tot ongekende hoogte op te voeren.
Tenslotte zijn er nog de geluidsinstallatie,gezien de zomer, in combinatie met de barbecue. Stel je hebt een beetje zomer en je hebt een barbecue en de wind staat richting je buren! Het is gezellig, je bent jong en je houd van Housemuziek. Gezellig bij de visite en een achtergrond muziekje bij de barbecue. Je neemt aan dat de buren toch wel naar binnen zullen gaan, dus dat moet toch maar kunnen!
Herkennen jullie deze punten, dan kan ik het toch niet nalaten er nog een te noemen. Het gesprek van de dag bij SWZ. Vanaf 1 augustus 1998 mag je niet meer roken op de afdelingen.
Roker, "erger je niet , wacht tot waar het wel mag". Zat je tijdens dit verhaal instemmend te knikken omdat je het herkende, misschien met een sigaretje tussen de lippen, bedenk dan dat we allemaal rekening moeten houden met elkaar. Thuis, op straat op het werk!
Gelukkig zijn er afspraken en regels waardoor we met z'n allen gezellig kunnen leven. Met 15 miljoen mensen in Nederland en met 600 mensen bij SWZ.
Lukt het een keer niet, "erger u niet maar verwonder u slechts".

Column 30 1997
De mens in de baas, terug van weg geweest?
In de Volkskrant las ik een artikel wat mij erg aansprak. De titel was, "het lijden van de leider".Deze kop zegt al genoeg. Leiders hebben een status op te houden, moeten impopulaire beslissingen nemen, moeten evenwichtige en geboren krachtige (autoritaire) persoonlijkheden zijn. Niet mensgericht! Daar worden ze uiteindelijk voor betaald en op afgerekend.
Het komt nu op nieuwe ideeën, uitdagingen en creativiteit aan. De autoritaire baas zit er alleen nog als de rest van de organisatie deze nieuwe voorwaarden niet beheerst. De autoritaire baas wordt verdrongen door een motiverende en inspirerende manager die een stap opzij doet om zijn medewerker te laten schitteren.
Hij moet goed zijn in zijn vak maar moet tevens succes van de anderen nastreven en niet van zichzelf. De coach, de inspirator, de gever van positieve en negatieve terugkoppeling met als doel, het resultaat, niet alleen financieel, te verbeteren.
Dit zijn allemaal hoogdravende woorden. Begrijp je er nog iets van? Hierbij moest ik weer even terugdenken aan onze "workshop" van vorig jaar waarin we op ontwikkelingsgericht,professioneel en initiatiefrijk, in het vaandel hadden staan.
Met z'n allen, de hei op, om alle neuzen één kant op te krijgen. Een maand terug gingen we nog "de polder in " voor de moedige manager! De nieuwe baas zal een middenpositie in moeten gaan nemen. De spil in het doseren van kennis, kwaliteiten en leiderschap.
Voorbeelden als Philips topmannen en interim managers zijn naar mijn idee niet de sterkste. Ruimen, scoren en wegwezen.
Het is juist de kracht om de verantwoordelijkheid te leggen waar hij hoort en met de juiste toon. Maar dan moet deze er ook wel kunnen liggen. Het verwachtingspatroon moet wel beantwoord worden anders lukt het samenspel niet. Faalt één van beide partijen dan is dit leiderschap gedoemd te mislukken. Lukt dit wel dan is men klaar voor een nieuwe periode met een inspirerend leiderschap.
Kortom, de leider van professionals biedt steun en geborgenheid, maar zeurt ook constant en stelt eisen. Professionals volgen geen leider die een persoonlijk imperium opbouwt. Juist in de veranderende sociale sociale werkvoorziening is er dringend behoefte aan mensgerichte leiders. Ontwikkelingsgericht, professioneel en initiatiefrijk!
Hebben we dit allemaal in huis, dan refereer ik graag aan het motto van het nieuwe beleidsplan, " men kan meer dan men denkt ".
Gaan we dit na de derde fase waarmaken?

Column 29
Het poldermodel.
In een van de nummers van MT actueel stond iets over het poldermodel te lezen, waar de moedige managers bijeen kwamen. Ik was één van hen en een moedige manager en tevens columnist en moet mijn mening geven in een column, volgens een gerenommeerd communicatiebureau wat door SWZ is ingehuurd. Ik denk dat ik inmiddels met te korte rubber laarzen in de sompige kleigrond, van één van de ondergelopen polders. Ik kon nauwelijks vooruit en heb het idee en met mij meerderen, dat ik tegen de vloed in moet lopen.
Momenteel noemen wij dit nog fase 3 van de organisatie wijziging. Wanneer ziet de sluismeester in dat dit niet de polder is die onder water moest lopen? Moeten we niet orde op zaken stellen en inzien dat we de klok voor ons gevoel, twintig jaar terug moeten draaien?
Het kabinet, zag ruim twee jaar geleden in dat de keuze voor de SW de juiste was. Dit was niet waar deze organisatie voor bedoeld was! Wie echt niet kan, blijft binnen de muren van de sociale werkvoorziening. Een eenvoudiger werksoort is helemaal geen schande. Extra begeleiding om zo deze mensen te kunnen helpen zoveel mogelijk passende arbeid te bieden of weer kunnen terugkeren in de maatschappij, dat is onze taak!
In een vorige column heb ik werkgevers gevraagd hun verantwoording te nemen, nu vraag ik dit aan onze werkgever, de regering en de deelnemende gemeenten.De krenten uit de pap horen door te stromen, de mensen die echt op ons zijn aangewezen moeten we goed kunnen helpen. Dit betekend echter wel dat daar meer geld voor nodig is om de kleinere groep die nu groter blijkt te worden, te kunnen bieden waar zij recht op hebben. Wij willen ze toch meer leren te, kunnen en kennen?
Toen ik hier twintig jaar geleden kwam was dit mijn opdracht, mensen persoonlijk opleiden, begeleiden en toch met z'n allen mooie producten maken. De omzet drang was er niet.Totaal minder inkomsten hoeft niet, als we goed boekhouden en we van extern inkomsten overboeken naar intern., dan kon de zon wel weer eens gaan schijnen. Intern kan de doelgroep zijn waar wij mee aan het werk zijn, opleiden, trainen, extern de groep die er al klaar voor is.
Investeren in opleidingen en mogelijkheden, daarvoor is noodzakelijk. Zonder gereedschap beginnen we niets. Het is mij duidelijk geworden dat er noodzakelijk iets moet gebeuren en er nu duidelijke keuzes gemaakt moeten worden.
Dit jaar zal zeer belangrijk zijn om knopen door te hakken. Niet alleen de derde fase waar iedereen op toegespitst lijkt, is van belang, maar voor mij en u is de vierde fase van meer belang.
Ik sta aan de pomp en houd de overstroming tegen in onze polder!

Column 28
Opleuken.
Een nieuw woord? Volgens de dikke Van Daele bestaat het en betekend het, iets leuker maken. Zou dit te maken hebben met de arbeidsvreugde? Nou daar is bij SWZ niets mis mee, of toch?
Plezier in je werk is, een baan met een uitdaging, het modewoord om mensen voor een baan te interesseren.Bij ons werd twee jaar geleden een slogan gepresenteerd, met als boodschap dat door naast niet harder maar slimmer te werken, dit dan leuker wordt. De koppeling was mij in zekere zin ontgaan maar nu zie ik in diverse advertenties de koppeling naar deze trend en valt het kwartje.
SWZ was (zogenaamd) koploper, maar ik hoop dat wij weer op de terugweg zijn. Gewoon de realiteit, niet gezellig doen maar gewoon gezellig zijn, en echt en gemeend, spontaan. Niet gemaakt doen alsof, maar het echt gewoon leuk hebben in je werk en met elkaar! Een leuke werkplek, leuke collega's, ontspannen en opgewekt naar het werk gaan.
Geen beklemmende prestatiedrang, ziekteverzuim begeleidings syndromen, roostervrij plannings systemen en ouderschaps verlof registratiesystemen. En tenslotte de terugkerende ARBO ziekteverzuim registratiekaart! Moet u er zelf ook om lachen? Daar zijn wij mee bezig!
Als we nu eens beginnen om het bord met die spreuk weg te halen uit de kantine, weer eens spontaan, ontspannen gewoon doen, te zeggen en kunnen zeggen tegen elkaar wat we ervan vinden en lekker ontspannen aan de slag gaan.
Mijn denkwijze is dat er meer uit de mens komt als het uit een ontspannen en menselijke werksfeer komt. Niet dat ik hiermee wil zeggen dat het bij ons constant een gespannen werksfeer is, maar bij onze werknemers speelt de werksfeer een belangrijke rol.
In een SWZ vacature las ik laatst, gevraagd: "people manager" of te wel mensgerichte chef(manager). Is dit niet meer normaal dat we nu al moeten vragen of er mensgerichte leiders willen solliciteren? Moeten we voor een vacature bij de sociale werkvoorziening al de toevoeging "mensgericht" opgeven?. Toen ik solliciteerde was mijn drijfveer juist het omgaan met mensen, die juist mensgerichte zo waardeerden en veelal nodig hadden.
Nu de derde fase zijn einde nadert en duidelijk zal zijn hoe onze organisatie bemand/bevrouwd zal worden, denk ik dat de rust weer terug keert. Een stukje spanning valt weg. Ieder krijgt de tijd die er voor nodig zal zijn baan nodig is en de juiste taken. Wordt dan de doorstart nog leuker? Krijgt en neemt iedereen zijn/haar verantwoording? Loopt de machine weer gesmeerd?
Gezelligheid maak je zelf, met elkaar. Niks "opleuken", gewoon doen, je zelf zijn met elkaar. Geef elkaar de ruimte!

Column 27
Inloopcode.
Jullie hebben het vast wel eens gezien. Een winkelier die met een sleutel zijn rolluik omhoog laat gaan. Daarna binnen een bepaalde tijd een code moet intoetsen om de beveiliging uit te zetten. Helaas, het is deze tijd, dat dit allemaal nodig is, wat beveiliging betreft. Niet alleen winkels en bedrijven maar ook particuliere woningen moeten zichzelf beveiligen. Vaak ook, omdat bij inbraak, de verzekering geen schadevergoeding uitkeert als jij geen voorzorgs maatregelen genomen hebt.
Hoe zit het met jullie inloopcode? Wel eens over nagedacht?
De minister heeft voor de SW medewerker ook een inloopavond bedacht. Deze laatste heet sinds 1998 de 4x10 regel! De meeste zal het weinig zeggen. Voordat deze regeling er was, moest elke instromer voldoen aan een 33 1/3, dus een derde van de reguliere "normale" arbeidskracht kunnen presteren!
Nu, moet je voldoen aan de volgende eisen:
minimaal 10% van het normale prestatieniveau kunnen realiseren
maximaal 10% van de tijd begeleid behoeven te worden
10% van de tijd achter elkaar door kunnen werken
binnen 10 weken op twee functies te trainen zijn
Daarnaast mag de orde en de rust door gedrag niet verstoord worden. Ook wel de 4x10 regel genoemd! In mijn ogen eindelijk de groep waar de wet ooit voor bedoeld was.
Kun je presteren en heb je een lichte handicap, dan werd je voorheen een baan in het reguliere bedrijfsleven gegund. Een verplichting bij wet overigens en de medewerker werd wel door de werkgever gezegd dat het hem/haar geld kostte! Hier zijn weer velen werkzaam mee bezig, want bij plaatsing hebben wij nog een traject van twee of meerder jaren te gaan !
Verslag leggen, onderbouwen, trainen,testen, POP gesprekken, trajectbegeleiding, indicatiecommissie, bedrijfsarts, chefs, P&O e.d. Kortom, het is mooi dat er weer aandacht is voor de zwakkere groep in onze samenleving, waar deze regeling ooit voor bedoeld was.
Maar, het Rijk en de Gemeenten moeten zich wel blijven realiseren dat deze groep alleen maar zal groeien. Niet alleen mensen met een verstandelijke of lichamelijke handicap horen bij ons. Ook mensen met een sociale handicap, arbeidshandicap, achterstand door afkomst, psychische handicap e.d.
Is de inloopcode nog wel actueel, of is er iets mis met de financiële bijdrage uit den Haag?

Column 26
Stoppen.
Ooit van plan elektricien te worden? Het woord stop stond vroeger voor porceleinen geheel met kijkglaasje waarachter zich, de "stop", smeltzekering, bevond. Aan de kleur van de stop kon je de Amperage aflezen, dus de sterkte van de stroom die deze stop kon hebben.
Het begon met groen, uit de tijd dat we één stop per huis hadden, en dus weinig elektrische apparaten. Later rood ( 10 A en nu grijs, 16A.) Alhoewel, nu hebben we geen stoppen meer, maar herstel of aardlekschakelaar.
Zo na een lesje electriciteitsleer gaan we door met waar het om gaat. Is de stop ook een meetpunt in ons tijdsbeeld? Is niet alleen de stroom en het vermogen van de apparatuur toegenomen, maar ook ons vermogen. We kunnen meer, moeten meer en willen meer!
Hoe zit het met ons vermogen? In geld uitgedrukt blijkt dit voor een bepaalde groep ook fors toegenomen te zijn, maar ik doel op ons geestelijke en sociale vermogen. Is dit ook mee gegroeid, of zijn er nog steeds mensen met één stop.
Er zijn denk ik weinig woorden die zoveel betekenissen hebben als stop. Ik heb "de dikke van Daele" er niet op nageslagen maar stop is onder andere, ho!, halt, stoppen, zekering, smeltveiligheid, eindigen, veiligheid, smelt patroon enz. Hoe is het met jouw spanning gesteld? Hoe ben jij afgezekerd? Kun jij nog nee zeggen in deze stroomversnelling! Heb jij genoeg weerstand! Heb jij het vermogen om aan deze spanning weerstand te bieden, ook bij spanningspieken, zonder dat de stoppen doorslaan.
Soms kan ik me voorstellen dat sommige mensen overspannen raken. De spanning van onze moderne cultuur ( soms hoogspanning) wordt voor enkele te hoog. De stroomsnelheid van onze nieuwe informatietechnologie is voor velen niet meer begrijpbaar. Ook al gaan we Europees van 220Volt, naar 230Volt en straks naar 240Volt, we moeten mee, of we willen of niet!
Onze ontwikkeling houden we niet tegen. Ook in SW-land gaan de ontwikkelingen door. Gelukkig krijgen we de mogelijkheid om onze weerstand te mogen verhogen. Bijscholen, opleiden, trainen, om zo van één stop, naar twee, of misschien drie stoppen te kunnen groeien en misschien zelfs door te kunnen stromen. Woorden die horen bij de nWSW (nieuwe Wet Sociale Werkvoorziening).
Met andere woorden, nieuwe veiligheden komen in plaats van onze oude stoppen, en afgezekerd in de nWSW. Alles volgens nieuwe richtlijnen. Wij moeten zorgen dat de juiste spanning op de juiste groep staat en dat het juiste vermogen eruit komt, zonder kortsluiting. Door training volgens ieders Persoonlijk Ontwikkeling Plan,ontstaat de juiste weerstand en vermogen om deze spanning te kunnen verwerken.
Volgens mij hoeven we dan niet meer te volstaan met één stop, maar met een doorstroomzekering.

Column 25
De kater.
Wij hebben ooit ruim 16 jaar een kater gehad. Niet zo een van te veel drank op, maar een echte kater! Uitgezocht op een katten tentoonstelling in Utrecht. Uitzoeken op karakter is er net als bij de mens, niet bij, zeker bij een kat niet! Wij kregen de kat toen hij 3 maanden jong was met stamboom. Vanaf het begin al geen schoot kat en nooit geweest.
Familie zij vaak, zo'n a-sociaal beest hebben we nog nooit gezien. Mijn zwager zei dan, dierentuin Amersfoort zou hem niet eens willen hebben en hij is zo a-sociaal, hij heeft geen eens vlooien!
Het zal bekend zijn dat een hond een baas heeft en een kat personeel heeft en dat hij de baas is! Katten zijn interessante en rustgevende beesten. Ik heb er veel uren inspiratie en liefde van ondervonden. De eigenzinnigheid, soms de liefde, de arrogantie en inspiratie en de onberekenbaarheid.
Een vergelijking met een mens is soms over weegbaar. Veel factoren zie je terug. Vele vormen van leiderschap heeft een kat in zich, alleen hij kan niet denken, het blijft een beest. Is leiderschap dan toch natuurlijk en niet doordacht en aangeleerd of gemaakt?
Onze kat wist donders goed wanneer het etenstijd was en wanneer hij iets voor elkaar moest krijgen of juist niet wilde. Ook bij katten kennen wij rangen en standen net als in het managementteam. Bij hun team wint de sterkst, ook niets nieuws. Slimheid speelt geen rol. Teamverband kennen ze niet, ieder voor zich. Eigenlijk, als je ons in ons hart kijkt, niet anders.
Wij denken, omdat wij mens zijn en we verschillen van de katachtigen. We hebben van alles mee gekregen aan opvoeding van onze ouders en een deel vanuit de genen. Wat kunnen we beredeneren en wat hebben we in ons! Zijn we behept met een syndroom van Asperger of zijn we gewoon berekenbaar sluw of slim? Of zijn we geen katachtige die alleen maar op zijn prooi afgaat maar een mens die sociale en financiële aspecten goed in evenwicht heeft en weet af te wegen en toe te passen.
Onze kat had ook sociale eigenschappen. Hadden we verdriet dan voelde hij dit aan en kwam langs je benen lopen en spinnen. Was ik alleen en was thuis aan het werk, dan had ik mijn koffertje open staan. Hij sprong op de tafel, schoffelde er wat losse papieren uit en ging lekker in het koffertje bij mij liggen! Kwam ik uit mijn werk thuis, terwijl ik de auto niet eens in de straat kon parkeren, dan zei mijn vrouw, ik wist dat je eraan kwam, want de kat zat al bij de voordeur! Bij haar nooit.
Toen hij ziek werd merkt ik dit daar hij een plekje op de zolder zocht, waar hij nooit kwam en uit het zicht lag. Hij wilde niet meer eten en drinken en na drie weken dokteren hebben wij hem in moeten laten slapen.
Het is maar een beest maar dan mis je hem, de zorg en de aanhankelijkheid.

Column 24
Fatima.
Dat klinkt behoorlijk Marokkaans. Buitenlander of medelander?
Ik zal u uit de droom helpen, ze is gewoon Nederlandse. Geboren en getogen in Zeist, onderdeel van een land waar rond de honderd nationaliteiten wonen. s'Zaterdags cassiere bij een supermarkt om zo haar studie te verdienen.
Voor velen nog steeds een vooroordeel ten aanzien van "buitenlanders". De meesten an ons gaan wel met vakantie naar het buitenland, maar zo gauw als men iets getints waarneemt in ons landje komen er opmerkingen. Vooral als we denken dat " die andere" bevoordeeld wordt " boven ons".
Ik kan mij daar mateloos aan ergeren als ik een plat pratende Utrechter iets over een buitenlander hoor zeggen. Ik weet dat Fatima beter Nederlands spreekt en schrijft dan menig leidinggevende bij SWZ. Sterker nog, ze is een met succes studerende vrouw.
Tevens kunnen we niet ontkennen dat Nederland ze democratisch is dat hier zoveel nationaliteiten wonen dat je , je soms afvraagt, "ben ik nog in Nederland"?.
Toch sta ik er versteld van dat wij Nederlanders met zoveel mensen op zo weinig vierkante meters nog steeds de discipline op kunnen brengen om zo tolerant te blijven en betrokken bij mensen in nood! Er hoeft ergens op de wereld maar iets te gebeuren of Nederland organiseert een hulpactie en bijna iedereen staat klaar om, of financieel of met goederen te helpen.
De andere kant is dat, wij Nederlanders een uniek volk zijn. Vanuit de geschiedenis een ondernemend volkje die geen afstand te ver is om iets te ontdekken. Misschien dat daardoor onze tolerantie zo groot is!
Binnen SWZ is tolerantie ook nog wel eens een punt. Soms hoor ik medewerkers/sters elkaar verwensingen naar het hoofd slingeren dat ik denk, weet men wat men zegt?. Probeer eens met die collega te praten over jouw ergernis ten aanzien van die ander. Weet men wel wat men zegt? Soms blijkt wat een probleem leek, erg mee te vallen als je er over praat en is iets binnen vijf minuten opgelost.
Kom je er zelf niet uit probeer een chef of collega om raad te vragen. Schaam je niet want negen van de tien keer is het een normaal probleem waar een ander ook mee zit.Hoor je iets waarvan je denkt dit kan niet, durf het dan tegen je collega te zeggen. Dit voorkomt voor jou en de ander ergernis.
We zijn dit niet gewend zo te doen, maar het maakt het een stuk gemakkelijker!
Even Fatima mobiel bellen, om te vragen of gewend nou met een d of een t is!

Column 23
Start me up.
Wat nou, een Engelstalige kop in de column? Ja, dit gevoel kreeg ik een tijdje geleden, toen ik dit Stones nummer draaide, wat bij de introductie van Windows 1998 gebruikt werd.
Ik kreeg dezelfde kriebels bij het opnieuw opstarten van de vernieuwde SWZ, een nieuwe visie. Windows is inmiddels al een paar keer vernieuwd en wil SWZ blijven bestaan, dan zal deze organisatie ook moeten vernieuwen. Stilstand is achteruitgang!.
Dit jaar diverse investeringen in apparatuur en ook opleidingen gedaan. Iedereen krijgt een kans en wie om wat voor reden geen opleiding kan volgen, krijgt een plek waar hij/zij werk met plezier kan doen. We zijn tenslotte een sociale werkvoorziening maar het woord sociaal kun je op verschillende manieren uitleggen.
Sociaal kun je opvatten als, zacht, lief, alles ontzien, gezellig e.d. Sociaal is ook zorgen voor werk voor jou, een passende werkplek, je veilig voelen en je kunnen ontwikkelen. Eigenlijk is dit sociale het gene wat wij willen na-streven!
Het eerste geeft een gevoel van een dag bestedings project, noodzakelijk als je niet meer kunt werken, het tweede, zijn jullie, lekker aan het werk en tijdens dat werk leer je ook nog.
Gelukkig kunnen en willen de meesten van jullie meer! In ieder geval, veel meer werk, dat is wel duidelijk geworden. De signalen zijn opgevangen en hier wordt gehoor aan gegeven. Te weinig werk is ook te weinig inkomsten en de organisatie moet wel blijven bestaan.
Groei is er al binnen de afdelingen groen en schoonmaak. Detacheringen is afhankelijk van de economische toestand in Nederland, maar toch optimistisch.
Er gaat zeker meer werk komen, voldoende passend en blijvend werk. Er worden concrete afspraken gemaakt met vaste en nieuwe klanten zodat we weten dat we voor de langere termijn zeker zijn van werk.
De afdeling schoonmaak is net beloond met een certificaat door de Gemeente Zeist, zodat deze tevreden klant ook een stuk reclame is naar de andere klanten toe. Niet niks, als jij daar aan hebt mee mogen werken!
Groen heeft in deze periode zeker voldoening met poten, maaien, mooi maken van stedelijk groen. Veel klanten zijn maar wat blij met jullie als "groen onderhouder". Dit wordt regelmatig gewaardeerd door veel mensen Probeer het een uit, laat je informeren, probeer jou kwaliteiten een uit. Jouw Gemeentelijk groen staat er mooi bij door jou bijdragen.
Kortom dit is de basis op groei te kunnen realiseren. Sart me up, een nieuwe start!

Column 22 1996
Gevangen in m'n lijf!
Menig medewerker/ster zal dit kunnen beamen. Misschien niet wetend wat ik bedoel.
Soms niet weten wat er mis is en waarom je bij SWZ werkt. Maar velen weten dat toch wel en maken er van wat er van te maken is.
Af en toe zie ik mensen van de Stichting de Regenboog bij ons. Dat zijn mensen die op latere leeftijd een handicap krijgen, bijvoorbeeld een herseninfarct. Die Stichting helpt die mensen te leren met hun handicap om te gaan en helpen hen weer een beroep te leren, te re-integreren in de maatschappij. Moeilijk als je als een "volwaardig" mens was en een goede baan had en door iets waar je helemaal niets aan kunt doen, gehandicapt raakt.
Dus terug geworpen wordt de zorg maatschappij. Niet volwaardig meer, je baan kunt behouden . Je kost geld, gaat niet meer zo snel, hebt aanpassing nodig! Maar begrijpen zij het wel, dat jij gevangen zit in je eigen lijf?
Je wilt met je hoofd, ontzettend graag iets vertellen maar het lukt je niet. Je wilt je technische vaardigheden laten zien maar je handen willen niet. Je wil even snel naar de w.c. Maar dit kost je nu een kwartier! Moeilijk toch? Maar voor een gezond mens nauwelijks te begrijpen.
Stel je eens voor dat jij nu iets krijgt waardoor je dit bovenstaande overkomt. Hoe zal je omgeving reageren, je vrienden, buren, maar vooral je partner. Je bent niet meer dezelfde persoon, je karakter verandert, je bent minder tolerant en eerder kwaad. Je reageert anders, alles duurt langer of het gaat even helemaal niet meer. Je hersenen willen wel maar je lijf wil niet meer.
Kortom je bent en blijft gevangen in je lijf. Hoe gaan we daar me om?

Column 21
Waarom werken zij nou toch?
Als er klanten komen bij SWZ, wordt mij vaak dezelfde vraag gesteld. Deze mensen hier, moeten zeker werken hier, hé? Nee, zeg ik dan, deze mensen mogen en willen hier werken en met plezier.
Thuis zitten is niks, hoor ik vaak. Diegene die nog wel eens ziek zijn,met een vraagteken, zijn ook niet per saldo lui maar vinden het volgens mij een sport om weer een nieuw ziektebeeld uit te vinden. Ik zeg wel eens tegen mijn collega's, John de Mol zou hier een jarenlange soap mee kunnen vullen. Dit kunnen jij en ik samen vaak niet verzinnen. Maar dit terzijde.
Laatst lees ik een onderzoek van een jonge econoom, die de drijfveren onderzocht "van de lusten van de werkende mens". Eigenlijk niets nieuws, hij komt ook net van school en heeft ook de principes geleerd van de Russische psycholoog Maslov. De bij de mens gelegen factoren als motivatie van de werknemer en daarnaast, de buiten de mens gelegen factoren als, beloning, of te wel salaris voor het geleverde werk.
Tegenwoordig leert men dat er een hoog salaris belangrijk is en zo weinig mogelijk doen voor zoveel mogelijk salaris. En als het kan met een pak en stropdas om, achter de PC. Geen vuile handen krijgen.
Helaas in de 20e eeuw komen we erachter dat enkelen wel veel salaris verdienen maar er haast niemand meer is die met zijn handen kan en wil werken en/of een technisch vak geleerd heeft. Dus onze luxe apparaten kan repareren of aansluiten.
Gelukkig worden er een aantal op tijd wakker en komt er weer interesse voor de vakman. Als de werknemer inziet waarom en waarvoor hij iets doet is hij vaker gemotiveerd, heeft plezier in zijn werk, zeker met op de achtergrond nog dingen zoals werksfeer, leuke collega's, leuk gebouw, gezelligheid, sociale contacten, waardering en eigen waarde.
Iemand die weinig mag en veel moet zal afbranden in korte tijd. Geef iemand de ruimte, verantwoording die hij aan kan of leer het hem. Zeker met onze doelstelling, lerend werken, zaken om goed in de gaten te houden.
Nieuwe kansen, die misschien vroeger mislukt zijn opnieuw proberen. Een nieuwe opdrachtgever waar je de baan vindt die je nooit verwacht had en een nieuwe werkgever die dit van jou nooit verwacht had.
Daarom werken we samen, nou toch!

Column 20. 1996
De hijskraan en Mien.
Een oude schoolfoto. De hele klas werd één keer per jaar gefotografeerd , jongens bij een houten hijskraan, plus een groepsfoto. In zwart/wit.
Ik had zelf niet veel speelgoed maar een houten hijskraan had ik gelukkig. Die kon ik bouwen van een houten Mecano achtig systeem van de HEMA met plastic bouten en moeren. Hiermee kon ik eindeloos fantaseren met constructies en bouwwerken.
Goed dit was even een stukje jeugdsentiment. Ik ben altijd nog blij dat ik heb kunnen bouwen en spelen met bovenstaande spullen, later kwam er LEGO en ik had drie auto's. Een Volkswagen kever, een Isetta, waar de deur de voordeur was met het stuur, en een brandweer ladderwagen van Dinky Toys. Hier kon ik eindeloos mee fantaseren en spelen.
Als ik nu langs de huizen in mijn buurt loop zie ik eigenlijk alle kinderen van toen ik die leeftijd had, voor de TV hangen. Of naar tekenfilms kijken of met een computerspelletje. Volgens pedagogen schijnt dit niet schadelijk te zijn. Er zijn ook leuke opvoedende kinderprogramma's. Maar ik mis het zelf ontdekken, zelf doen en actief bezig zijn. Ontdekken hoe iets in elkaar zit, waarom iets werkt of niet.
Het is mij trouwens niet altijd in dank afgenomen dat ik wilde weten hoe iets in elkaar zat. Een enkele keer moest een technische oom geraadpleegd worden om van de door mij gemaakte onderdelen weer het originele artikel te herbouwen!
De familie zal nooit de Sinterklaasavond vergeten dat een surprise voor mij in een nog uitstekende platenspeler van mijn zwager verborgen zat. Deze moest geheel uit elkaar gehaald worden en mijn zwager keek met samengeknepen billen, benauwd toe. Inmiddels had ik de kennis dit gedemonteerde, weer geheel terug te bouwen en de familieband is gelukkig goed gebleven.
De rol bevestiging bij tekenfilms is niet zo aanwezig. In mijn jeugd hadden de jongens een hijskraan en auto's en de meisjes, poppen! Ik had Mien voor de nacht, als kind. Een pop die bestond uit een ijzeren kop en nek, met een stoffen lijf en armen en benen. Nog uit de erfenis van de opa en oma . Het kwam nog wel eens voor dat Mien uit bed viel met de ijzeren kop op de houten vloer. De familie was dan, s,nachts, wakker van de klap en dacht na een tijdje, oh dat is Mien.
Nu zo,n veertig jaar later is Mien er nog steeds. Ze heeft inmiddels al verschillende nieuwe lijven gehad en de kop is her-schildert. Ze zit nu in een oude stoel in de hal en is antiek. Is Mien een voorbeeld van de mens in de 21e eeuw. Hoelang zijn wij in de toekomst op te lappen?
Worden we ook ruim honderd jaar of mogen we zelfs niet meer dood? Zijn er geen handicaps meer?
Ik doe het licht uit en ga naar bed. Welterusten Mien!

Column 19
Randy Newman.
Bij het draaien van een nummer van de CD van Randy Newman, Badlove, ontstond de volgende column. De zin waar het om draait is, this is my country, these are my people, this is my world I understand. Of te wel, dit is mijn land, dit zijn mijn mensen, dit is de wereld die ik begrijp.
Dit is ook wat ik nog steeds voel voor de mensen waarmee ik leef en werk. Dat dit zeer belangrijk is, heeft een van mijn mensen pas op de cursus meewerkend voorman geleerd. Motivatie, was een van zijn lessen. De bovenstaande zinnen zijn de echte motivatoren.
Ik betwijfel wel eens of Nederland wel het land is waar ik thuis hoor, maar de anderetwee, mijn mensen en de wereld die ik begrijp hebben SWZ wel! Vooral de actie en reactie van SWZ is de grootste motivatie om te werken, soms zonder besef van tijd en welke energie dit soms kost.
Op een managementopleiding jaren terug, leerde ik dat de mens de duurste "machine" is in elk bedrijf,alleen dat dit weinig beseft wordt. Vat het woord machine niet negatief op want het zou tegenwoordig instrument heten. Ieder mens is uniek, en niet, ondanks onze robot techniek zomaar na te bouwen mens. Mechanisch lukt het nog wel aardig maar verstand, gevoelens en karakter zijn een robot of machine vreemd en nog niet te programmeren.
Dit is nu het spanningsveld en uitdaging in dit werk. Ondanks een volle agenda weet je nooit wat er gaat gebeuren. Dit klinkt tegenstrijdig maar is realiteit. De actie en reactie van de mensen onderling, de opdrachtgevers, de collega's, je chef, je weet nooit wat het wordt. Wie en wat voor een persoon is je chef, de opdrachtgever of je collega?
Dit is mijn land en dit zijn mijn mensen, mijn wereld die ik begrijp.
Onze medewerkers die dit ook niet gewild hadden, iets moeten, gaan afwijken van de regels, eigen regels gaan bedenken en uitvoeren, discussies uitlokken, teruggefloten worden en regels ontstaan er om hen te corrigeren. Is dit de wereld die we willen en werkzaam is? Is er met overleg, gesprekken, redelijkheid niet de wereld te creëren die iedereen begrijpt.
Worden dan de mensen, die moeten, misschien de mensen die willen, de mensen die de wereld gaan begrijpen, waarom er dingen moeten zoals ze gaan, waarom dit allemaal bedacht is. Komen we samen dan misschien verder dan we nu gekomen zijn?
Zo, dit was weer een heel betoog van mij, maar ik hoop dat we op weg gaan naar mijn land, met mijn mensen en de wereld die ik begrijp. Ik bedoel dit niet in de bezittelijke vorm maar in de maatschappelijke sociale vorm.
Zijn we in ons rijke Nederland nu in staat om netjes sociale werkvoorziening uit te voeren, een wereld die u en ik wel begrijpen, maar soms ongrijpbaar lijkt?

Column 18 1995
Enen en nullen.
Een vreemde kop! Toen in nog op de lagere school zat was een een een zwaar onvoldoende en een nul, iemand die niets kon of een cijfer zonder waarde.
Toen ik eenmaal op de avondschool bij Philips zat kregen de enen en nullen ineens grote waarde. Het was de besturing van computerprogramma's! Het Binaire stelsel was opgebouwd uit enen en nullen en wij kregen ook Binaire wiskunde les. Ik moest hiermee gaan rekenen. Je kon nullen ineens vermenigvuldigen en optellen. Ze bleken ineens van grote waarde!
Veel later kwam ik terecht in een organisatie waar volgens de "buitenwacht" alleen maar nullen werkten. Vorig jaar hebben we d.m.v. open dagen weer laten zien wat wij kunnen. De bezoekers en de mensen die weten wat wij maken weten hoe ons Binaire stelsel (wet sociale werkvoorziening) is opgebouwd. Onze klanten rekenen op ons. Steeds meer enen en nullen werken met enen en nullen. Dit terwijl de buitenwacht hier nog niet klaar voor is. Wij laten hen steeds weer versteld staan van hun prestaties.
Waarom moeten wij onszelf nog steeds bewijzen? De een en nul zijn gemeen goed geworden. Wordt het niet eens tijd dat we zover komen dat er helemaal geen sociale werkvoorziening nodig is!
Kan ik in deze eeuw de omslag beleven dat we het normaal vinden dat iemand die misschien minder snel werkt of leert, thuis moet horen in de sociale werkvoorziening?
Zijn wij in ons rijke Nederland nog niet klaar of bereid voor integratie? Of slaan we om naar de andere kant. Nog meer hokjes, specialisatie, groeperingen?
Ik hoop het niet. We zijn als klein landje sterk in voorbeeld modellen voor Europa. Laten we laten zien dat we zoveel culturen en maatschappelijke groeperingen en niveaus tot dit ook in staat zijn.
Misschien wordt de 1 en de 0 deze eeuw nog wel een 10 !.

Column 17 1995
Afslanken.
Na de feestdagen en aan het begin van het jaar gelijk beginnen over afslanken! Het is nog geen bikini tijd. Ik weet het, maar al mag ik geen politieke column schrijven, toch is het niet anders, we moeten afslanken.
Maar liefst 17 miljard bezuinigingen dit jaar met 15 miljoen mensen. Als ik de verdeling nou zuiver en naar draagkracht was kon ik er vrede mee hebben. Maar de verdeling is niet zuiver en de minima, de ouderen en zwakkeren zijn de dupe.
Heet het misschien afslanken omdat die minima verkeerd eten en dus gevaarlijk dik zijn?
Hoe is het bij SWZ gesteld. Veel minima, weinig maxima maar ook hier plaatselijk afslanken. Ons MT heeft na overweging van de plannen van Den Haag en de economische recessie, besloten de groep Industrie af te slanken en de groep extern te laten groeien.
Bij extern, dus groen en schoonmaak, liggen de kansen en we kijken ook naar nieuwe werk soorten. Bijvoorbeeld in de zorgsector waarin Zeist alleen maar groeiende kansen liggen.
Dus geen doemdenkerij maar afslanken om langer gezond te blijven. Wij, SWZ en jullie, willen nog een tijd mee. Betaalde baan houden, leuk werk hebben, gezellige collega's, en erbij horen!
Leer werk bedrijf heet ons credo. Wij willen dat graag met jullie de komende tijd waarmaken. Samen met jullie, samen met de nieuwe OR, samen met het MT, plannen maken en uit kunnen voeren.
Laten we met z'n allen proberen gezond te blijven en ook gezond en met plezier aan het werk kunnen blijven.

Column 16 1995
Het schaap met de vijf herders.
Begin 1995 was er een schaap met vijf herders! Na deze eerste zin kan ik begrijpen dat u logischerwijs begint te twijfelen aan de schrijver. Je mag toch aannemen dat men in die tijd al wijzer was. Ja, het schaap was wijzer, die was ooit herder geweest en had gezien dat schaap was toch een stuk gemakkelijker was.
Zijn politieke groepering had vroeger ook het herder zijn gepropageerd, maar was daar later op terug gekomen. Herder zijn leek een ontspannen baantje, lekker de hele dag buiten in de natuur,maar die schapen maken toch de dienst uit. Zonder schapen zijn er geen herders en daar moest hij toch van leven. Zonder schapen was hij overbodig!
De herder had zich bij de neus laten nemen en had jaren geleden besloten schaap te worden. Het duurde een paar jaar voordat zijn plan klaar was en de tijd daar rijp voor was en het lukte om als herder, schaap te worden.
In de maatschappij was transformatie bespreekbaar geworden en zelfs het vakblad "de Boerderij"" was er klaar voor. De bond van herders hadden hun OR ingeschakeld en die zagen er na enig overleg geen probleem in. De herders waren hier zo wijs mee dat zij zich aan de buitenwereld presenteerden als, nieuw,nieuw , nieuw. Dit zou later ook nog een keer gepresenteerd worden bij SWZ.
Het was ook nieuw. Welk schaap had er nu vijf herders? Even was het nieuws maar wie werd er nu wijzer van. Konden de vijf herders leven van de opbrengst van dat ene schaap? Gaf deze zoveel melk dat bijvoorbeeld de schapenkaas en de wol de kosten konden dekken?
Het schaap zag dit aan en dacht, voor dat ik alle vijf de herders verlies, moeten we de herders reorganiseren. Via de schapen vakorganisatie werd er een schapen belangen bureau in de arm genomen. Het over koepelende orgaan van de schapen stond er geheel achter om de herders te reorganiseren.
De herders werden hier knap onrustig van en er ontstond gemor in de kudde herders. Het werd al snel duidelijk dat de tijd rijp was voor weer een kudde schapen met één herder. Dat oude systeem was toch nog niet zo slecht!
Zo ontstond er begin 2000 weer een kudde met één herder. De grond en het gras waren van die kwaliteit dat een kudde gezonde schapen weer jaren vooruit zou kunnen. De kudde werd weer financieel gezond, de herder en de schapen waren er klaar voor. Er was weer kwaliteit en rust in de kudde.
De moraal van dit gekke verhaal sloeg op de directie van SWZ. De top werd alleen maar verzwaard om zo het schaap er beter van te laten worden.

Column 15.
Ongewi(e)ld.
In deze periode gedenken we op 4 mei nog steeds onze doden uit de tweede Wereld Oorlog.
Althans, velen van ons. In deze tijd draai ik de dubbel cd "War Requiem" van Benjamin Britten, wat vaker dan anders. Mijn vrouw wordt onrustig van deze muziek. Misschien is dat juist de boodschap van deze moderne componist.
Mensen, wordt nu eens wakker. De muziek klinkt soms vals, a-ritmisch en soms lijkt het inderdaad vals. Syncopische muziek.
In deze twintigste eeuw schreven de "profeten" dat we nog meer op ons zelf zouden gaan leven! Nog meer, minder sociaal. Ieder nog meer voor zich zelf. Dit roept verdedigings drang op. Niet meer voor minderheden, (een gezin/groep) maar nog meer ieder voor zich.
De toenemende automatisering helpt een handje mee hierin. Chatten, e-mailen, kopen per PC, babbel boxen. Plus vierentwintig uur per dag soap-tv. Een onwerkelijke wereld wordt ons gepresenteerd door de commerciële media wereld. Een droomwereld die maar voor enkelen is weggelegd!
We kunnen cocoonen. We hoeven geen sociaal contact meer te hebben. Komen we een keer uit onze cocon, in de maatschappij, dan herkennen wij al snel het sociaal gedrag niet meer! We gaan dierlijk reageren, verdedigen, aanvallen bij ons onbekend gedrag. Ongewild gedrag, ongewild geweld van andersdenkenden, we herkennen niet meer. Vals muziek van anders levenden. Onaangepast gedrag. On-sociaal gedrag.
Er vallen steeds vaker, ongewild, slachtoffers. Mensen, jongeren worden steeds vaker zonder reden in elkaar geslagen of vermoord. We schrikken dan weer even wakker, bloemen, stille tocht, zinloos geweld, gedenk beeld op die plek, interviews met familie. Maar het is al te laat! Je kunt de tijd niet meer terug draaien.
Zijn er zo meteen nog mensen te vinden die op straat gaan protesteren? Worden we ooit nog weer wakker? Komen we op tijd uit onze cocon, verdedigen we ons nog op tijd tegen deze oprukkende cultuur? Hoe gaan we reageren op onze zwakkere medemens. Wordt een SW medewerker opnieuw gediscrimineerd?
Kunnen en willen we nog terug naar een socialen gemeenschap in Nederland of schrijven wij ons eigen War Requiem?

Column 14.
Lerend werken wat is dat nou echt?
Ik hoor mijn neefje nog zeggen, nadat hij zijn MAVO diploma gehaald had, ome Herman, nou ben ik eindelijk klaar met leren! Als oom, maakte ik de opmerking, nou jongen, nu maak je toch een kapitale denkfout. Nu begint het pas, je ontwikkeling, dit was de basis pas!
Tot op heden is het € 0,10 niet gevallen en hij kan zich aansluiten bij de groep"losers" (verliezers). Niet omdat hij het niet kan, maar niks doen en of ondernemen is toch wel makkelijk. Een beetje zielig lopen doen dat alles tegen zit enzo.
Toen ik na de L.T.S. Verder wilde, solliciteerde ik bij de SCUTOS (MTS), PTT, en Philips Hilversum. Bij de laatste werd in, na een test, aangenomen op de, toen nog, bedrijfsschool.
Philips bleek achteraf de beste leerschool te zijn die ik mij ooit kon wensen. Beetje militaristisch, scherpe regels en normen en waarden. Niks mis mee, het kaf werd gelijk gescheiden van het koren. Een tweede keer te laat, gelijk weg wezen! Een strakke no nonsense opleiding. Na het eerste van de twee jaar op de fiets van Hilversum naar Ommen fietsen. Zoek maar uit hoe je er komt. (teamwerk) Dan een week met een groep optrekken, in legertenten slapen op strobalen en bewijzen wat je waard bent in je groep van ca. tien leerlingen. De beste methode, waar ik nog steeds op terug kijk.
Als je na het halen van je diploma, aangenomen werd bij Philips Telecommunicatie Industrie, dan was dat te danken aan je uitstraling en doorzettingsvermogen. Het eerste jaar werd je op de werkvloer getest doordat je het hele bedrijf door ging. Na dit jaar werd er besproken wat voor mij de beste richting/afdeling zou zijn. Het werd de afdeling Fabricage Voorbereiding Automatische Telefonie.(F.V.A.T.) Het maken van nul-series, dus vanaf de ontwerper een proefserie maken voordat het de productie in kon. Mooi en interessant werk.
Echter na zes jaar, ook nog bij de afdeling verkeerssystemen gewerkt, bleek dit systeem toch niet voor mij het te zijn. Puur commercieel en totaal niet mens gericht.
Toen bij de Sociale Werkvoorziening Zeist aan de slag gegaan om daar een elektro afdeling op te zetten. Niet te vergelijken cultuur.
Ik mocht in de baas zijn tijd leren. Bij Philips was dit van 18.00 tot 21.30, drie avonden per week en in het weekend je huiswerk maken. Het was niet slecht maar dit is beter en heel anders. Je toekomst opbouwen, een vak (management) leren, jezelf neerzetten als vakman.
Voor de medewerkers lag de nadruk nog meer op ontwikkelen, niet alleen wettelijk maar ook doel van de organisatie. Het maakt niet uit of het Groen, Schoonmaak, houtbewerken of metaal is. Laat zien wie je bent, wat je wil en wat je kan. Bespreek dit met je chef, laat je eventueel testen, het kan.
Geef in ieder geval jezelf de kans te ontwikkelen. Dat de SWZ er baat bij heeft is een tweede. Wij zullen trots op je zijn als jij zo meteen in je nieuwe baan loopt te glunderen.
Pak je kans om lerend te werken of werkend te leren, het is maar net hoe je het zegt.

Column 13.
Eitje.
Een ei heet in Afrika, poephol vruchtje! Wij zouden geen ei meer willen met zo'n benaming, laat staan eten. Vruchtje van een kip wat zij heeft uit gepoept. Eigenlijk een heel logische en natuurlijke naam. Onlangs is er heel veel te doen geweest over gevogelte. De sars, de vogelpest, geen kip, laat staan ei, was meer veilig.
Dit jaar, lag ik even in het ziekenhuis, ik had geen sars, maar lag tegenover iemand die bij de venetière dienst of te wel, die persoon keurt dagelijks fok kuikens en kippen, vanuit het Ministerie den Haag. Nooit geweten dat dat bestond en al helemaal niet wat het inhield. Bloed afnemen van kuikens en in kaart brengen of een fokker wel "schoon" is en dit voor het woord sars bestond!
Nederland is klein maar toch wel goed bezig! Of zijn we overdreven bezig? Nee, naar mijn mening. Je kunt beter voorop lopen dan te laat zijn. Achteraf kijken en commentaar leveren is altijd makkelijk, want dan was het al te laat en is je oordeel juist.
Ik had vroeger ook een eitje! Bij de voddenboer gekocht voor Fl. 5,00. Het was een soort Solex model maar dan merk Berini. Hetzelfde systeem aandrijving op de voorband. Had een benzine tankje in de vorm van een liggen ei, vandaar de bijnaam "eitje".
Op en neer naar Philips, Hilversum vloog dit ding een keer in de brand, ter hoogte van Den Dolder. Geblust, en verder gefietst, want te laat komen kende men toen nog niet. Dit zou een slechte beoordeling betekenen bij je jaarlijkse gesprek!
Met het zweet op mijn kop kwam ik binnen en nog net op tijd. Via de Lage Vuurse was het wel even doortrappen, zeker met zo'n model als de Berini.
Vol trots parkeerde ik elke dag mijn Berini in de fietsenstalling, best een bezienswaardigheid tussen de Puchs en Thomossen en Kreidler, Zundapp– buikschuivers.
Maar ik was ondanks de brand toch maar weer mooi op tijd. Geen uitbrander van mijn chef en geen kwalificatie als een eitje!

Column 12.
Dit decennium, dag 1900 -1999.
Iedereen is opgewonden over de overgang naar de nieuwe eeuw! Zal 2000 ook zoveel ontwikkelingen kennen als deze eeuw die bijna voorbij is? Kan het nog meer, nog sneller, en nog beter worden?
Voor mij is deze eeuw bijna een halve eeuw waarvan ik het grootste deel bewust heb meegemaakt. Voor mij zijn er geen schokkende vernieuwingen geweest die mij bij gebleven zijn. Uitschieters zijn voor mij de ruimtevaart en de ontwikkelings snelheid van de elektronica.
Daarnaast de ruimte die Nederland kent voor de multi-culturele samenleving. Welk land heeft dit!
Voor de mensen die in het eerste deel van deze eeuw leefden was er veel mee te maken. Twee Wereld oorlogen, de gloeilamp, de radio, de tv, de stoom trein, de bromfiets en de auto. Mijn oma noemde mijn bromfiets, als ik bij haar op bezoek kwam, nog stoomfiets!
Nu we deze eeuw bijna afsluiten met een lage werkloosheid en een economische welvaart vraag je je toch af , en wat met de rest.
Wat hebben we gebakken van de lessen van de geschiedenis van deze eeuw. Nederland een dicht bevolkt land met veel culturen.
Een eeuw van ontwikkelaars, ondernemers, nuchterheid. Een land met agressie, discriminatie, voetbal vandalen , tolerantie en actiegroepen. Een land met ontelbare geloofsrichtingen en politieke denkbeelden.
Hoe gaan we verder in 2000, wat hebben we geleerd?. Gaan we onze welvaart ,eerlijker, verdelen. Gaan we iedereen gelijk behandelen. Krijgt iedereen een eerlijke kans. Is de sociale werkvoorziening nog nodig in 2000 of wordt het weer zo als begin deze eeuw dat de zorg in eigen kring wordt verzorgd.
Dit was niet altijd goed geregeld maar het was er. Of gaan alle werkgevers de ruimte creëren voor opvang van mensen met een handicap. Misschien heeft Den Haag wel een handje geholpen.
Het lijkt mij geen gek idee en moet realiseerbaar zijn. Een kleine stap als je ziet wat er in deze eeuw allemaal gerealiseerd is!

Column 11.
Spring is in the air.
Op z'n Nederlands, het voorjaar zit in de lucht. En we beginnen binnenkort aan Maart, dus dan is het zover! Lekker weer langere dagen we kunnen weer meer naar buiten, zonnetje erbij. Voor onze afdeling Groen een nieuw seizoen, met veel werk aan de winkel. Wat in december gesnoeid is loopt nu uit en behoeft onderhoud.
Eigenlijk is die natuur ook het proces binnen SWZ. Er komt iemand nieuw binnen wordt getest en/of getraind en gaat groeien en bloeien of niet.
Maar er is een proces op gang!. Het leuke is bij een leer werk bedrijf dat het eigenlijk alleen maar gaat over groei en bloei. We willen samen met de nieuwe medewerker/ster een doel bereiken.
Nou heeft een minister onlangs o.a. In het SW journaal iets geschreven. Vanachter het bureau en theoretisch zou het moeten kunnen. Helaas mis ik realiteit, zoals economie en zwaarte van de handicap. In een enkel geval zou het kunnen slagen maar met mijn MBO, c.q. Boerenverstand, zeg ik dat SWZ ca. 60% van de mensen niet kan laten uitstromen, al is de economie nog zo goed. Zeker gezien de instroom vanaf heden geef ik dit plan geen kans.
Nu kan ons beleid wel kicken op de visie van de minister maar kijk eens wat meer over het bureau! Zie de werkvloer, hou voeling met de mensen die het betreft.
Ik ben het direct met iedereen eens dat iemand met een handicap niet aangewezen zou moeten zijn op een aparte werkplek. Het nis een droom, nog wel!
In dit kabinet geef ik dit geen enkele kans, maar laten we er ons hard voor blijven maken.
Een mens is een mens, benut de capaciteiten. Weet de sleutel te vinden waardoor hij/zij gaat groeien en bloeien.
Spring is in the air!

Column 10.
Verkiezingen in zicht.
Een columnist mag kritisch en prikkelend schrijven zonder echt te kwetsen. Deze keer toch min of meer een zaak die slaat op onze sociale werkvoorziening.
Ons voortbestaan wordt bepaald door de politiek, dus moeten we wel stemmen om onze stem te laten horen, het is een verworven recht!
Ruim acht en twintig jaar ben ik lid geweest van de P.v.d.A. Maar met de komst van Wouter Bos had ik sinds de vorige verkiezingen zo iets van, vriend jij bent een salon socialist, te vriendelijk, teveel rechts van links.
Door mijn ziekte en mijn lage kalium gehalte moet ik veel tomaten eten. Gezond en caloriearm en ook nog lekker. Laat de partij die ik een warm hart toe draag en nu lid van ben, de tomaat in het vaandel hebben staan, Jan Marijnesen van de SP. Hij draagt uit wat we nodig hebben als SW bedrijf. Dit in tegenstelling tot Jan Peter Ba(l)k-ellende 1 t/m 3. Even dacht ik aan de 11 negertjes toen er elke keer weer een kamerlid binnen zijn club afviel.
Zijn ouders waren echte C.D.A. Ers, niet kunnen kiezen. Wim Kan zou zeggen, " een beetje links, een beetje rechts en dan toch maar door het midden". We noemen hem Jan of Peter, maar toch toen al niet kunnen beslissen, dus maar zekerheid voor alles, Jan Peter! Zijn dorps kapper ken helaas nog maar één soort kapsel en Pearl is nog niet doorgedrongen in zijn dorp.
Wij hebben helaas zelf geen kinderen, dus geen recht van spreken. Herman Finkers zou zeggen, " gelukkig konden mijn schoonouders kinderen krijgen, anders was ik nu niet eens getrouwd!".
Ja, daar moet je even over na-denken.
Verkiezingen. Veel mensen zeggen, of je nou door de hond of door de kat gebeten wordt, het maakt toch niet uit! Mensen, echt wel, een hond heeft een baas en een kat heeft personeel.
Daar zit al het verschil. Kiezen jullie voor rechtvaardigheid, dus de laste rusten op de sterkste schouders, of verdere twee-deling van onze maatschappij. De zogenaamde normen en waarden zouden onder JP weer verbeterd zijn!
De rijken, rijker, de armen, armer, zoals de heer Rutte verkondigd. Wij hadden toen hij nog jong was Clearasyl om onze jeugdpuistjes weg te werken. Zo te zien had hij, al hoewel hij van goede huize is, daar zeker geen geld voor.
Ik hoop dat jullie gaan stemmen, gewoon wat je denkt dat goed is voor Nederland. Stem in ieder geval, maak gebruik van je recht om te stemmen. Jou recht van meningsuiting!

Column 9.
Ontwikkelen.
Na een zonnige vakantie en één week gewoon thuis geweest te zijn, lekker weer aan het werk. Gewoon weer de dagelijkse dingen, wel een agenda hebben met afspraken, maar tussendoor de collega's en medewerkers die even komen vragen hoe je het gehad hebt. En die je even komen bijpraten wat er gebeurt is tijdens mijn afwezigheid.
Op woensdag was de laatste cursusdag van de basiscursus metaal/assemblage. Aan het eind van de cursus ben ik als coördinator er bij en schiet af en toe vol van de verhalen van de cursisten die ik hoor bij de rondvraag van Kees van de Waerdt (docent) hoe zij het ervaren hebben deze cursus.
Een jongen heeft vierentwintig jaar bij UW bedrijven gewerkt en voelde zich al die jaren gekleineerd en niet voor vol aan gezien. Hij vindt dat hij hier serieus genomen wordt en krijgt hij een kans zich te ontwikkelen.. In de vijftien lessen is hij van een stille autist gegroeid tot een autist die nu kan zeggen wat hij ervaart. Meerdere positieve en ontwikkelings gerichte ervaringen worden verteld. Zowel voor het werk als privé.
Op de vraag of wij een vervolgcursus, maar dan een elektro deel kunnen organiseren ga ik onderzoek doek om dit te kunnen onderbouwen naar de directie.. Er is weinig elektro werk in de regio maar docent Kees weet te vertellen dat UW volop werk heeft, ook voor de visueel gehandicapten. Dus verkoopafdeling extra energie zetten op deze werksoort!
Daarnaast is het voor de eigen ontwikkeling om zelfstandig te kunnen wonen ook wenselijk, iets van elektro af te weten. Zoals kleine eenvoudige reparaties. Tevens kwam de vraag of er een gedeelte PC cursus mogelijk is, daar er tijdens de cursus proefjes gedaan werden met de PC.
Ook dit is een privéaangelegenheid maar heeft ook weer verband met de algemene ontwikkeling. Wie werkt er nog zonder PC, zowel thuis als op het werk? We gaan zien wat er mogelijk is om mensen op te leiden en die kennis te bieden die hen verder helpt in het dagelijks leven.
Ook wij (SWZ) zien een terugval in de economie. Sommige gedetacheerde mensen komen alweer terug maar soms liggen er ook weer kansen op uitbreiding. Zo zijn wij bezig met een fietsen producent om bij ons een eigen productielijn op te zetten.Er werken bij hen al enkele mensen maar hun ruimte is te klein om uit te breiden met personeel.
Zekerheid op blijvend en mooi werk waar onze mensen een vak kunnen leren, dat is een van onze doelen.
Dus in gesprek blijven en zien dat we zakelijk partner worden van deze fietsen producent!!

Column 8.
Soms zit het mee, soms zit het tegen!
De SWZ bestaat dit jaar (1999) 50 jaar. We lezen dit op het briefpapier en op de schilden op het gebouw en zelfs de vlaggen!
Het wordt feest dit jaar. Maar...........soms zit het tegen. De Sociale Werkvoorziening Zeist, is helaas in dit jubileumjaar niet zo sociaal. Heeft helemaal niet veel "werkvoorziening" en is nog wel Zeist het Leerbedrijf, maar heeft momenteel weinig leer-werk te bieden.
Gisteren sprak ik mijn zwager die bij FIVELINGO in Groningen werkt, ook een SW bedrijf en die vertelde mij dat ze daar het werk niet aan kunnen. Dit terwijl de provincie te kampen heeft met weinig industrie. En toch een bovenmatig werkaanbod?
De SWZ moet voor de volgende vijftig jaar een goede en reële visie neerzetten. Meer jaren afspraken, contracten, realistische begroting en visie. Dit om zo het leer-werk bedrijf handen en voeten te kunnen geven.
Deze week had ik o.a. Een gesprek met ABVA/KABO over de komende O.R. Verkiezingen de rol van de ABVA/KABO daarin.
Triest, volgens de voorzitter van de ABVA/KABO om te merken hoe er wordt omgegaan met hun leden in de SW. In hun pauze, in een hoekje, tijdens een pauze, bijeen te moeten komen. Nog nooit elders in Nederland bij een SW bedrijf vertoond!
SWZ, blijf een waardig bedrijf. Blijf op het Management Team niveau je mannetje staan. Zorg dat je je boodschap waar blijft maken.
Een O.R. is niet lastig voor een directie/directeur maar van groot belang juist.
Dan zeg ik, op naar de volgende gezonde vijftig jaar!

Column 7.
Handicap.
De Sociale Werkvoorziening is de plaats waar mensen met een handicap kunnen en mogen werken.
Vele Nederlanders begrijpen nog steeds niet wat het betekend om een handicap te hebben en als je dit hebt om dan nog voor vol aan gezien te worden.
Inmiddels weet ik er zelf van mee te praten. In mijn interviews met gedetacheerden kom je de opmerking "stempel van de handicap" steeds weer tegen. Weet een opdrachtgever eenmaal dat je een handicap hebt, dan volgt afwijzing. Want hij zal wel vaker ziek zijn, hij zal wel langzamer zijn, hij zal wel veel meer aandacht nodig hebben. Vooroordelen, maar soms helaas wel gegrond en terecht.
Toen ik twee jaar geleden in het kernteam zat in mijn vorige functie als Productie Manager , hadden wij kernteam dagen. Niet altijd met een thema, waarvan je zegt daar steek ik wat van op. Maar mode was toen teambuilding. Het mocht wat kosten, maar als je een team werd, dan was de missie geslaagd.
Het was voor de algemeen directeur weer een opsteker naar het bestuur toe, van zien jullie wel....! deze gekte duurde in Nederland enige jaren, na de jaren van "brainstorm sessies" en allerlei "grids" , van diverse niveaus.
Naast SWZ handicaps leerde ik in een kernteam dag dat de BoBo's ook handicaps hebben. En wel in de golf sport! Denken wij dat als je een handicap hebt je niet meer mee telt, in de golf sport kun je niet genoeg handicap hebben om een topper te zijn!
Het is toch wel een gekke wereld en het Nederlands is voor een gewoon mens toch haast niet meer te begrijpen.
Ben je gehandicapt, dan ben je niet veel meer waard in deze maatschappij. Golf je en heb je veel handicaps, dan ben je wel veel waard en de beste.
Handicaps, appels en peren?

Column 6.
Een boot, de angst.
Varen op een boot is voor velen plezier. Vakantie met een boot, een tochtje met een boot of oversteek naar Engeland, Zweden of Noorwegen met een luxe boot. Voor mij altijd weer een drama. Angst, zeeziek, misselijk, waarom?
Niet met vier wielen op de vaste grond en zelf je vervoermiddel naar je hand zetten. Zelf bepalen hoe hard je gaat en hoe lang je je zelf vervoert. Welke route neem je.
Over geleverd aan een schip, de kapitein, het weer, zijn kwaliteiten van stuurman schap en leiding geven. De kwaliteit van het schip, zitten alle deuren wel dicht, werken de sloepen wel is er wel een noodplan?
Het lijkt een beetje een fobisch verhaal maar hoe zit jij in elkaar? Stap je maar zo op een boot zonder er iets vanaf te weten? Ben je echt zo naïef of denk je van, het zal wel weer goed gaan.! Of denk je door en controleer je, eenmaal op het schip een aantal zaken.
Varen met een schip is net als vanuit SWZ binnen, naar SWZ buiten gaan. Voor mij lijkt het voor veel mensen, alsof ze in een avontuurlijke boot stappen. Angst hebben of ze wel heelhuids aan zullen komen, en of het wel leuk is, of het wel is wat ze verwachten?
Ondanks mijn angst om te varen en gezien de interviews van collega's die al de boot hebben genomen, is de ervaring alleen maar positief.
Niet altijd mooi weer maar wel een plezierige ervaring en het advies om het ook te gaan doen. Pak die kans, ga op reis, neem die boot naar ander werk, naar een detachering!
Het lijkt soms een verre reis maar blijkt achteraf een heel mooie reis!

Column 5.
Nog één keer de kiezen op elkaar!
Ik tobde al langer met mijn kiezen en had al zenuw behandelingen gehad. Nu ik om de tien weken een vijfdaagse infuus kuur krijg, doordat ik progressieve MS heb, heeft het gebit en tandvlees ook te lijden door de chemo-achtige substantie in de kuur. Ik zit regelmatig te mummelen als een oud baasje.
Dus bij de halfjaarlijkse controle bij de tandarts maar eens overlegd om een "rooiplan" op te stellen. Een verstandskies was een jaar geleden al opgegeven en de tandarts had met mijn wetenschap van verminderde bloedstolling i.v.m. De infuus kuren wijselijk te laten staan.
Dus verwijzing naar een kaakchirurg, op mijn verzoek, was snel gemaakt in Amersfoort, St. Elisabeth, waar ik ook onder behandeling ben voor de MS. De boven en onder tanden blijven voorlopig staan en worden opgeknapt door de mondhygiënist. Na twee behandelingen en wat tips, was het tandvlees en de ruimte tussen de tanden weer naar wens. Al snel een afspraak gemaakt met de kaakchirurg voor de operatie!
Op 12 februari 2006 was het dan zover. Om 07.15 uur in het ziekenhuis melden, om 07.50 uur naar de OK en om 08.00 uur zouden alle kiezen onder algehele narcose getrokken worden en het tandvlees gehecht. Onder narcose is omdat je als MS patiënt terugvallen kunt krijgen bij plaatselijke verdoving. Ik was de eerste daar ik insuline afhankelijk ben, nuchter moest zijn en snel weer bij-gespoten kon worden.
Elk nadeel heb zijn voordeel zou Johan Cruijff zeggen. Om 08.00 uur ging na de narcose, bij mij het licht uit en om even na half negen weer aan in de uitslaap ruimte. Inmiddels waren er al wat bedden bezet en mijn buurman was al vertrokken naar de OK. Ik had een bakje gele vla en een kan sap met een rietje staan en gezien mijn suiker begon ik daar aan.
Niet wetend wat het verloop die dag zou zijn. Ik zou om 11.30 uur weer naar huis mogen als alles goed was.
Echter toen begon de ellende! Bloeding in onderkaak, de chirurg werd gebeld en ik moest op een rolletje gaas bijten tot het bloeden gestopt zou zijn. Om 13.30 uur leek het er op dat het bloeden gestopt was, na vier spuugbakjes vol met bloed gespuwd te hebben. Het bloeden begon, echter weer volop. Weer de verpleegkundige gewaarschuwd en een nieuwe stapel gaasjes aangevoerd en weer de chirurg gebeld. Deze stond nog te opereren tot 15.45 uur en kon niet weg.
Om 15.45 stond hij met zijn jas aan en tas, bij mijn bed om naar het andere ziekenhuis te gaan. Enigszins overdondert door de hoeveelheid bakjes en bebloede gaas rolletjes werd de verpleegkundige op het matje geroepen. De methode was niet goed.
Maar wat er ook gebeurde, het bloeden stopte niet en tegen vier uur ging ik met spoed en vol gas in mijn bed naar de OK. Het leek wel een uitzending van ER.
Na nog twee bakjes vol gespuwd te hebben met bloed, op weg naar de OK, moest ik weer op de operatietafel gaan liggen. Narcose was niet meer mogelijk, dus plaatselijke verdoving was het enige. De chirurg schoot uit zijn slof naar de verpleegkundige die het afzuig apparaat uit de steriele verpakking moest halen, moest veel sneller, gezien het bloedverlies. Hij zei terecht, de baas staat erbij, dus alles moet steriel! Toen liep het als een trein.
Na het afzuigen van het bloed was inmiddels de wat jolige kaakchirurg, begonnen met hechten.sÓchtends had ik hem niet gezien omdat ik al onder narcose was. Het rechtse stuk van de onderkaak moest opnieuw gehecht worden en daarna was alles goed en kon ik weer naar de verpleegafdeling.
De kaakchirurg ging zich vast omkleden en ik zou zo opgehaald worden, want ik moest toch maar een nachtje blijven, helaas.
Toen ik door de gangen naar de afdeling gereden werd, zag ik de kaakchirurg op een bankje met een collega, bij de lift zitten. Ik kon het, toch ook nog jolig, te zeggen, het is nog wel garantie hoop ik? Hij knikte met een lach maar had de bloeding onderschat.
De volgende dag mocht ik naar huis en na drie weken pap kon het gebit erin. Weer een zorg minder en ik zet nu de kunst kiezen op elkaar voor het vervolg!

Column 4.
UWV....het zal toch niet waar zijn? oktober 2009
Een aantal van de lezers zullen nog wel mijn columns over het UWV herinneren van nummer 98 tot nummer 102 in 2006.
Nu slaat de tekst niet op mij maar op mijn vrouw. Helaas is zij door de recessie, net als velen, zonder werk geraakt. Leeftijd, te veel uren en dus de kosten zijn de oorzaak.
Volgens dit kabinet zouden we, zoals ik vandaag lees in de krant, tot 68 jaar moeten werken.
Maar als je ouder dan vijftig bent dan ben je te duur. In de supermarkt branche ligt de grens al op negentien jaar.
Hoe zit dit nu, kabinet? Er is door de ouder wordende maatschappij vraag naar wat ouder personeel omdat zij toch anders geholpen willen worden.
Maar goed, het UWV-werk en UWV-WW traject moest weer in gang gezet worden. Mijn vrouw is zich gaan melden bij het UWV omdat dit stukje nog even persoonlijk moet en ik dook achter de PC, om via DIGID in te loggen en alles weer in gang zetten. Gelukkig zitten de standaard gegevens in het systeem. Het UWV werkt niet meer met een papieren dossier en dus is de PC een uitkomst, dacht ik! Ik heb ook aangevinkt dat wij geen papieren gegevens meer hoeven te ontvangen maar via email.
Ik heb ook gelijk de sites weer geactiveerd die met banen te maken hebben en in ons netwerk ook wat gekeken. Er zijn al weer wat sollicitaties de PC uit.
Jullie weten wel dat toen ik veel problemen ondervond met het UWV en ik zelfs de tweede kamer geraadpleegd had en als antwoord kreeg, dat het probleem de communicatie was en alle medewerkers zouden naar een cursus gaan. Dit was ooit ook één van de "oplossingen" van de SWZ voor de vermeende problemen. Helaas is er toen ook niets verbeterd.
Enfin, alle door UWV benodigde informatie is aangeleverd en toch moest nog een formulier ingevuld worden van de laatste week dat zij gewerkt had. Toch een papieren dossier?
Mijn vrouw moest een dag na het UWV bezoek een telefoontje plegen met het UWV om te melden dat zij een uitkering aangevraagd had, volgens de regels. Zij moest dit telefonisch melden van het UWV en had zelfs een speciaal telefoonnummer gekregen.
Maar, zei de mevrouw van het UWV, hoe kunt u nu bellen, uw gegevens zijn persoonlijk, en u kunt wel zeggen dat u bent wie u zegt maar zo werkt het niet. Zij nog even uitgelegd dat een collega van haar dit net had gezegd dat dit zo moest.
Het bleef een paar dagen stil in de brievenbus, maar zaterdag, ja hoor, vijf enveloppen van het UWV.Na het open maken was er één formulier dat toch nog ingevuld moest worden voor de uitkering en vier keer in een aparte envelop, een wijzigings formulier!!!!! En ik aangeven dat het digitaal kan en niet per post hoeft.
Je zou haast concluderen dat de communicatie cursus weggegooid geld is geweest. Het kan ook toeval zijn dat het net twee nieuwe collega's waren die de cursus gemist hadden. Ze heeft ook haar jobcoach gemaild om door te geven dat ze zonder werk zit, maar de automatische mail kwam terug met de mededeling dat die een maand met vakantie is.
Voor de zekerheid toch maar even gebeld en, nee hoor, gewoon op wachten, want zij kent u.
We wachten vol spanning de gang van het UWV af. Je kunt niet zonder hen maar.........zucht!

Column 3. oktober 99
Alt modies!
Ja, even een Oostenrijkse opmerking van vrienden. Jaren geleden waren mijn ouders actief met Oostenrijkse vrienden in de kappers wereld. Concoursen organiseren, wedstrijden, internationaal, dus veel contacten in veel landen, waar onder Oostenrijk, Wenen.
Met Oostenrijk hadden zij veel contact en ook privé. Zo raakten wij bevriend met de kinderen van die mensen, en nadat wij in Wenen in hun huis gelogeerd hadden en behoorlijk onthaald waren, kwamen zij ook een keer naar Zeist.
In Wenen hadden zij een appartement wat voorheen kantoorgebouwen waren, dus enorm grote oppervlakten en hoge statige gebouwen.
Dan kom je in Holland met de huisjes met tuintjes en bloembakken. Al vreeslijk eng, want het ligt 6 meter onder de zeespiegel! Dat je dat uberhaupt durft te wonen! Maar ze zijn geweest en vonden het geweldig. Vooral de Zaanse schans, Volendam, de Delta werken , de kaasmarkt in Alkmaar en nog veel "enge"dingen, de kneuterigheid van Holland.
Wij waren al een respectabel aantal jaren getrouwd en minister president Peter Jan Balkenende sprak in zijn begin van normen en waarden. Die hadden wij eigenlijk ook gewoon mee gekregen van onze ouders.Wij hadden het ook over onze normen en waarden.
Die vrienden waren begin dertig, hadden kinderen maar waren inmiddels gescheiden en waren aan hun tweede relatie toe met opnieuw kinderen. Toen wij daarover in gesprek kwamen met hen werden wij betiteld als "Alt modies", dus niet meer van deze tijd en uit de mode.
Op een reis naar Israël was Renate, dochter van vrienden van mijn ouders, een leuke joodse vent tegen gekomen en het klikte meteen. Het was inderdaad een leuke en sympathieke vent maar om maar gelijk daarom een relatie te ontbinden?
Zij hebben een prachtige week bij ons gehad en veel van Nederland gezien. Wij vonden na die week dat wij die "vriendschap" maar dood moesten laten bloeden. Niet onze principes, al zijn wij niet conservatief.
De ouders zijn inmiddels overleden en eigenlijk zou ik stiekem nog wel eens even naar Wenen willen rijden om te kijken wat er nu van hen terecht gekomen is. Misschien zijn ook zij tot de conclusie gekomen dat normen en waarden, die ook hun ouders hadden, nog niet zo slecht waren.
Misschien leren zij hun kinderen dat "Alt modies" een fout begrip bleek te zijn, wat je ooit beloofd hebt proberen vast te houden. Gaat het echt niet meer dan serieus bekijken wat er moet gebeuren. Maar niet je " little Willy" achterna lopen , als man en een nieuwe relatie beginnen.
Het is niet zo stom om je normen en waarden te respecteren, en ook niet uit de mode!

Column 2. 2003
Nooit meer dat gevoel........
Bijna vijftig jaar, alles wat je lijf deed, als normaal beschouwt! Opeens, op een middag valt er iets uit. Gevoel in een deel van je huid. Misschien wat verdraait tijdens het klussen, het zal wel over gaan. Maar het werd snel slechter, van mijn middel tot mijn tenen.
Dan kom je in het medisch circuit en krijg je de opmerking, vreemd, nooit eerder meegemaakt, u kunt eigenlijk alles, maar er is geen gevoel. Zes maanden onderzoek, een normale termijn om, alles uit te sluiten wat het zou kunnen zijn. Ik had vanaf het begin het gevoel, waar het niet hebben van gevoel, op uit zou draaien. Alleen de vorm waarin was een behoorlijke tegenslag.
Uitslag primair progressieve MS, mijn vorm kent 5% van alle patiënten. Direct behandelen met twee keer vijf dagen maximale infuus kuur. Die blijkt niet aan de verwachte vorm. Dus nu elke tien weken een vijfdaagse kuur. Eerste zeven in Zeist, wat elke keer mis ging en daarna tot heden in Amersfoort, Meander Medisch Centrum. Perfect!
Het is niet te genezen maar dit middel haalt de scherpe kantjes er vanaf, dus de kramp en spierspanning.
Veel gejankt, de eerste ander halfjaar, veel kan ik niet meer, veel kunnen we samen niet meer, ruzie's, veel kan ik nog niet accepteren.
Positief leren denken voor wat ik wel kan, wat er nog wel gaat. Samen, met hulp, een weg vinden dat we allebei doen wat we kunnen. Meer rusten, familie en vrienden en collega's, inlichten wat er aan de hand is. Niet iedereen snapt het of heeft begrip, want sommige dingen kan ik wel en andere dingen niet! Soms gaat het wel, soms niet.
Ook mijn karakter is veranderd daar het toch een hersenziekte is. Gevoeliger, meer emotie en toch minder gevoel. Ik blijf optimistisch met mijn eeuwige gevoel voor humor! Doelen hebben, zoveel mogelijk actief blijven, niet in een hoekje gaan zitten kniezen. Blijven bewegen, elke dag een stuk lopen zolang als het kan, fysio fitness.
Zolang het kan nog met de auto met vakantie, genieten van wat nog wel gaat. Iedereen zegt tegen mij, je ziet er zo goed uit! Ja, mensen, de rot zit van binnen. Dit is de chronische ziekte waarvan je nooit weet wat er hierna zal uitvallen en waarom. Elke MS patiënt heeft een eigen vorm en uiteindelijk zijn er wel vier categorieën gevormd, maar er blijven voor de medici nog heel veel raadselen.
Ik heb, toen in MS centrum Nijmegen, de vorm werd vastgesteld, gevraagd naar de vooruitzichten van deze vorm. Gelukkig was deze neuroloog evenals de huidige neuroloog, duidelijk en open. Het is een triest verhaal en vooruitzicht, maar ik weet graag wat ik kan verwachten. Soms gebeurt er iets wat mee valt en als er weer iets uitvalt ben je niet gelijk in paniek, daar je weet dat het in het proces past.
Er zijn, nadat je de uitslag hoort, zoveel vragen en onzekerheden. Werk, inkomen, huis, samen, omgeving, mogelijkheden, wat staat mij te wachten. Gelukkig zijn er al een paar essentiële zaken helder. De tijd zal het leren, de wetenschap komt voor mij te laat maar er zijn gelukkig wel ontwikkelingen, al zijn het kleine stapjes.
Ik ben in de goede eeuw geboren, zeg ik altijd maar deze ontwikkeling komt helaas te laat.
Toch weer positief blijven denken!
Nooit meer dat gevoel, dat mis ik nu al en dat wordt steeds minder.

Column 1 oktober 2009
Allochtonen......werkmeester BIGA-SWZ.
Allochtonen, we hebben in Nederland ruim 100 verschillende culturen wonen. Meestal als we het over allochtonen hebben roepen we Marokkanen, omdat het de meest negatief in het oog springende groep lijkt.
We hebben Geert Wilders die juiste dingen roept maar verder niet thuis is, Lijst Rita Verdonk (TON), een stuk milder en wel oplossend bezig maar nog niet klaar voor de politiek, ons trio C.D.A. -P.v.d.A. en Christen Unie, die er nog niet veel van bakken en de oppositie die niet aan de bak komt. Een inburgerings systeem wat mislukt is waar miljoenen het afvoerputje in verdwijnen.
Maar.... het probleem wordt steeds groter in Nederland, we Islamiseren, Rotterdam is al koploper. Steeds meer hangjongeren en kansloze allochtonen. Nederland pakt het nog steeds verkeerd en te soft aan.
Mijn idee is om een aantal partijen zoals Justitie, Buitenlandse zaken, de huidige drie, CWI-werk en CWI-WW, de koppen bij elkaar te laten steken en een beknopt en duidelijk en bindend plan te laten maken. Geen vage kreten en sancties stellen ook Justitieel aanpakken!.
Oplossing voor een grote groep is, verplicht scholing en werken met subsidie aan de werkmeester/verstrekker. Men behoud zijn inkomen totdat er resultaat is geboekt en men Nederlands spreekt, aangepast is aan onze cultuur en een vak geleerd heeft.(diploma) Dan gaan we spreken over een salaris dus geen uitkering meer en heeft men een baan en is men dus ïn-geburgerd".
BIGA-SWZ zou een mooie plek zijn om daar te beginnen met 100 personen welke de meeste problemen geven en het meest kansarm zijn. Maak tien projecten van tien mensen, mannen en vrouwen samen, Nederlandse cultuur!.
De projecten bestaan uit een samenwerken en leren aan één project per groep. Het zijn ook tien verschillende werksoorten, lukt er één echt niet dan kan men doorstromen naar een werksoort die beter aanslaat. Hierin zal BIGA-SWZ samen met UWV-werk een grote en dwingende rol spelen.
Trek er twee jaar voor uit, begin de lessen met Nederlands, project bespreken, dingen die erin voor komen leren en begrijpen en kunnen benoemen. Dan praktisch aan de slag. Geef iedereen eerst een deeltaak en samenwerken en communiceren is speels aan de gang.
In een latere fase een compleet project per persoon, misschien eerst is opbouw fase van moeilijkheid. Kan per individu verschillen. Veel directe controle en correctie ook samen met de groep elke storing gelijk bespreken, duidelijke structuur en corrigerend! Directe afvallers of niet willen krijgen hun eerste sanctie en krijgen totaal vijf kansen. Wil men niet stopt de uitkering via Justitie en/of CWI-werk en CWI-WW en gaat men als allerlaatste middel, retour afzender!
We spreken hier van plichten, geen vrijblijvendheid, strakke leiding en geen soft gedoe. Plichten leren, kennis vergaren en steeds toetsen en laten zien wat men geleerd heeft.
Werkmeester wilde zeggen, werken leren en meester zijn in de zin van het vak leren, docent. Dus geen dure managers titels. Ik ben ervan overtuigd dat dit plan nog breder doorgetrokken kan worden. Dus naast de Nederlandse taal, in een tweede fase ook een of meer buitenlandse talen kennen, gezien onze EU status. Men hoeft dus niet in Nederland te blijven.
Ik hoop dat dit stof is tot verder denken over dit plan en er is een weg naar probleem oplossing en veel en passend werk voor deze organisatie.
Het is niet de gemakkelijkste klus maar wel een uitdaging en een voorbeeldfunctie voor Nederland. Nieuwe kansen voor BIGA-SWZ maar ook kansen voor de kansloze allochtoon nu.
Martin Luther King zei ooit: "I have a dream, that one day...." Dit is geen droom maar een missie en doel!

Categorie: Columns en andere verhalen
Herman

Publicatiedatum

Hits: 1909
•